درادامه پژوهش های مهم انجام شده دررابطه بانقض مدل CAPM به تفکیک متغییرهای مورد بررسی،شرح داده شده است.این موارددرادبیات مالی باعنوان بی قاعدگی بازار شناخته می شوند. درحقیقت بی قاعدگی های بازارنتایج پژوهشهای تجربی هستندکه باتئوریهای مدون قیمت گذاری دارائی هاهمخوانی ندارند.این بی قاعدگی هانشان دهنده ناکارآمدی بازار(فرصت های سودآوری)یا کامل نبودن مدل قیمت گذاری دارائی مورداستفاده می باشد. 2-19-1-1-نسبت سودبه قیمت(E/P) یکی ازمطالعات اولیه که پیش بینی های CAPM راردکردپژوهش باسو(1977)بود.باسوبااستفاده از یک دوره زمانی ازآوریل 1975تامارس 1972نشان دادکه سهامی که نسبت سودبه قیمت بالایی داشتند (یانسبت E/Pپائینی دارند) بصورت معنی داری بازدهی های بیشترازسهام بانسبت سودبه قیمت پائین تحمیل کرده اند.پژوهش بعدی که توسط جف،کیم ووسترفیلدانجام شد،این نتیجه را تأکیدکردو همچنین نشان دادکه برخلاف آنچه که توسط برخی ازپژوهشگران ادعامی شود، اثرE/P تنهادرماه ژانویه مشاهده نمی شود.اثرE/Pنقض مستقل مدلCAPM (که باورداردتنهاریسک سیستماتیک بایدمبناقرار گیرد)می باشد. 2-19-1-2-اندازه شرکت بنر(1981)نشان دادکه سهام شرکتهای باارزش بازارپائین،بازدهی متوسط بالاتری ازسهام شرکتهای باارزش بازاربالادارند.سایرپژوهشگران نظیرباسو(1983)نشان دادندکه اثراندازه متمایزازاثرE/Pمی باشد. شرکتهای کوچک بازده های بالاتری دارند. 2-19-1-3-برگشت معکوس بازده دربلندمدت دبوند(1985)بازندگان رابه عنوان سهامی که طی3 تا5 سال گذشته بازدهی های پائینی داشته اندوبرندگان رابعنوان سهامی که بازدهی های بالایی رادرخلال یک دوره مشابه داشتند،تعریف کرد.نتیجه اصلی پژوهش این دونشان دادکه درخلال3 تا5 سال آینده،بازندگان بازدهی متوسط بالاتری رانسبت به برندگان داشته اند.این حرکت بازدهی هانسبت به معکوس شدن طی افق های بلندمدت (یعنی بازندگان برنده می شوند)هنوزهم یکی ازمواردنقض CAPM می باشد.کپرا،لاکونیشوک وریتر(1992)نشان دادندکه تفاوت های بین ریسک سیستماتیک(β)دراین زمینه برای توجیه مدل  CAPMکافی نیست. 2-19-1-4-نسبت ارزش دفتری به ارزش بازار(B/M) رزنبرنگ،ریدولاستین(1985)نشان دادندکه سهام های بانسبت ارزش دفتری به ارزش بازاربالابصورت معنی داری بازدهی های بالاتری نسبت به سهام بانسبت ارزش دفتری به ارزش بازارپائین دارند.چان،هامائوو لاکونیشوک(1991)به نتایج مشابهی دربازارژاپن رسیدند. 2-19-1-5-اهرم مالی بانداری(1988)دریافت که شرکت های بااهرم مالی بالا(نسبت بدهی به سرمایه بالا)ازشرکتهای بااهرم مالی پائین درخلال دوره ای 1979-1984به گونه متوسط بازده بالاتری داشتند.برخلاف همه این شواهد منفی، CAPM تااوایل دهه 1990هنوزهم بعنوان پیش فرض توسط اغلب تحلیلگران مالی به کارگرفته می شد. 2-19-2-مدل فاماوفرنج(1992) درسال1992،مقاله ای منتشرشدکه بیشترپژوهشهای تجربی قبلی راباهم یکجاجمع آوری کرده بود.فاماوفرنج متغییرهای اندازه،اهرم مالی،E/P،ارزش دفتری باارزش بازاروبتارادریک پژوهش منطقیآزمون کردند.آنهاقدرت توضیح دهندگی اندازه،اهرم،E/P،نسبت ارزش دفتری به ارزش بازاروریسک سیستماتیک رادررگرسیون مقطعی(طی دوره 1990-1963)مقایسه کردند. نتایج نشان دادکه اندازه ونسبت ارزش دفتری به ارزش بازارمتغییرهایی هستندکه قوی ترین رابطه رابابازده دارند.هنگامی که این دومتغییردررگرسیون واردمی شوند،قدرت توضیح دهندگی سایر متغییرها ناپدیدمی شود.بازده های متوسط مقطعی می توانندبصورت مفیدی توسط این دومتغییر توضیح داده شوند.نتایج فاما وفرنج درسال 1992این دیدگاه راکه مدل تک دوره ای CAPM روشی است که توسط آن اوراق بهاداربصورت واقعی قیمت گذاری می شوندراخدشه دارساخت.مدلی که بیش ازهرمدل دیگردردانشکده های مالی آموزش داده شده بود،به نظرمی رسیدکه دیگرجوابگو نباشد.براساس این نتایج آنهادرسال 1993مدل 3عاملی خودراارائه کردندونشان دادندکه اندازه ونسبت ارزش دفتری به ارزش بازاردوعامل ریسک هستندکه درCAPM نادیده گرفته شده اند.این مدل نیز درمعرض انتقادهای فراوان قرارگرفت که این انتقادهادرچارچوب سه موضوع محوری داده کاوی، اشتباه انتخاب وروش برآوردریسک سیستماتیک مطرح شده .پایان نامه های بیشماری ازدانشجویان درمورداین مباحث بوده است. 2-20-روش های محاسبه بازده سهام بازده یاپاداش سرمایه گذاری شامل سودسالانه وافزایش (کاهش)ارزش سهام است.این بازده معمولِّأ بصورت درصدونرخ نشان داده می شود.چندروش برای محاسبه بازده سهام پیشنهادشده است که عبارتنداز(به تفضیل درفصل سوم ارائه خواهدشد): روش نسبت سودبه قیمت

ارزش بازارشرکت درابتدای سال قیمت سهام درابتدای سال٭تعدادسهام درابتدای سال= ارزش بازارشرکت درابتدای سال قیمت سهام درپایان سال٭تعدادسهام درپایان  سال= ارزش بازارشرکت درپایان سال تعدادسهام درتاریخ مجمع٭سودنقدی هرسهم(به طورناخالص)= سودسهام مصوب درصدافزایش سرمایه ازمحل آورده نقدی ومطالبات ٭(سرمایه اول دوره-سرمایه پایان دوره)= افزایش سرمایه ازمحل آورده نقدی سودنقدی هرسهم: افزایش سرمایه :مقصودازشرکت باافزایش سرمایه ،شرکتی است که طی سالهای 1386-1390 مبادلات به افزایش سرمایه نموده است.درمحاسبه بازده سهام افزایش سرمایه ازمحل آورده نقدی ومطالبات سهامداران مدنظرقرارگرفته شده است. 3-10-روش های آماری برای انجام تحقیق درانجام این تحقیق،روش های آماری والگوی اقتصادسنجی استفاده شده که درادامه به تفضیل تشریح می شود.پس ازجمع آوری اطلاعات،نخستین گام محاسبه آماره های توصیفی ازمتغیرهای مورداستفاده می باشد.درآماره توصیفی که توسط نرم افزارارائه می شودشاخص های زیرموردمطالعه قرارمی گیرند: میانگین،میانه،فاصله اطمینان برای میانگین وتفسیرآن به این صورت است که اگرآزمایش (نمونه گیری)  100مرتبه انجام شودمیانگین95 مرتبه درون فاصله ارائه شده قرارمی گیرد.میانگین پیراسته که برای محاسبه آن 5% ازابتداو5% ازانتهای داده هاحذف می شوندوبین 90% مشاهدات باقی مانده میانگین معمولی محاسبه می شود.به این ترتیب اثرمقادیرپرت افتاده احتمالی درمحاسبه میانگین حذف می شود. معیارهای انحراف معیار،واریانس،دامنه تغییرات ودامنه میان چارکی برای سنجش پراکندگی درداده هامی باشندوبه تنهایی معنی خاصی ندارندمگراینکه بامقادیرمشابه برای همان متغیردرمقطع زمانی دیگرمحاسبه شوند.کمینه وبیشینه به ترتیب کوچکترین وبزرگترین مشاهدات رانشان می دهند. 3-11-تعریف مقداراحتمال مقداراحتمال میزان اعتمادمارابه فرض صفرنشان می دهدودرواقع برآوردی ازخطای نوع اول می باشد ازاین روکه مقدارآنراباخطای نوع اول مقایسه می کنیم برای تصمیم گیری درموردپذیرش یاردیک فرضیه براساس مقدارازاحتمال یاسطح معنی داری براساس دستورزیرعمل می کنیم: اگرمقداراحتمال بزرگترمساوی مقدارخطای نوع اول باشدفرض صفررانمی توان ردکرد. اگرمقداراحتمال کوچکترازمقدارخطای نوع اول باشدفرض صفرراردمی کنیم. برای آزمون معنی داری یک ضریب همبستگی فرض آماری به شکل زیرمی باشد: آماره آزمون برای بررسی صحت این فرض عبارت است از:

EVAt = NOPAT – WACC(CAPITALt-1 )                                                                  (5) NOPAT : t سود خالص عملیاتی پس از کسر مالیات در انتهای دوره WACC :میانگین موزون نرخ هزینه سرمایه ای CAPITALt-1  ? t-1 انتهای )   tمجموع سرمایه به ارزش دفتری در ابتدای دوره فرمول دیگری نیز برای محاسبه ارزش افزوده اقتصادی وجود دارد. در این روش برای محاسبه ارزش افزوده اقتصادی در هرسال، حاصلضرب سرمایه بکارگرفته شده را در اول دوره‌ مالی در اختلاف بین نرخ بازده داراییهای سرمایه‌ای و میانگین موزون هزینه سرمایه در پایان دوره می‌باشد که این تعریف در فرمول زیر قابل مشاهده نیز هست(کرامر و پاشنر، 1997): EVAt =( ROICt – WACCt ) × CEt-1                                                                                (6)                                                                   ROIC t : ارزش جایگزینی دارایی عملیاتی /سود عملیاتی بعد از کسر مالیات WACC :میانگین موزون نرخ هزینه سرمایه ای CEt-1 :سرمایه بکارگرفته شده در اول دوره مالی یا مجموع سرمایه به ارزش دفتری در ابتدای دوره اگر ارزش افزوده اقتصادی مثبت باشد، شرکت برای صاحبان خود ثروت خلق می‌کند و اگر این عدد منفی باشد سرمایه‌گذاری در شرکت باعث کاهش ثروت سهامداران آن می‌شود. این شاخص می‌تواند از حاصلضرب ارزش دفتری داراییها در اختلاف نرخ بازده داراییها و هزینه سرمایه نیز محاسبه شود، که در آنصورت به نرخ بازده داراییهای صحیحی نیاز است ودر غیر این صورت ارزش افزوده داراییها  اشتباه محاسبه خواهد‌شد. (یالسین، بایرکدروگلو،کاهرامن، 2011) 1-6-2،ب) ارزش افزوده بازاری: این مفهوم را در بر دارد که زمانی ثروت سهامداران افزایش می‌یابد که اختلاف بین ارزش بازارو سرمایه‌ای که سهامداران برای آن شرکت به‌وجود آوردند (حقوق صاحبان سهام) به بیشترین حد خود برسد. این اختلاف ارزش افزوده بازاری نام دارد. این شاخص در اوایل دهه 80 معرفی شد و پس از آن توسط هر دو گروه دانشمندان و بازرگانان به عنوان شاخص ارزیابی عملکرد و ارزشیابی مورد توجه و استفاده قرار گرفت. ارزش افزوده بازاری به عنوان مهم ترین شاخص ارزیابی عملکردبلند مدت خارجی شناخته شده است.(یالسین، بایرکدروگلو،کاهرامن، 2011) ارزش افزوده بازاری عددی است که از تفریق ارزش بازار شرکت از مجموع سرمایه به کار گرفته‌شده  و ارزش دفتری بدهی بدست می‌آید. (کیم وهمکاران، 2004( (7)                   مجموع سرمایه بکارگرفته شده – مجموع ارزش بازاری شرکت = ارزش افزوده بازاری این فرمول بیانگر این مساله است که ارزش افزوده بازاری، شاخص تجمعی از ارزش مازاد ایجاد شده توسط مدیریت،  نسبت به پول سرمایه گذاری‌شده سهامداران می‌باشد. به عبارت دیگر ارزش افزوده بازاری مجموع ثروت ایجاد شده برای سهامداران از روز ایجاد شرکت بوده است. به لحاظ عملی، ارزش افزوده بازاری می‌تواند بیانگر ارزیابی بازار از میزان کارایی مدیریت در تخصیص منابع تحت کنترلش به اضافه اینکه مدیر چقدر شرکت خود را در بازار خوب جلوه داده است، باشد. اگر حاصل محاسبه این شاخص منفی بود نشان‌دهنده این موضوع است که بازار اعتقادی به ظرفیت‌های شرکت برای خلق ارزش و ثروت ندارد و پول سرمایه گذاری‌شده در شرکت در حال تضییع شدن است. در عوض مثبت بودن این شاخص نشان‌دهنده این موضوع است که این شرکت برای سرمایه‌گذاران بسیارجذاب بوده و آنها معتقدند که سرمایه گذاری در این شرکت باعث رشد ثروتشان می‌گردد. به لحاظ تئوری ارتباط مسقیمی بین ارزش افزوده اقتصادی و ارزش افزوده بازاری وجود دارد.(یالسین، بایرکدروگلو،کاهرامن، 2011) ارزش افزوده بازاری، ارتباط تنگاتنگی با ارزش فعلی ارزش افزوده اقتصادی مورد انتظار آتی شرکت دارد. به عبارت دیگر این مقیاس نشان دهنده ارزش فعلی شرکت می‌باشد. (فاطمی و همکاران، 1382)    1-6-3،ج) بازده جریان نقد سرمایه گذاری شده : این شاخص سر سخت‌ترین رقیب شاخص ارزش افزوده اقتصادی در جنگ شاخص‌های ارزیابی عملکرد مالی می‌باشد. این شاخص در دهه 70 میلادی توسط انجمن کالارد و مادالان مطرح گردید و بعدها توسط انجمن‌هالت در سال 2002 توسعه یافت. بازده جریان نقد سرمایه گذاری شده، دقیقترین بازتاب از توانایی‌های شرکت در راستای خلق ارزش برای سهامداران را از طریق جستجوی راه‌های اجرایی ارزیابی کسب و کار را منعکس می‌کند. این شاخص  به صورت گسترده ای مورد استفاده موسسه‌های سرمایه گذاری قرار می‌گیرد ولی به ندرت دیده شده افراد حقیقی از این شاخص استفاده کنند. این شاخص بازده واقعی پول سرمایه‌گذاری شده  در شرکت را به صورت درصدی بیان می‌کند. برعکس شاخص‌های سنتی حسابداری مثل بازده داراییها و بازده حقوق صاحبان سهام این شاخص در برابر اختلافات روش حسابداری و تورم تعدیل شده است، بنابراین معمولا تصویر درست‌تری از عملکرد مالی شرکتها را به نمایش می‌گذارد. این موضوع به این دلیل است که بازده جریان نقد سرمایه‌گذاری شده ترکیبی از نرخ بازده واقعی و تصحیح انحرافات ایجاد شده بر ارزش دارایی‌ها متاثر از تورم را تعدیل و محاسبه می‌کند. (یالسین، بایرکدروگلو،کاهرامن، 2011) دو راه مختلف برای محاسبه بازده جریان نقد سرمایه‌گذاری شده تا کنون شناخته شده است. روش اول نگرش چند دوره ای است. در این روش، بازده جریان نقد سرمایه‌گذاری شده شرکت از طریق محاسبه نرخ بازده داخلی تمام پروژه‌های شرکت محاسبه می‌گردد. این شاخص است که موجب تساوی ارزش فعلی جریانات نقد آتی با میزان سرمایه‌گذاری نقدی ناخالص می‌گردد. روش دیگر محاسبه، روش نگرش تک دوره‌ای می‌باشد. بازده جریان نقد سرمایه گذاری شده با این نگرش محاسبه ای به یک شاخص تک دوره‌ای ساده‌تر که ما نیز از آن محاسبه می‌کنیم تبدیل می‌گردد:(یانگ و ابایرن ،  2001) (8)                                              جریان‌های نقدی پایدار  =  بازده جریان نقد سرمایه گذاری شده

آثار نامناسب احتیاط‌های حسابداری برای ارقام سود و سرمایه حذف می‌شود. نرخ حسابداری بازدهی سرمایه به نرخ اقتصادی و واقعی نزدیک می‌شود. قابلیت پاسخ گویی واحد تجاری در مقابل سهامداران بهبود می‌یابد. توانایی مدیران در مدیریت سود محدود و انگیزه آنان کاهش می‌یابد. پاره‌ای از اقلام سرمایه که به سودوزیان منظور شده به ترازنامه باز می‌گردد. EVA وFCF سال جاری، مقیاس برتری برای ارزیابی عملکرد فراهم می‌سازد. در زیر توضیح مختصری از تعدیلات حسابداری ارائه گردیده است: 1- هزینه یابی کامل در مقابل کوشش‌های موفقیت آمیز: شرکت‌هایی که روش حسابداری کوشش‌های موفقیت‌آمیز را به کار می‌برند بایستی مجدداً صورت‌های مالی خود را به روش هزینه یابی کامل تنظیم کنند چرا که بخشی از سرمایه‌ای که برای تولید محصولات موفق صرف می‌شود ناشی از سرمایه گذاری در تولید ناموفق است لذا کلیه هزینه‌هایی که در روش کوشش‌های موفقیت آمیز به هزینه منظور می‌گردد باید سرمایه‌ای گردد. 2- دارایی‌های نامشهود سرمایه‌ای: مخارج تحقیق و توسعه و هزینه آموزش و نظایر آن که از آن‌ها انتظار انتفاع آتی می‌رود بایستی سرمایه‌ای شده و در ترازنامه به عنوان یک معادل سرمایه به کار رود و در طول یک دوره معقول مستهلک شود. نتیجه سرمایه‌ای کردن و مستهلک کردن مخارج تحقیق و توسعه خالص دارایی‌های نامشهودی است که به عنوان ذخیره معادل سرمایه در نظر گرفته می‌شود. همچنین هزینه‌های بازاریابی و توسعه محصول جدید که موجب کسب سهم اولیه بازار محصول می‌شود باید سرمایه‌ای و در طول عمر مفید محصولات جدید مستهلک شود زیرا اگر استراتژی مدیریت موفقیت‌آمیز باشد انتظار می‌رود این پرداخت‌ها طی دوره زمانی بلند مدت انجام شوند. 3- استهلاک انباشته سرقفلی و سرقفلی ثبت نشده: اگر شرکتی، شرکت دیگر را از طریق خرید تحصیل کند در این صورت حسابداران معتقدند که سرقفلی در طول دوره‌ای که نباید بیش از 40 سال باشد مستهلک شود هزینه استهلاک سرقفلی موجب کاهش درآمد شرکت خواهد شد از دیدگاه استوارت چون هزینه مذکور یک هزینه غیرنقدی و غیرقابل قبول مالیاتی است باید آنرا به NOPAT برگشت داد و استهلاک انباشته سرقفلی را به حقوق صاحبان سهام اضافه کرد. حال اگر تحصیل یک شرکت از روش اتحاد منافع انجام پذیرد دارایی‌ها و بدهی‌های شرکت سرمایه پذیر به ارزش دفتری ثبت می‌شود به عبارتی سرقفلی شناسایی نمی‌شود در این روش تحصیل شرکت‌ها، برای محاسبه ارزش افزوده اقتصادی نیازی به تعدیل در NOPAT نیست اما براساس نظر استوارت به ارزش جاری دارایی‌ها نیاز داریم بنابراین سرقفلی ثبت نشده به ارزش دفتری سرمایه اضافه می‌شود تا تبدیل به سرمایه اقتصادی گردد. 4- ذخیره اولین صادره از آخرین وارده(LIFO): ذخیره LIFO، تفاوت بین ارزش موجودی‌ها براساس روش FIFOو LIFO می‌باشد. این ذخیره بیانگر مبلغی است که براساس روش LIFO موجودی‌ها کمتر از واقع ارزیابی شده‌اند. اگر شرکت از روش LIFO استفاده کرده باشد، معمولاً این مبلغ در یادداشت‌های همراه صورت‌های مالی افشا می‌شود. با اضافه کردن ذخیره LIFO به CAPITAL به‌عنوان معادل سرمایه، مبنایارزشیابی موجودی‌ها از LIFO به FIFO تبدیل می‌شود که تخمین بهتری از بهای جایگزینی جاری موجودی‌ها می‌باشد. به‌علاوه، با اضافه کردن افزایش در ذخیره LIFO به‌NOPAT، در اثرافزایش موجودی‌ها سود تحقق‌یافته به درآمدها افزوده می‌شود.تغییرات دوره‌ای در ذخیره LIFO را می‌توان از طریق تفاوت بین بهای تمام شده کالای فروش رفته بر مبنای FIFO و LIFO به‌دست آورد. 5- ذخیره مالیات درآمدی معوقه: مالیات معوقه تفاوت بین مالیات واقعی پرداخت شده و مالیات‌های ثبت شده در دفاتر حسابداری می‌باشد از آنجایی که استوارت هزینه‌های غیر نقدی را در تصمیم‌گیری سرمایه گذاری موثر می‌داند معتقد است که مالیات فقط زمانی هزینه محسوب می‌شود که پرداخت شود نه هنگامی که توسط حسابداران ثبت شود بنابراین با اضافه کردن افزایش طی 2سال به حساب سود،NOPAT فقط شامل مالیات واقعی پرداخت شده مورد نظر استوارت می‌گردد. 6- سایر ذخایر معادل سرمایه: ذخایراحتیاطی بیانگر ابهام در زمان واقعی دریافت‌ها و پرداخت‌های نقدی می‌باشند. ذخیره‌های مطالبات مشکوک‌الوصول، نابابی‌ موجودی‌ها، تضمین کالاها و درآمد انتقالی به دوره‌های آتی باید به‌عنوان معادل سرمایه درنظر گرفته شوند به شرطی که به‌عنوان یک عملیات مستمر و متوالی درنظر گرفته شوند و متناسب با سطح فعالیت شرکت، رشد یابند، اگر آن‌ها بیشتر ماهیت ضمنی داشته باشند ممکن است از لحاظ کردن آن‌ها به‌عنوان معادل سرمایه صرف‌نظر شود. 2-5- بخش چهارم: تاثیر مدیریت سرمایه در گردش بر سودآوری مدیریت سرمایه در گردش حوزه‌ای مهم از مدیریت مالی را در بر می‌گیرد و ممکن است تاثیر با اهمیتی بر نقدینگی و سودآوری شرکت داشته باشد (شین و سوئنن، 1998). ابزار رایج اندازه‌گیری مدیریت سرمایه در گردش، چرخه تبدیل وجه نقد است . این چرخه بیانگر میانگین تعداد روزهای بین زمان دریافت وجه محصولات فروخته شده از مشتریان و زمان پرداخت وجه بایت خرید مواد اولیه و همچنین نیروی کار است (بیکر و پاول، 2005). تصمیم گیری درباره میزان سرمایه‌گذاری درحساب‌های دریافتنی و موجودی‌ها و میزان اعتبار دریافتی از عرضه‌کنندگان، درچرخه تبدیل وجه نقد شرکت منعکس می‌شود(تروئل و سولانو، 2007). از طریق مدیریت صحیح سه جزء تشکیل‌دهنده چرخه تبدیل وجه نقد یعنی حساب‌های دریافتنی، موجودی‌ها و حساب‌های پرداختنی، می‌توان سودآوری شرکت را حداکثر کرد (لازاریدیس و ترایفونیدیس، 2006) . چرخه تبدیل وجه نقد طولانی‌تر ممکن است باعث افزایش سودآوری شرکت شود زیرا منجر به افزایش فروش می‌شود. با این وجود ممکن است با افزایش طول چرخه تبدیل وجه نقد، سودآوری شرکت کاهش یابد. این حالت هنگامی اتفاق می‌افتد که هزینه‌های ناشی از افزایش سرمایه‌گذاری در سرمایه در گردش، بیشتر از مزایای ناشی از نگهداری موجودی بیشتر یا اعطای اعتبار بیشتر به مشتریان باشد (دلاف، 2003). 2-5-1- رابطه بین روش‌های مدیریت سرمایه در گردش و ارزش شرکت همچون سایر موضوعات مدیریت مالی، موضوع نقدینگی بر حسب ارتباطی که در فرآیند ارزش شرکت دارد اهمیت پیدا می‌کند. اگر چه نقدینگی به عنوان یک پیش شرط اساسی ادامه فعالیت شرکت به طور مستقل مورد توجه نویسندگان مدیریت مالی بوده است. در مدیریت مالی جدید اعتقاد بر این است که ارزش تصمیمات خط مشی‌ها و اقدامات مدیریت سرمایه درگردش با هدف حد اکثر شدن ثروت سهامداران انجام شود برای پی بردن به تاثیر روش‌های مدیریت سرمایه در گردش بر ثروت سهامداران (و به عبارتی بر ارزش شرکت) تاثیر روش‌های مزبور بر ریسک و بازده بررسی می‌شود. ‌

ارزش افزوده بازار، اثرات ناشی از اقدام‌های مدیریت از زمان تاسیس شرکت را مورد ارزیابی قرار داده و نشان دهنده این موضوع است که چگونه یک شرکت به طور موفقیت آمیزی سرمایه‌اش را به کار گرفته و فرصت‌های سودآور آتی را پیش‌بینی کرده است. ولی در محاسبه ارزش افزوده اقتصادی، بر اثربخشی مدیریت در یک سال مشخص تاکید می‌شود. هدف اولیه و اساسی هر واحد انتفاعی باید حداکثر کردن MVA باشد ارزش افزوده اقتصادی ایجاد کننده ارزش افزوده بازار است زیرا ارزش فعلی EVA های آتی است که مبنای ارزیابی و ارزش گذاری شرکت در بازار می‌باشد بنابراین اگرچه ارزش افزوده اقتصادی یک معیار داخلی برای ارزیابی عملکرد است ولی همین معیار داخلی منجر به ایجاد یک معیار خارجی به نام ارزش افزوده بازار می‌شود که ارزش شرکت را در بازار تعیین می‌کند. اگر EVA های آتی مثبت باشد سهام شرکت در بازار به صرف فروخته می‌شود ولی اگر EVA های آتی منفی باشد سهام شرکت در بازار به کمتر از ارزش دفتری (کسر) فروخته می‌شود و چنین شرکت‌هایی در بازار از اقبال چندانی برخوردار نخواهند بود.MVA  نشان دهنده ارزیابی جامعه سرمایه‌گذار از فعالیت شرکت است و متاثر از عملکرد یک سال شرکت نمی‌باشد بلکه متاثر از عملکرد سال‌های آتی شرکت است. ارزش افزوده اقتصادی و ارزش افزوده بازارمعیارهای داخلی و خارجی اندازه گیری عملکرد و تعیین ارزش شرکت می‌باشند. 2-4-4-1- مفهوم ارزش افزوده اقتصادی (EVA) حقوق صاحبان سهام یک منبع اقتصادی است و دارای هزینه فرصت می‌باشد این هزینه فرصت خارج از هزینه سایر عوامل تولید است، صورت‌های مالی هزینه فرصت حقوق صاحبان سهام را درنظر نمی‌گیرند. EVA با کم کردن هزینه فرصت حقوق صاحبان سهام از سود خالص به‌دست می‌آید، بنابراین معیاری است که هزینه فرصت همه منابع به‌کار گرفته شده در شرکت را مدنظر قرار می‌دهد. اگر سود خالص شرکتی برابر با هزینه فرصت سرمایه به کار گرفته شده باشد، شرکت هیچ ارزشی ایجاد نکرده است حتی اگر مبلغ سود خالص خیلی درشت باشد زیرا سهامداران با سرمایه‌گذاری در پروژه‌های دیگری با ریسک مشابه، بازدهی معادل هزینه فرصت کسب خواهند کرد. اگر سود خالص شرکتی کمتر از هزینه فرصت سرمایه به‌کار گرفته شده باشد ارزش شرکت کاهش خواهد یافت و سهامداران فقیرتر خواهند شد، زیرا اگر سهامداران در پروژه‌های دیگری با ریسک مشابه در بازار سرمایه، سرمایه‌گذاری می‌کردند بازده بیشتری تحصیل می‌کردند. فقط زمانی که سود خالص شرکت از هزینه فرصت سرمایه به‌کار گرفته شده در شرکت بیشتر باشد، ارزش شرکت افزایش یافته و به تبع آن ثروت سهامداران افزایش یافته است. یک شرکت می‌تواند به ‌عنوان مجموعه‌ای از قراردادهای متنوع درنظر گرفته شود که با ذی‌نفعان زیادی سروکار دارد این ذنفعان شامل کارمندان، مشتریان، عرضه‌کنندگان، اعتباردهندگان، اجتماع وسهامداران می‌باشند ذینفعان به شرکت منابع اقتصادی و خدمات ارائه می‌دهند و درعوض انتظار دارند که پاداش (بازده) به‌دست آورند، از سوی دیگر سهامداران شرکت نیز ریسکی را می‌پذیرند که این ریسک در ارتباط با عملکرد شرکت و قابلیت اجرای قراردادها با سایر ذی‌نفعان می‌باشد، شرکت بعد از پرداخت به سایر ذینفعان می‌تواند مبلغ باقی‌مانده را بین سهامداران تقسیم کند. سهامداران به‌عنوان حاملان ریسک شرکت‌ها درجهت افزایش کارایی عملکردشان باید در شرکت‌های مختلف سرمایه‌گذاری کنند بنابراین از طریق تنوع بخشیدن به پرتفوی خود، بخش اعظم ریسک خود را کاهش می‌دهند. در یک بازار رقابتی، قیمت ریسک بوسیله سهامدارانی که بهتر قادرند ریسک را تحمل کنند تعیین می‌شود . تفکیک مالکیت سرمایه از کنترل سرمایه بوسیله مدیران حرفه‌ای، تضاد منافع را ایجاد می‌کند، مدیرانی که شرکت را هدایت می‌کنند الزاماً انگیزه‌ای برای افزایش ثروت مالکان (سهامداران) ندارند. لذا تنها عاملی که دو مشکل فوق را حل می‌کند معیاری به‌نام ارزش افزوده اقتصادی می‌باشد.مدیریت شرکت‌ها براساس ارزش افزوده اقتصادی، ثروت سهامداران را حداکثر خواهد کرد، برای رسیدن به این هدف (حداکثر کردن ثروت سهامداران) سهامداران باید براساس افزایشی که در EVA ایجاد شده است به مدیران پاداش دهند.این معیار، مدیران را نه تنها نسبت به نتایج حاصله بلکه نسبت به منابعی که برای رسیدن به آن نتایج به‌کار گرفته شده، پاسخ‌گو می‌کند. برای مثال بدون یک سیستم مبتنی بر ارزش افزوده اقتصادی مدیران شرکت منابع بیشتری برای فروش بیشتر و تحصیل پاداش بیشتر (براساس فروش) می‌خواهند در حالی‌که ممکن است در رابطه با فروش اضافی، سود نهایی شرکت کمتر از هزینه نهایی آن باشد. تجزیه وتحلیل مبتنی بر ارزش افزوده اقتصادی، همیشه جوابی ارائه می‌دهد که با حداکثر کردن سود سهامداران هم‌سووسازگار می‌باشد. برای اینکه مدیران انگیزه داشته باشند تا درجهت افزایش سود سهامداران عمل کنند پاداش آن‌ها می‌بایست مبتنی بر افزایش در ارزش افزوده‌ای باشد که آن‌ها ایجاد کرده‌اند. اهداف مدیریتی مبتنی بر افزایش سود یا سهم بازار، افزایش بازده دارایی‌ها یا حقوق صاحبان سهام یا سایر معیارهای تجاری، می‌تواند انگیزه‌هایی ایجاد نماید که با حداکثر کردن ثروت سهامداران ناسازگار باشد حداکثر کردن EVA همواره انگیزه‌هایی درجهت حداکثر کردن ثروت سهامداران ایجاد می‌کند. کاربردهای ارزش افزوده اقتصادی را می توان به صورت زیر خلاصه کرد (رهنمای رودپشتی، 1386، 32) کاربردهای داخلی: ابزار مدیریتی سنجش عملکرد ، معیار بهره وری جامع، ابزار تبیین رابطه مالکیت با مدیریت شرکت ، ابزارتطابق هزینه ها با درآمد کاربردهای خارجی: ابزاری برای سرمایه گذاری، معیار پیش بینی قیمت سهام، ابزار سنجش خلق ارزش، چارچوبی برای مدیریت، تکنیک ارزشیابی وتعیین ارزش شرکت (،معیار بودجه بندی سرمایه 2-4-4-2- مزایای ارزش افزوده اقتصادی (EVA) ارزش افزوده اقتصادی دارای مزایای زیادی است که می‌توان مهم‌ترین آن‌ها را به شرح زیر خلاصه کرد: 1- رابطه نزدیکی با خالص ارزش فعلی دارد به‌عبارتی EVA ، با تئوری تامین مالی، که بیان می‌دارد ارزش یک شرکت افزایش خواهد یافت اگر پروژه‌هایی با NPV مثبت انتخاب شوند،‌ هم‌سو و سازگار می‌باشد. 2- مدیران ارشد شرکت را نسبت به معیاری که بیشتر تحت کنترل آن‌هاست، پاسخ‌گو می‌کند(نرخ بازده سرمایه و نرخ هزینه سرمایه بوسیله تصمیمات آن‌ها تحت تاثیر قرار می‌گیرد) نه نسبت به معیارهایی که مدیران نمی‌توانند آن‌ها را به‌خوبی کنترل نمایند (ارزش بازار سهام). 3- از طریق همه تصمیماتی که مدیران شرکت اتخاذ می‌کنند تحت تاثیر واقع می‌شود(تصمیمات مربوط به سرمایه‌گذاری و تقسیم سود، نرخ بازده سرمایه و تصمیمات مربوط به تامین مالی، نرخ هزینه سرمایه را تحت تاثیر قرار می‌دهد). 4- معیار مناسبی جهت تعیین پاداش مدیران می‌باشد (می‌توان پاداش را به‌عنوان درصدی از ارزش افزوده اقتصادی که مدیران ایجاد کرده‌اند درنظرگرفت).