کمیسیون حقوق بشر در 1946 با هدف تهیه طرح بین المللی حقوق بشر که در 1966 کامل شد، پدید آمد. شمار اعضای کمیسیون در پی افزایش اعضای سازمان ملل افزایش یافت به گونه ای که شمار اعضای آن در 18 عضو نخستین به 21 عضو در 1961 ، 32 عضو در 1966 ، 43 عضو در 1979 و 53 ________________________________________

• با وجود بیش از نیم سده تلاش جدی جامعه بین المللی برای بهبود وضع حقوق بشر که به گفته کوفی انان، دبیر کل سازمان ملل متحد ، یکی از دستاوردهای سترگ در سده بیستم به شمار می آید ، هنوز هم موارد نقض حقوق بشر در نقاط گوناگون جهان به اندازه ای است که بخشهایی از سازمان ملل که کار آنها بررسی و نظارت بر این موارد است، توان لازم را برای برخورد مناسب با آنها ندارند.
• شواهد بارز و گفته های دست اندرکاران صلاحیتدار سازمان ملل متحد همواره ناتوانی سازمان ملل در بهبود بخشیدن به وضع حقوق بشر و پاسداری از آزادیهای اساسی را، با وجود تلاشهای چشمگیر در این زمینه، نشان داده است. در این مورد دو دلیل اساسی آورده می شود 1- سیاسی کاری و بهره برداری تبلیغاتی از موضوع حقوق بشر و 2- بی توجهی به مفاهیم اخلاقی و ارزشهای مذهبی.

________________________________________ عضو در 1992 افزایش یافت. کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل ، ابزار اصلی و بین المللی سازمان برای بهبود و پشتیبانی از حقوق بشر بود که در فعالیتهای خود با کمیساریای عالی حقوق بشر همکاری داشت. بیشتر نشستهای کمیسیون را شورای اقتصادی و اجتماعی تنظیم می کرد و بر پایه قطعنامه 1156 شورا، کمیسیون سالی یک بار نشست داشت که شش هفته به درازا می کشید و نیز می توانست نشستی ویژه به مدت یک هفته برای گروه های کاری داشته باشد. این کمیسیون در گذر سالها گسترش چشمگیری در امور مشارکتی پیدا کرد تا شمار بیشتری از اعضای سازمان ملل را در برگیرد. باید در نظر داشت که جدا از حق رای ، کشورهای غیر عضو کمیسیون از بیشتر حقوق اعضاء بهره مند بودند که از جمله آنها می توان به حق دادن طرح اشاره کرد. در سالهای فعالیت کمیسیون حقوق بشر، سازمانهای مدنی و غیر دولتی همکاری گسترده ای با کمیسیون پیدا کرده بودند به گونه ای که شمار مشارکت کنندگان غیر دولتی در واپسین نشست کمیسیون در مارس – آوریل 2006 به چند هزار رسید. تمرکز اصلی کمیسیون بر اجرای معیارهای جهانی حقوق بشر بود. چهار موضوع مهم و محوری زیر در رابطه با فعالیتهای کمیسیون نمود بیشتری داشت: 1-  هدف کمیسیون بررسی، نظارت و انتشار گزارشهایی درباره وضع حقوق بشر در کشورها (مکانیسم کشوری) و همچنین درباره نقضهای موضوعی حقوق بشر (مکانیسم موضوعی) بود. 2-  کمیسیون در 1987 تصمیم به ایجاد صندوق همکاریهای فنی داوطلبانه در زمینه حقوق بشر گرفت و در 1988 نیز روشی را برگزید که در آن تمرکز اصلی بر معیارهای پیشگیری و آموزش حقوق بشر بود. 3-  در 1990 تصمیم گرفته شد که کمیسیون نشستهایی ویژه – افزون بر نشست سالانه خود برگزار کند که این تصمیم در 1992 به اجرا در آمد. 4-  پس از 1994 موضوعات حقوق بشری در مأموریتهای سازمان ملل در نظر گرفته شد. با وجود این در سالهای گذشته انتقاد از کمیسیون افزایش یافته بود که این انتقادات سر انجام به جایگزینی آن با نهاد حقوق بشری تازه ای انجامید. البته باید یادآور شد که این تغییر به ویژه از زمان برگزاری کنفرانس جهانی حقوق بشر در 1993 دروین سرانجام رخ می داد. در کنفرانس وین، دستور کار حقوق بشر از سوی جامعه جهانی از نوفرمول بندی شد و اولویتهای تازه ای در بیانیه و برنامه اقدام وین پدید آمد. در چنین متن و زمینه ای است که پیدایش شورای حقوق بشر باید بررسی شود. کوفی انان در گزارش خود برای نشست سران ملل متحد در سپتامبر 2005 به نام «در آزادی بیشتر: به سوی توسعه ، امنیت و حقوق بشر برای همه» تهیه شده بود به این نکته اشاره کرد که توان کمیسیون برای اجرای وظایفش، به علت کاهش اعتبار و گرایشهای حرفه ای اش کاهش یافته است. یکی از انتقادهای جدّی که از کمیسیون حقوق بشر می شد، ترکیب اعضای آن بود؛ به ویژه اینکه گفته می شد که چند کشور عضو آن پیشینه بایسته ای در زمینه حقوق بشر ندارند و حتی در پاره ای دوره ها این کشورها به ریاست کمیسیون نیز برگزیده شده اند. در 4 مه 2004، سیشان سیو (Sichan Siv) نماینده آمریکا در کمیسیون حقوق بشر در اعتراض به گزینش سودان به عضویت کمیسیون، نشست آن را ترک کرد و این گزینش را پوچ و بی معنا خواند زیرا به باور او سودان با توجه به پاکسازی قومی در دارفور مشکل بزرگی در زمینه رعایت حقوق بشر دارد. در دوران فعالیت کمیسیون ، به ویژه پس از جنگ سرد، گروه های پویای حقوق بشر همواره نگرانی خود را از عضویّت کشورهایی چون چین، کوبا، آمریکا، پاکستان، الجزایر، سوریه، لیبی و ویتنام ابراز می داشتند. این کشورها بارها به نقض حقوق بشر متهم شده اند و نگرانی اصلی همواره این بود که بر ضد قطعنامه های کمیسیون که نقض حقوق بشر از سوی آنها را محکوم می کرد، اقدام کنند که این امر به گونه غیر مستقیم استبداد و ستم داخلی آنها را شدت می داد.