[129] -جعفری لنگرودی،محمد جعفر،فلسفه حقوق مدنی ،ج2،ص17 [130]-نوین ،پروین ،1387، حقوق مدنی 7(عقود معین 2)، چاپ 2، تهران : گنج دانش  ، ص 11 [131]-ماده 578 قانون مدنی (همه شرکا همه وقت مس توانند از اذن خود رجوع کنند ،مگر اینکه اذن در ضمن عقد لازم داده شده باشد که در این صورت مادام که شرکت باقی است ،حق رجوع ندارند . [132] -نوین ،پرویز،پیشین ،ص 25 [133] -امامی ، سید حسن ،حقوق مدنی ، ج2،ص 135 [134] – مقدس اردبیلی،  احمد ، 1402 ه ق ، مجمع الفائده والبرهان فی الشرح الارشاد الاذهان ، قم ،موسسه نشر اسلامی ، ص202 ؛ شهید اول ، محمد بن مکی ، 1373، غایه المراد فی الشرح  نکت الارشاد ،چاپ 1 ،  قم ،دفتر تبلیغات حوزه عملمیه ج2،ص 351 [135] – مصطفوی ، سید کاظم ،1423ه ق ، فقه معاملات ،چاپ 1 ،قم: انتشارات اسلامی وابسته به حوزه های علمیه ،ص 319؛ خوئی  ،ابوالقاسم ، 1410 ، منهاج الصالحین ، چاپ 28 ، قم : مدینه العلم : ج2،ص 123؛فاضل موحدی لنکرانی ،محمد ، 1380، الاحکام الواضحه ،چاپ 1، قم : مرکز  فقه الائمه الاطهار(ع) ،ص 330 [136] -معین ،محمد ،1363، فرهنگ فارسی معین (متوسط)تهران :موسسه انتشارات امیرکبیر وابسته به سازمان تبلیغات اسلامی،ص454 [137] – نفیسی،علی اکبر،1371،فرهنگ نفیسی،تهران : انتشارات بهمن ،ص 53 [138] – معلوف ،لویس ، 1382 ،فرهنگ بزرگ جامع نوین ،چاپ 3 ، تهران : انتشارات اسلام ،ص26؛معین ،محمد ،پیشین،ص ج1،184؛راغب اصفهانی، حسین بن محمد ، 1404  ه ق ، المفردات الفاظ القران ، چاپ 2 ، تهران : دفتر نشر کتاب ، ص14 [139] – بند ریگی ،محمد ، 1376،فرهنگ جدید عربی فارسی ترجمه منجد الطلاب  ،تهران : انتشارات اسلامی ،ص5 [140] – راغب اصفهانی ، ابی القاسم حسین بن محمد ، 1373  ق ، المفردات فی غریب القران ،تهران : مکتبه البوذر جمهری المصطفوی ،ص 14

[141] – ابن منظور ، محمد بن مکرم ، ابن منظور, تصحیحها امین محمد عبدالوهاب , محمد الصادق العبیدى، 1995 م ، لسان العرب، بیروت : داراحیاء التراث العربی ، ج13،ص 9-14؛ موسسه دایره المعارف فقه اسلامی ، 1423ه  ق ، الموسوعه الفقهیه ،قم : موسسه دایره المعارف فقه اسلامی ،ج2،ص 372

[142] – نویسنده اصطلاحات الفنون تنها به ذکر معناى اعلام اکتفا کرده است. به عقیده وى، اذن گاهى به معناى اعلام (به طور اطلاق) به کار مى‏رود، گاهى نیز به معناى اعلام خاصى که همان اعلام رخصت در تصرف است استعمال مى‏شود. وى مى‏نویسد: «الإذن بالکسر فى اللغه الاعلام مطلقاً و منه الأذان والاعلام بالاجازه فى التصرفات والرخصه فى الشى‏ء و الاطلاق عن أىّ شى‏ء کان». (حمد نگری ، عبدالنبى بن عبدالرسول،978 ه ق ،  جامع العلوم فى اصطلاحات الفنون ملقب بدستور العلماء ، بیروت : موسسه الاعلمی للمطبوعات ، ج 1، ص 8) [143] – ر.ک : زمخشرى، محمودبن عمر، 467 ق، اساس البلاغه، بی جا : نشر وتوزیع الکترونی ،بی تا ، ص 4؛ عبدالرحیم بن عبد الکریم صفى پور، قرن 13، منتهى الارب فی لغه العرب ، بی جا ، کتابخانه سنایی ، بی تا ، ج 1، ص 18؛ فخرالدین بن محمد طریحى، 1266، مجمع البحرین، چاپ سنگی ،ج 6، ص 20؛ زبیدى، محمد مرتضی ، 1205 ه ق ،تاج العروس،بنغازی : دار لیبیا للنشر وتوزیع ، ج 9، ص 119؛ محمدبن مکرم ابن منظور، لسان العرب، ج‏13، ص 9 و 10؛ اسماعیل بن حماد الجوهرى، صحاح، 1378، بیروت : دار التراث العربی ، ج 5، ص 2068؛ المقری فیومی ، احمدبن محمدبن علی  ، 1317، مصباح المنیرفی غریب الشرح الکبیر، مصر: بی تا ، ج 1، ص 15؛  طوسى، محمد بن حسن ،1342، تفسیر تبیان، بیروت : دار الحیاء التراث العربی ، ج 1، ص 380 و 381؛ طبرسى، فضل بن حسن ، 1406 ه ق ، مجمع البیان،بیروت : دارالمعروفه ، ج 1، ص 171 و فراهیدی ، عبدالرحمن خلیل‏بن احمد،1405ق ،  العین، قم : دارالهجره ، ج 8، ص 200. [144] – قریشى،علی اکبر ، 1364، قاموس قرآن، چاپ 4، تهران : دارالکتاب الاسلامیه ، ج 1، ص 56. [145] – چنان که اقرب الموارد این‏گونه مى‏نویسد: «أذن بالشى‏ء إذناً و اذَناً و اذاناً و اذانهً: عَلِمَ به و أذن له فى الشى‏ء إذناً و اذیناً: أباحه له و أذن الیه أذَناً: استمع». ( الخورىالشرتونی اللبنانی ، سعید ، 1361،اقرب المواردفی فصح العربی والشوارد، قم : منشورات مکتبه المرعشی النجفی ، ج 1، ص 7) [146] – معناى «اعلام»، در بسیارى از کتاب‏هاى لغت آمده است و بسیارى از آنها معناى علم و اعلام را به عنوان اولین معناى اذن ذکر کرده ‏اند؛ مانند قاموس که در این باره مى‏گوید: «أذن بالشى‏ء کسمع إذناً بالکسر و یحرّک وأذاناً و أذانهً علم به فأذنوا بحربٍ اى کونوا على علم و آذنه الأمر و به أعلمه و أذّن تأذیناً اکثر الاعلام». (فیروزآبادى، محمد بن یعقوب ، 1632م ، القاموس المحیط، بیروت : دارالکتب العلمیه ، ج 4، ص 195) [147] – نوشته هاى برخى از اهل لغت، این نظر را تأیید مى‏کند؛ از جمله راغب مى‏نویسد: «الاذن فى الشى‏ء اعلام باجازته و الرخصه فیه». (الراغب الاصفهانى، حسین بن محمد ،المفردات، ص 14) [148] -«استأذنه» سأله الاذن و علیه: طلب اذن الدخول الیه. و الاستئذان طلب الاذن. ( الخورىالشرتونی اللبنانی ،سعید ، پیشین، ج 1، ص 8) و استأذنه: طلب منه الاذن. (محمدبن مکرم ابن منظور، لسان العرب، ج‏13،ص 10) [149] -«انّه فکّ الحجر مما رتّب علیه الشارع حکماً شرعیاً مما یعدّ من الاسباب الشرعیه». (مجلس الاعلی للشئون اسلامیه ، 1411 ه ق ،موسوعه جمال عبدالناصر فى الفقه الاسلامى، قاهره