در این بخش اشاره ای گذرا بر کنوانسیون هایی که تعهد متصدی حمل را تعهد به وسیله می دانند، منتها در صورت ورود خسارت به کالا یا مسافر، تقصیر متصدی را مفروض می گیرند؛ نیز ضروری می باشد چرا که در این صورت نیز مدعی نیازی به اثبات تقصیر متصدی ندارد، بلکه متصدی اگر بخواهد از مسئولیت معاف شود باید عدم تقصیر خود را اثبات کند. 4-1-2-2-1- کنوانسیون لاهه (بروکسل) 1924: در این کنوانسیون مبنای مسئولیت هم بصورت فرض تقصیر و هم مسئولیت مفروض تدوین شده است. پاراگراف اول ماده سوم¹این مقررات،متصدی حمل را­­موظف به اعمال مراقبت های لازم می نمایند

1. ماده3:متصدی موظف است، قبل از هر سفر، و شروع آن، سعی و مراقبت‌های لازم را، به‌شرح زیر، به‌عمل آورد:الف) کشتی را برای دریانوردی آماده نماید.ب) کارکنان، تجهیزات، و تدارکات کشتی را، به‌طور مناسب، تهیه و فراهم آورد.پ) انبارها، سردخانه‌ها، و کلیه‌ی قسمت‌های دیگر کشتی را، که برای حمل مورد استفاده قرار می‌گیرد، مرتب، مجهز، و آماده نماید.

که این باعث می شود مبنای مسئولیت به سمت فرض تقصیر سوق داده شود؛ که صدر ماده ²4 نیز این نظریه را تقویت می کند، چرا که مطابق قسمت دوم این پاراگراف، در این کنوانسیون برای متصدی حمل، فرض تقصیر شده است، در صورت ورود خسارت به کالا در نتیجه عدم قابلیت دریانوردی کشتی، متصدی حمل یا اشخاص دیگر، مقصر فرض می شوند و در نتیجه مسئول خواهند بود، مگر اینکه عدم تقصیر خود (اعمال سعی و مراقبت) را ثابت کند.(جعفری،1388) 4-1-2-2-2- کنوانسیون ورشو 1929: فصل سوم این کنوانسیون، به مسئولیت متصدی حمل و نقل هوایی اختصاص یافته است. طبق مواد 17، 18 و 19 متصدی حمل و نقل هوایی مسئول خساراتی است که در مدت حمل به مسافر یا بار همراه مسافر و یا کالای موضوع حمل وارد می شود. در پاراگراف 1 ماده 20 این کنوانسیون آمده است: «در صورتی که متصدی حمل ونقل ثابت کند که خود او و عاملین او کلیه تدابیر لازم را برای جلوگیری از بروز خسارت اتخاذ نموده اند، یا آنکه اتخاذ چنین تدابیری برای او و عاملین او مقدور نبوده است، مسئول نخواهد بود» همچنین طبق پاراگراف دوم این ماده، در مورد حمل بار و لوازم شخصی، چنانچه متصدی حمل ثابت کند که خسارت وارده ناشی از خطایی در ادامه خلبانی و هندلینگ (انجام خدمات مربوط به هواپیما در روی زمین) یا ناوبری بوده است و او یا عاملین او تدابیر لازم را از هر حیث برای احتراز از خسارت معمول داشته اند، مسئول نخواهد بود. طبق ماده 20 واضح است که تعهد متصدی حمل و نقل «تعهد به وسیله» است و در صورت ورود خسارت، برای او فرض تقصیر شده است و با اثبات عدم تقصیر یعنی انجام کلیه تدابیر لازم برای جلوگیری از ورود خسارت، از مسئولیت مبری می شود. (جعفری،10:1388)