2- این پژوهش نشان داد متغیر ایمان مذهبی، نمی­تواند از طریق متغیر واسطه­ای سبک دل‌بستگی دوسوگرا، سلامت روانی را پیش ­بینی کند. لذا پیشنهاد می‌شود این مدل با دو سبک دل‌بستگی ایمن و اجتنابی در پژوهش‌های دیگری مورد بررسی قرار گیرد و نیز سبک دل‌بستگی دوسوگرا نیز در تحقیقات دیگری با جامعه آماری متفاوتی مورد بررسی واقع شود. 3- فرضیه‌های مربوط به منبع کنترل (اثرگذاری مستقیم آن بر سلامت روان و ایمان مذهبی) با پرسشنامه منبع کنترل راتر که برای دانشجویان مبهم می‌نمود مورد تأیید قرار نگرفتند. پیشنهاد می‌شود این پژوهش با پرسشنامه دیگری که منبع کنترل را می‌سنجد تکرار گردد. 4- با توجه به کاربرد ابزارهای خودگزارش دهی در پژوهش حاضر، پیشنهاد می‌شود که در پژوهش‌های آتی، از شیوه‌های دیگر سنجش نیز استفاده شود. 5- توصیه می‌گردد این پژوهش بر روی نمونه‌های بالینی نیز انجام گیرد. 6- برای اطمینان از تعمیم‌پذیری نتایج، مدل اصلاح شده بر روی نمونه‌های مستقل در سایر اقشار و گروه‌های سنی در پژوهشی دیگر اجرا گردد. 5-6. دلالت های ضمنی پژوهش 1- از آنجا که جامعه­ی ما یک جامعه مذهبی است و ارتقای سطح سلامت روان فرد و نیز جامعه از مهم­ترین اهداف روانشناسی می­باشد، شناسایی عوامل و متغیرهای میان این دو که باعث کشف تأثیر متغیرهای پنهان اما کلیدی می­گردد گام مؤثری در پی بردن به نحوه ارتقای سطح زندگی افراد جامعه به شمار می­رود. بنابراین، پیشنهاد می‌شود روانشناسان به اهمیت متغیر شادکامی، به عنوان یک عامل مهم که نقش پلی از ایمان مذهبی به سلامت روانی را به عهده دارد، توجه بیشتری داشته باشند. 2- با پی بردن به عوامل مؤثر بر ایمان مذهبی، که سطح بالاتری از صرفا مذهبی بودن به شمار می­رود، می­توان با شناخت علمی این مؤلفه­ها، و نقش توأم آن با بهبود سلامت روان، فرهنگ­سازی بهتر و صحیح­تری در جهت ارتقای سطح ایمان در پیش گرفت و بدین وسیله از کجروی‌های موجود در جامعه و برخوردهای تدافعی نسبت به دین جلوگیری نمود. نیاز است به متغیر شادکامی که گاه به غلط، مغایر با دین پنداشته می­شود، در سطح جامعه و نیز رسانه­ای توجه بیشتری مبذول گردد. 3- شناخت عوامل دخیل در سلامت روان، نه تنها در افزایش سطح سلامت روان جامعه مؤثر است، بلکه این متغیرها نقش اساسی در حوزه پیشگیری و نیز درمان اختلالات روانی و مشکلات سازگاری به عهده دارند. بنابراین، توصیه می­گردد روانشناسان در برنامه ­های پیشگیری و درمانی خود، به تأثیر ایمان مذهبی با میانجی­گری شادکامی واقف باشند. همچنین، بهتر است در کار با افراد مذهبی به متغیر شادکامی و سبک­های دل­بستگی آن­ها توجه شود.