شش: تولید، تجارت غیر قانونی در یا تملک سلاح، تجهیزات نظامی یا مود منفجره یا دیگر موادی که ممکن است برای ارتکاب جرایم تروریستی مورد استفاده قرار گیرد.» کنوانسیون های عربی ضد تروریستی علاوه بر تکلیف به معاضدت قضائی، تکلیف به مجازات یا استرداد، تکلیف به اطلاع رسانی، تکلیف به ضبط و توقیف اموال و حسابهای تروریست ها و تکلیف به توقیف و مصادره اموال و حساب های ناشی از جرایم تروریستی، به تکلیف دول عضو برای همکاری جهت پیشگیری از جرایم تروریستی نیز تاکید کرده که حایز اهمیت فراوان است. معاهده همکاری میان دولت‌های عضو کشورهای مستقل مشترک المنافع برای سرکوب تروریسم مصوب 4 ژوئن 1999 ،کشورهای به وجود آمده از اتحاد جماهیر شوروی سابق با وضعیت خاصی از تروریسم در منطقه مواجه می باشند. آنها از سویی با مقادیر قابل توجهی از تسلیحات هسته‌ای و غیر هسته‌ای مواجهند ـ که در بازار سیاه به فروش می رسد ـ و از سوی دیگر فقر فزاینده جمهوری‌های سابق، رشد مافیای تروریستی را افزایش داده است. این وضعیت به ویژه در خصوص سرقت، حمل و نقل، خرید و فروش و قاچاق مواد هسته‌ای بسیار تهدید آمیز است، ازاین‌رو به منظور مبارزه با رشد تروریسم در منطقه آسیای میانه معاهده همکاری برای سرکوب تروریسم با تاکید بر ویژگی‌های خاص منطقه به تصویب رسید. به موجب ماده یک این کنوانسیون تروریسم و اشکال نوین آن به شرح ذیل تعریف شده است: «برای اهداف این معاهده، واژه های مورد استفاده در ذیل به این معنی است : «تروریسم» یک عمل غیر قانونی قابل مجازات به موجب حقوق داخلی که با هدف تضعیف ایمنی عمومی، تاثیرگذاری بر تصمیم سازی مقامات یا وحشت زده کردن جمعیت مردم ارتکاب می‌شود و اشکال ذیل را به خود می گیرد:

1. خشونت یا تهدید به خشونت علیه اشخاص حقیقی یا حقوقی؛
2. تخریب یا تهدید به تخریب اموال و دیگر اهداف مادی تا اندازه ای که حیات مردم را به خطر اندازد؛
3. وارد ساختن صدمه عمده به اموال یا تحمیل دیگر آثار خطرناک بر جامعه؛
4. تهدید حیات یک مقام دولت یا چهره عمومی به منظور تحت فشار قرار دادن دولت یا دیگر فعالیت های عمومی یا نفوذ ناروا بر چنین فعالیتی؛
5. حمله به نمایندگان دولت‌های خارجی یا کارگزاران سازمان‌های بین المللی، همچنین حمله به هیات‌های تجاری یا وسایط نقلیه اشخاص تحت حمایت بین المللی؛
6. دیگر اعمال طبقه بندی شده به عنوان اعمال تروریستی در قوانین داخلی اعضا یا اسناد جهانی شناخته شده برای سرکوب تروریسم بین المللی.

«تروریسم تکنولوژیک»توسل یا تهدید توسل به سلاح‌های اتمی، تشعشی، شیمیائی یا بیولوژیک یا اجزای آنها، میکراورگانیزم‌های پاتوژنیک، مواد رادیو اکتیو یا دیگر مواد خطرناک برای سلامتی بشر از قبیل تصرف، از کار انداختن یا تخریب تاسیسات هسته‌ای، شیمیایی یا دیگر تاسیسات مسکونی، در صورتی که این اعمال با هدف تضعیف ایمنی عمومی، ایجاد وحشت بین مردم یا تاثیرگذاری بر تصمیم سازی مقامات برای تحصیل مقاصد سیاسی، یا هر نوع دیگر انجام شود. همچنین تلاش برای ارتکاب یکی از جرایم فهرست شده در بالا برای همان مقاصد و اهداف، تامین مالی یا زمینه چینی، مشارکت یا کمک به شخصی که چنین جرایمی را مرتکب می‌شود یا تلاش برای ارتکاب آن دارد.» چنانکه دیده می‌شود در این کنوانسیون نیز بر تروریسم زیست محیطی اشاره شده است. کنوانسیون کشورهای مستقل مشترک المنافع عنایت قابل توجهی نیز به تروریسم تکنولوژیک که دامن‌گیر منطقه است، داشته که در میان دیگر اسناد جهانی و منطقه‌ای بی‌نظیر است. علاوه دول عضو، به موجب ماده شش مکلف به رایزنی و مشاوره برای رسیدن به نقطه نظر حقوقی مشترک راجع به مبارزه با تروریسم و طرق پیشگیری از آن شده‌‌اند که حایز اهمیت فراوان است. پیش بینی مکانیسم‌های دقیق برای همکاری جهت واکنش نسبت به اعمال تروریستی، تکلیف به همکاری و اطلاع رسانی و آموزش متخصصین از دیگر دستاوردهای این کنوانسیون می‌باشد. نقطه قابل توجه اینکه این کنوانسیون فاقد مکانیسم‌های معمول قضائی از قبیل تاسیس صلاحیت، جرم انگاری، مجازات و استرداد متهمین به ارتکاب جرایم تروریستی است چرا که معاهده مذکور بیشتر معاهده همکاری منطقه‌ی برای پیشگیری از تروریسم می‌باشد. کنوانسیون سازمان کنفرانس اسلامی برای سرکوب تروریسم بین المللی مصوب 1 جولای 1999 بسیاری از دغدغه‌های موجود دراتحادیه عرب برای پیشگیری و سرکوب تروریسم در سازمان کنفرانس اسلامی نیز به چشم می‌خورد چرا که اکثر کشورهای عربی در این سازمان نیز عضویت دارند. ازاین‌رو شباهت‌های بسیاری میان دو کنفرانس اسلامی دیده می‌شود. ماده یک این کنوانسیون به ترتیب اقدام به تعریف، جرم انگاری و احصای پاره‌ای از مصادیق مهم جرایم تروریستی نموده است: «تروریسم هر عمل خشونت بار تهدید به آن است که صرف نظر از انگیزه یا قصد مرتکبین آن به منظور پیشبرد برنامه‌های کیفری فردی یا جمعی ارتکاب می‌شود. با این هدف که بین مردم ایجاد وحشت نماید، آنها را تهدید به صدمه نموده یا جان شان، آزادی، امنیت یا حقوق آنها را به خطر اندازد و یا اینکه محیط زیست یا تاسیسات یا اموال عمومی یا خصوصی را به خطر انداخته یا اشغال کرده یا تصرف کند، یا منابع ملی یا تاسیسات بین المللی را به خطر انداخته یا ثبات، تمامیت سرزمینی، وحدت سیاسی یا حیات دولت‌های مستقل را تهدید کند.