ESBL ها دارای خصوصیات زیر می باشند:

1.یک ناحیه فعال سرینی دارند.

2.عموما به وسیله ی مهار کنندگان بتالاکتاماز مثل کلاوولانیک اسید، سولباکتام و تازوباکتام مهار می گردند.

3.قادر به هیدرولیز اکسی ایمینوسفالوسپورین ها (سفتازیدیم، سفوتاکسیم و سفتریاکسون)هستند. میزان هیدرولیز آن ها در حدی برابر با هیدرولیز بنزیل پنی سیلین ها و یا 10% بیش از آن ها می باشد( استورنبورگ و مک، 2003 ).

2-16.خصوصیات آنتی بیوتیک های وسیع الطیف:

ESBL های کلاسیک از فامیل آنزیم های کد شونده توسط پلاسمید TEM، SHV،  OXAتوسعه یافته اند، ولی توسعه انفجاری ESBL های غیر TEM، غیر SHV،غیر OXA در سال های اخیر مثل خانواده های آنزیمی NDM، VIMدر سرتاسر دنیا گسترش یافته و تکامل ESBLها بسیار سریع صورت گرفته است( ژورگ، 2005 ).

2-17.حساسیت ESBL ها در مقابل آنتی بیوتیک ها:

ESBL ها با آنزیم های والد خود، با جانشینی 1 تا 7 آمینواسید تفاوت دارند که این جانشینی شکل خاص ناحیه فعال این آنزیم ها را تغییر می دهد موتاسیون حاصله با وسیع تر نمودن ناحیه فعال، فضای کافی برای واکنش متقابل آنزیم با بتالاکتام های حاوی توده زنجیره ی جانبی اکسی ایمینو را ایجاد می کند، در نتیجه ESBL ها بر خلاف آنزیم های والد خودشان، بتالاکتام های طیف گسترده را به عنوان سوبسترای خود تشخیص می دهند، توانایی هیدرولیز آنتی بیوتیک های بتالاکتام حاوی گروه اکسی ایمینو(سفتازیدیم، سفوتاکسیم، آزترونام و سفوروکسیم) را در حدی حداقل بیش از 10% از آن چه که برای بنزیل پنی سیلین ها مشاهده شده را دارند. با وجود این، جانشینی در موقعیت مختلف آمینواسیدی به ESBL ها اجازه نمی دهد که ضرورتا سوبستراهای یکسان را هیدرولیز نمایند. اگرچه اغلب موتاسیون های تیپESBL در مقایسه با آنزیم های والد فعالیت بتالاکتامازی کلی را کاهش می دهد، سویه هایی با آنزیم ESBL به طور پایداری به آمینو  پنی سیلین ها، کربوکسی پنی سیلین ها، یوریدو پنی سیلین ها مقاوم هستند و در مقابل پنی سیلین ها این سویه ها تنها در آزمایشگاه در برابر Temocillin حساس هستند. خوشبختانه به جزء چند استثناء در مقابل سفامایسین ها و کارباپنم ها ESBL ها فعال نیستند.در حالی که گزارش شده است که ارگانیسم های تولید کننده ی ESBL ها می توانند به سبب تغییرات در سطح غشاء خارجی نسبت به سفامایسین ها مقاوم گردند   ( سیروت و همکاران، 1997 ).

2-18.انواعESBL  ها:

2-18-1.بتالاکتامازهای تیپ SHV :

این آنزیم ها به زیر گروه های 2b، 2be، 2brتعلق دارند. تاکنون بیش از 127 آنزیم ESBL تیپ SHVگزارش شده است که SHV-5 و SHV-12در میان اعضای این خانواده بیش تر شایع                   می باشد.ESBL های تیپ SHV و TEM در جایگاه فعال خود جانشینی آمینواسیدی دارند که به یک یا بیشتر از یک جایگاه می توان اشاره کرد. پیش ساز دسته آنزیم های SHV،  SHV-1عموما در کلبسیلا پنومونیه یافت شده بود و در 86% اسیدآمینه هایش با TEM-1 مشترک می باشد و از نظر ساختاری شباهت کلی به هم دارند.SHV-1 مقاومت به پنی سیلین های وسیع الطیف را اعطاء می نماید در حالی که نسبت به اکسی ایمینو سفالوسپورین ها این مقاومت را ایجاد نمی کند.

ژن بتالاکتاماز SHV-1 به عنوان یک ژن کروموزومی در کلبسیلا ظاهر شده است و بعد با پلاسمید ادغام شده که از آن طریق به گونه های دیگر انتروباکتریاسیه پخش شده است.ESBL های تیپ SHV اخیرا در مطالعات ایزوله های کلینیکی مقاوم در اروپا و امریکا غالب شده اند( راندگر و همکاران، 2000 ).

2-18-2.بتالاکتامازهای تیپ TEM:

این آنزیم ها به زیرگروه های 2b، 2be،2br،2bc تعلق دارند و تعداد آن ها 172 عدد می باشد و اولین بار از کشت خون یک بیمار یونانی به نام تمونیرا، اشریشیاکلی که حاوی این آنزیم بود گزارش شد و پس از چند سال بتالاکتامازهای TEM-1 در سرتاسر جهان گسترش یافت و امروزه معمول ترین مکانیسم مقاومت باسیل های گرم منفی در برابر با آنتی بیوتیک های بتالاکتام را به خود اختصاص می دهند.جانشینی آمینواسیدی در مکان های زیادی در آزمایشگاه می تواند بتالاکتامازهای TEM-1 را بدون از دست دادن فعالیت ایجاد کند که آن ها مسئول ایجاد تغییرات فنوتیپی ESBL در جایگاه فعال آنزیمی هستند که امکان دسترسی به       اکسی ایمینوها را فراهم می کنند. دهانه ی جایگاه فعال به سوبسترای بتالاکتام، حساسیت به آنزیم های مهارکننده ی بتالاکتامازی همچون کلاوولانیک اسید را افزایش می دهد( سیروت و همکاران ، 1997 ).

2-18-3.بتالاکتامازهای تیپ OXA:

این آنزیم ها به زیر گروه های2d ، 2de،  2dfبوش تعلق دارند و تعداد آن ها 158 آنزیم می باشد. سویه اسینتوباکتر بومانی در سال 1985 جدا شد که در آن زمان به ایمی پنم حساس بود.در سال 1993 اولین گروه از بتالاکتامازهای OXA با طیف اثر محدود در سویه های اسینتوباکتر بومانی مقاوم به ایمی پنم در انگلستان رویت شدند که دارای فعالیت هیدرولیز کننده ی کارباپنمی بودند و نکته مهم این است که این مقاومت قابل انتقال می باشد. بین سال های 2000 تا 2004 شش آنزیم OXA-type در سویه های مقاوم به کارباپنم جمع آوری شد ( برون و آمیس، 2006 ).

Sturenburg,Mack

George

Sirot et al.

Randegger et al.

Brown, Amyes