ب ) برخی دفاع از آن را واجب نمی دانند. 2- درباره دفاع از مالی که گرفتن آن موجب هلاکت یا رنج شدید نباشد همگی دفاع از آن را اگر چه با قتل مهاجم باشد جایز می دانند. فقهای شافعی دارای اقوال زیر می باشند: 1- دفاع از مال برحسب ملاحظات خارجی واجب می دانند. الف – در صورتیکه مال از آن محجور یا امانت یا متعلق حق غیره، مثل رهن و اجاره باشد. یا از دست دادن آن مستلزم نقص مقام، منصب ، زیان و نظیر آن باشد و به شرط اینکه نسبت به جانشین ایمن باشد. ب – در صورتیکه مال دارای روح باشد مانند حیوان ، که شافعی قادر بودن مدافع یا سالم بودن آن را شرط دفاع از مادل ذی روح می داند ولی غزالی به طور مطلق واجب می داند. 2- فقهای شافعی در 2 حالت دفاع از مال را جایز می دانند : الف – اگر مال ذی روح و متعلق حق غیر نباشد دفاع از آن واجب نیست. زیرا مال با مباح کردن مباح می شود و دفاع از آن اگر چه منجر به قتل مهاجم شود جایز است. به دلیل خبر «من قتل دون دمه او ماله او اهله فهو شهید » ب – برخی دیگر از فقهای شافعی بدون هیچ قید و شرطی دفاع را جایز می دانند اگر چه منجر به قتل مهاجم شود. 3- فقهای شافعی دفاع از مال را حرام دانسته می گویند: اگر مهاجم مجبور به اتلاف مال دیگری شود یا ناچار است آن را تلف کند دفع او جایز نیست بلکه باید جان مهاجم بوسیله مال حفظ شود اما «رملی» عقیده داردکه این امر در صورتی است که مهاجم تهدید به قتل یا قطع عضو شده باشد ولی اگر به اتلاف مال تهدید شود مالک حق دارد وی را دفع کند و هر دو حق دارند تهدیدکننده رادفع کنند. احکام دفاع از نفس دیدگاه فقهای امامیه در دفاع از نفس فقهای امامیه دفاع از نفس را واجب دانسته اند اما عده ای اینگونه سخن گفته اند که: الف – دفاع از نفس به شرط قادر بودن مدافع بر دفاع و امکان آن واجب است. ب- گروهی دیگر دفاع را مطلقاً واجب می دانند هر چند که بدانند پیکارش در دفع مهاجم بی اثر است. فقهای امامیه ظاهراً فقط ترک از دفاع در مورد مال را جایز می دانند و دفاع از نفس و ناموس را مطلقاً واجب می دانند فقهای امامیه برای اثبات عقیده خود به ادله زیر استدلال کرده‌اند : 1- کتاب : آیه شریفه «ولا تلقو بایْدیکم الی التهلکه » 2- نقل : «ان الله لیمقت العبد یدخل علیه بیته فلا یقاتل»