صدمات ناشی از یک حمله در مقایسه با مزیت نظامی مستقیم و قطعی که از آن حمله انتظار می رود نباید بیشتر باشد . دیوان بین المللی دادگستری نیز در ارتباط با اصول حاکم بر ابزارها و سلاحهای جنگی در پاراگراف 90 رأی مشورتی ، 1996 خود در مورد کاربرد سلاحهای هسته­ای اعلام کرد که  اصل تفکیک و تناسب اصول اساسی (cardinal) حقوق بشردوستانه می­باشند.

اصل تفکیک

این اصل بدان معناست که باید بین افراد و اموال نظامی و غیرنظامی تفکیک صورت گیرد. از آنجا که حمله به افراد و اموال غیرنظامی ممنوع است، نتیجه تفکیک آن خواهد بود که از این افراد و اموال حمایت لازم به عمل خواهد آمد. در واقع عملیات رزمی فقط باید نسبت به افراد نظامی و هدفهای نظامی صورت گیرد و جمعیت و افراد غیرنظامی نباید هدف حمله قرار گیرند. این اصل همانند اصل منع بکارگیری سلاح­هایی که بر رزمندگان درد و رنج زاید وارد می­ کند از اصول اولیه و عمده حقوق بین الملل بشردوستانه است. بنابراین اصل ، هم حمله به محل­ها یا نقاطی که غیرنظامیان به طور متراکم در آنجا می­باشند ممنوع بوده و هم منع هدفگیری اموال و اشیای غیرنظامی مورد تاکید قرار گرفته است . روشن است که حمله به افراد غیرنظامی فاقد سلاح واجد مزیت نظامی نبوده و نابود کردن اموال آنان نیز بر اساس ضرورت­های نظامی قابل توجیه نیست[18].

اصل حسن نیت

این اصل بیشتر به هنگام اجرای تعهدات در معاهدات قراردادی و نیز هنگام مذاکره جهت رسیدن به توافق درخصوص موضوع متنازع فیه مطرح می­شود.  هر گونه مذاکره جهت انعقاد قرارداد صلح می­بایست با رعایت این اصل از سوی طرفین مذاکره صورت گیرد. بدون شک این اصل و رعایت آن از سوی طرفین موجب دوام و استحکام معاهده منعقده و پایداری صلح خواهد بود. خواست واقعی دولتها مبنی بر آنچه که در مذاکرات به دنبال آن هستند ضامن اجرای این اصل می باشد. بنابراین حقوق بشردوستانه بین المللی بر قواعد بنیادین ذیل پایه گذاری گردیده است:

• حفظ تمامیت جسمی و روحی اشخاصی که در درگیری مشارکت نداشته یا صحنه جنگ را ترک نموده ­اند.
• منع کشتار یا زخمی کردن دشمنی که سلاح خود را زمین گذارده است.
• کمک به مجروحان و بیماران
• حمایت از نیروهای پزشکی و امدادرسان
• حفظ حیثیت و شأن انسانی دستگیرشدگان اعم از نظامی و غیرنظامی
• منع شکنجه نیروها و افراد دشمن
• محدودیت در توسل به شیوه های جنگی ومنع ورود خسارت و درد و رنج زاید
• تفکیک میان نظامیان و غیرنظامیان [20]

گفتار چهارم :وجود اشتراک و افتراق حقوق بشر با حقوق بشردوستانه بین المللی