دانلود یک نمونه فایل پایان نامه ارشد رشته مدیریت دانلود رایگان متن کامل یک نمونه فایل پایان نامه ارشد رشته حقوق دانلود رایگان یک نمونه فایل متن کامل پایان نامه ارشد رشته روانشناسی اتحاد جماهیر شوروی نیز در این مسابقۀ جدید با فاصله‌ای قابل توجیه روش مشابهی را در عقد قراردادهای همکاری هسته‌ای با متحدین خود در پیش گرفت و تا سال ۱۹۶۸ با ۲۶ کشور قراردادهای همکاری‌های هسته‌ای امضا کرد اما به عکس امریکا هیچ شرط پادمانی در قراردادها ذکر نمی‌کرد و کشور طرف قرارداد تنها متعهد می‌گردید که از مواد و فناوری دریافتی تنها برای مقاصد صلح‌آمیز استفاده نموده و سوخت مصرف شده را به شوروی بازگرداند.[77] بند دوم – تأسیس آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای به دنبال سخنان آیزنهاور در مجمع عمومی، وزارت امور خارجۀ امریکا در ۱۹ مارس ۱۹۵۴ طرح کلی پیشنهادی خود برای آژانس آتی را به سفیر شوروی در واشنگتن تسلیم نمود. طی ماه‌های بعدی امریکا پنج یادداشت دیگر حاوی نظرات خود در مورد اساسنامۀ آژانس را به شوروی ارائه کرد، ولی مسکو هنوز هم نسبت به انگیزۀ امریکا در طرح این پیشنهاد و آثار و عواقب گسترش فناوری هسته‌ای تردید داشت و خواستار اولویت دادن به پیشنهاد نفی کامل و فوری تمامی سلاح‌های هسته‌ای بود. امریکا متحدین خود شامل انگلیس، فرانسه و کانادا را از عدم پیشرفت مذاکرات با شوروی‌ها مطلع می‌ساخت و در اول می ۱۹۵۴ به شوروی اعلام داشت که ایدۀ ایجاد آژانس را با مشارکت شوروی و یا بدون آن پیگیری خواهد کرد.[78] انگلیس طرح پیشنهادی خود برای اساسنامۀ آژانس را در دسامبر ۱۹۵۴ به امریکا ارائه نمود و امریکا نیز پیشنهادات اصلاحی خود را آماده ساخت. در اوایل سال ۱۹۵۵ امریکا به همراه انگلیس، فرانسه، کانادا، استرالیا، افریقای جنوبی و بلژیک بحث در مورد اساسنامۀ آژانس را بر پایۀ متن مشترک امریکا و انگلیس در واشنگتن آغاز کردند و بعداً پرتغال نیز به این جمع پیوست. شرکت پنج کشور اخیرالذکر در این مذاکرات در اساس به جهت نقش این کشورها در تولید اورانیوم بود و این نشانگر اهمیتی است که این ماده به عنوان مبنای اصلی توسعۀ فناوری هسته‌ای بازی می‌کرده است. هدف اولیه در این مذاکرات آن بود که با توجه به مخالفت شوروی با ایدۀ تشکیل آژانس، خود مذاکرات تدوین اساسنامه را به پیش ببرند و اقدام به تأسیس آژانس بنمایند و سپس از دیگر کشورهای علاقمند دعوت نمایند تا به آن ملحق گردند. گرچه مذاکرات این گروه بخش عمده‌ای از اساسنامۀ آژانس را از قبل شکل داده بود، ولی اعلام آمادگی شوروی برای مشارکت در مذاکرات تدوین اساسنامه و تشکیل آژانس در تاریخ ۱۸ ژوئیه ۱۹۵۵، نهاد آتی را از یک سازمان محدود و تک قطبی به یک سازمان بین‌المللی گسترده تبدیل کرد.[79] به دنبال موافقت شوروی، امریکا در ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۵ پیش‌نویسی را که در مذاکرات هشت کشور مبنای مذاکره برای اساسنامۀ آژانس بود در اختیار شوروی گذاشت و سازمان ملل متحد اقدام به برگزاری همایشی با مشارکت نمایندگانی از تمامی کشورهای عضو سازمان نمود. این همایش که به عنوان اولین کنفرانس ژنو شناخته می‌شود، از ۸ تا ۲۰ اوت ۱۹۵۵ با حضور ۱۵۰۰ نفر و ارائۀ بیش از یک هزار مقاله تشکیل شد. برگزاری چنین کنفرانسی از یک سو پرده از ابهام و پنهانکاری در فناوری هسته‌ای برداشت و از سوی دیگر زمینۀ مشارکت تمامی کشورها در مباحث مربوط به بهره‌برداری از انرژی هسته‌ای را فراهم آورد. به دنبال این کنفرانس در ۲۲ اوت ۱۹۵۵ پیش‌نویس اساسنامۀ آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در اختیار کلیۀ کشورهای شرکت‌کننده در کنفرانس ژنو قرار گرفت و بدین طریق مشارکت بین‌المللی در تأسیس آژانس بین‌المللی انرژی اتمی معنای واقعی‌تری یافت. در پاییز همان سال مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به ابتکار و خواست شوروی، اعضای گروه مذاکره کنندۀ اساسنامۀ آژانس در واشنگتن را از هشت کشور به دوازده کشور افزایش داد و شوروی و چکسلواکی به عنوان دو کشور سوسیالیست، در کنار هند و برزیل به عنوان دو کشور در حال توسعه در مذاکرات تدوین اساسنامه شرکت کردند. این اولین فرصت کشورهای در حال توسعه برای اعمال حدی از تأثیر و نفوذ در مذاکرات تدوین اساسنامۀ آژانس بود. مذاکرات اصلی برای نهایی کردن متن اساسنامۀ آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از ۲۷ فوریه تا ۱۸ آوریل ۱۹۵۶ طی هشت هفته و با حضور نمایندگان دوازده کشور و بر مبنای پیش‌نویس اولیه تهیه شده توسط هشت کشور انجام شد. با اتمام کار گروه دوازده کشور، امریکا نسخه‌ای از متن نهایی شده توسط گروه را برای تمامی کشورهای عضو سازمان ملل متحد و یا کارگزاری‌های تخصصی آن ارسال داشت و از آن‌ها درخواست کرد در ماه سپتامبر هیأت‌هایی برای شرکت در کنفرانس نهایی کردن اساسنامه به نیویورک اعزام دارند. آئین کار پیش‌بینی شده برای این کنفرانس به گونه‌ای تنظیم شده بود تا امکان تغییرات عمده در متن تهیه شده از شرکت‌کنندگان در کنفرانس سلب گردد. طبق مادۀ ۲۴ آئین کار پیشنهادی هر گونه پیشنهاد اصلاحی می‌بایست ظرف هشت روز اول کنفرانس ارائه می‌شد و تنها پس از جلب رأی مثبت دو سوم کشورهای شرکت‌کننده قابل اعمال بود. کنفرانس تصویب اساسنامه در ۲۰ سپتامبر ۱۹۵۶ با حضور نمایندگانی از ۸۲ کشور تشکیل گردید. گرچه این کنفرانس در مقر سازمان ملل متحد برگزار شد و از خدمات این سازمان بهره می‌برد، ولی این نشست به عنوانی نشستی تحت لوای سازمان ملل متحد برنامه‌ریزی نشده بود و به عنوان نشست کشورهای علاقمند تلقی می‌گردید. کنفرانس در شروع کار خود نمایندۀ برزیل را به عنوان رئیس انتخاب کرد و مباحثات آن نیز بیش از هر چیز تحت‌الشعاع مقاومت کشورهای تهیه کنندۀ پیش‌نویس در برابر نظرات اصلاحی به بهانۀ بر هم خوردن توازن حساس ایجاد شده در مسائلی همچون تقسیم اختیارات کنفرانس عمومی و شورای حکام و یا چگونگی تقسیم کرسی‌های شورای حکام میان گروه‌های جغرافیایی مختلف قرار داشت. مهم‌ترین مسائل مطروحه در کنفرانس را می‌توان حول دو محور ذکر کرد. محور اول، که ارتباط چندانی با مباحث محتوایی کنفرانس نداشت، موضوع نمایندگی چین در کنفرانس و آژانسی بود که می‌بایست بر مبنای اساسنامۀ مصوب این کنفرانس تشکیل گردد. اتحاد شوروی با حمایت کشورهای بلوک شرق و همچنین برخی کشورهای در حال توسعه خواستار آن بودند که جمهوری خلق چین نمایندگی مردم چین را عهده‌دار باشد و امریکا با حمایت متحدین خود چنین صلاحیتی را برای جمهوری چین (تایوان) قائل بود. اختلاف نظر در مورد نمایندگی چین در این عرصه، به مانند دیگر نشست‌های بین‌المللی، تا دهۀ ۱۹۷۰ و آغاز روند حل اختلافات امریکا و جمهوری خلق چین ادامه داشت و تنها پس از تغییر وضعیت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، نمایندگی مردم چین در آژانس نیز از سال ۱۹۷۱ به نمایندۀ جمهوری خلق چین واگذار گردید، ولی جمهوری خلق چین تا سال ۱۹۸۳ که تصمیم به الحاق به آژانس گرفت، از این حق استفاده نکرد. محور دوم اختلافات موضوع پادمان‌ها بود که از سوی چندین کشور در حال توسعه به استعمار نو[80] تشبیه شد. هند، به عنوان یکی از معدود کشورهای در حال توسعه که از توان فنی بیشتر و برنامه‌های هسته‌ای پیشرفته‌تری برخوردار بود، با طرح برخی ایرادات فنی شکل اعمال پادمان‌ها را موجب ایجاد سیطرۀ شورای حکام بر کشورهایی دانست که برای شروع برنامۀ هسته‌ای خود دست کمک به سوی آژانس دراز می‌کردند. ولی در نهایت این ایرادات هم با برخی اصلاحات ظاهری و لفظی حل و فصل شد و در ۲۳ اکتبر ۱۹۵۶، یعنی کمی بیش از پنج هفته بعد از آغاز به کار کنفرانس، متن اساسنامه به تصویب کنفرانس نیویورک رسید. طبق بند الف از مادۀ ۲۱ اساسنامه، متن مصوب کنفرانس از تاریخ ۲۶ اکتبر ۱۹۵۶ برای مدت نود روز برای امضا مفتوح می‌شد و طبق بند ه‍ همان ماده، متن اساسنامه پس از تسلیم ۱۸ سند تصویب لازم‌الاجرا می‌گردید، به شرط آن که سه کشور از میان پنج کشور کانادا، فرانسه، شوروی، انگلیس و امریکا نیز در میان آن ۱۸ کشور باشند. ظرف مدت نود روز ذکر شده ۸۰ کشور از شرکت‌کنندگان در کنفرانس نیویورک متن اساسنامه را امضا کردند (متن گزارش اول شورای حکام). در ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۷ متن اساسنامه با ارائۀ سند تصویب ۲۶ کشور، از جمله هر پنج کشور ذکر شده در مادۀ ۲۱، لازم‌الاجرا گردید. اساسنامۀ مصوب آژانس بین‌المللی انرژی اتمی دارای ضمیمه‌ای بود که از زمان افتتاح اساسنامه برای امضا، و قبل از لازم‌الاجرا شدن خود اساسنامه، لازم‌الاجرا گردیده و وظیفۀ انجام کارهای مقدماتی برای برگزاری کنفرانس عمومی کشورهای عضو و شکل‌گیری اولین شورای حکام را بر عهده داشت. اولین کنفرانس عمومی کشورهای عضو از ۱ الی ۲۳ اکتبر ۱۹۵۷ در وین برگزار شد. به هنگام آغاز کار این کنفرانس پنجاه و چهار کشور به عنوان اولین اعضای آژانس بین‌المللی انرژی اتمی حضور داشتند و تعداد اعضا تا پایان کار این اولین کنفرانس عمومی اعضای آژانس به ۵۹ کشور افزایش یافت. کنفرانس مزبور ضمن انتخاب ۲۳ عضو اولین شورای حکام آژانس، در مورد مقر آژانس، انتصاب اولین مدیر کل، برنامۀ کار و بودجۀ آژانس و همچنین پیش‌نویس قرارداد رابطه با سازمان ملل متحد تصمیم‌گیری کردند. اولین مدیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی استرلینگ کول[81]، عضو جمهوری‌خواه مجلس نمایندگان امریکا و رئیس کمیتۀ مشترک کنگره در مورد انرژی اتمی، بود. به هنگام انتخاب کول نمایندۀ شوروی برای ثبت در سوابق اعلام کرد که کشورش ترجیح می‌داده که مدیر کل آژانس از یک کشور بیطرف انتخاب می‌شد، ولی اصراری بر رأی‌گیری در این زمینه ندارد. اعضای اولین شورای حکام عبارت بودند از نمایندگان کشورهای: آرژانتین، استرالیا، افریقای جنوبی، امریکا، اندونزی، انگلیس، ایتالیا، برزیل، پاکستان، پرتغال، پرو، ترکیه، چکسلواکی، رومانی، ژاپن، سوئد، شوروی، فرانسه، کانادا، کرۀ جنوبی، گواتمالا، مصر و هند. جالب توجه آن که در اقدامی که به ظاهر مابه‌ازای موافقت شوروی با انتصاب یک امریکایی به عنوان مدیر کل آژانس بود، نمایندۀ چکسلواکی به عنوان اولین رئیس شورای حکام انتخاب شد و معاونین وی از کانادا و ژاپن برگزیده شدند. بدین ترتیب فرایندی که در دسامبر ۱۹۵۳ با سخنرانی آیزنهاور در مجمع عمومی آغاز شده بود در اکتبر ۱۹۵۷ به نتیجه رسید و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی با مأموریت دوگانۀ ارتقاء استفاده صلح‌آمیز از انرژی اتمی و کنترل مواد و فناوری هسته‌ای برای ممانعت از انحراف به سوی مقاصد غیرصلح‌آمیز تأسیس شد. گرچه صرف حصول توافقات هر چند محدود در عرصۀ روابط بین‌الملل نشانه‌ای از مصالحه و قابل تمجید تلقی می‌گردد، ولی نگاهی به سایر تحولات بین‌المللی در همین ایام نشان می‌دهد که سیر تحولات بین‌المللی روند چندان امیدوارکننده‌ای هم نداشته است. سخنرانی آیزنهاور تحت عنوان اتم برای صلح در شرایطی انجام شد که فقط چند ماه از کودتای امریکایی علیه دولت ملی وقت ایران و استقرار مجدد رژیم دیکتاتوری شاه به بهانۀ مقابله با نفوذ شوروی می‌گذشت. در روز ۲۹ اکتبر ۱۹۵۶ یعنی تنها شش روز پس از تصویب اساسنامۀ آژانس، رژیم صهیونیستی و متعاقب آن نیروهای انگلیسی و فرانسوی برای بازپس‌گیری کنترل کانال سوئز به مصر حمله کردند. نیروهای انگلیسی، فرانسوی و اسرائیلی با فشار امریکا مجبور به عقب‌نشینی شدند، ولی در اسناد بعدی چنین ذکر شد که همین فشار امریکا عزم فرانسوی‌ها را برای کسب توان هسته‌ای نظامی مستقل و همچنین فراهم آوردن امکان دسترسی رژیم صهیونیستی به سلاح هسته‌ای جزم کرد.[82] در همین ایام نیروهای شوروی نیز برای سرکوب قیام مردم مجارستان و سرنگونی دولت ایمره ناگی[83] در این کشور مداخله کردند. Edit"پایان نامه با موضوع روابط بین‌الملل، سازمان ملل متحد” E3QxNdRPNW