3- تبعیض نژادی نه تنها به کسانی که مورد تبعیض قرار می گیرند صدمه می زند؛ بلکه برای مرتکبین تبعیض نیز زیان آور و خطرناک است. 4- هدف اساسی(مبنایی) سازمان ملل متحد، داشتن یک جامعه جهانی است که از جدایی و تبیض نژادی که عوامل دشمنی و تفرقه هستند آزاد باشد. [69] کنوانسیون بین المللی حذف تمام اشکال نژادی در 21 دسامبر 1965 میلادی توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شده است این کنوانسیون دارای یک مقدمه و 25 ماده می باشد که در دو قسمت تهیه شده است. در قسمت اول تعریف تبعیض نژادی و تعهدات دول عضو بیان شده است و در قسمت دوم در ارتباط با نهاد نظارتی کنوانسیون یعنی کمیته حذف تبعیض نژادی و چگونگی پیگیری اجرای مقررات کنوانسیون توسط کمیته آن می باشد؛ و بدین ترتیب مقررات کنوانسیون از ضمانت اجرای کافی برخوردار می گردد [70] کنوانسیون محو هر نوع تبعیض نژادی، جامع ترین و واضح ترین معاهده برای بیان اندیشه تساوی نژادی توصیف شده است.[71] تبعیض نژادی در ماده 1 این کنوانسیون این چنین تعریف شده است: اصطلاح تبعیض نژادی از نظر این کنوانسیون به معنای هرگونه تبعیض ها، محرومیت، محدودیت یا امتیاز بر مبنای نژاد، رنگ، اصل ونسب یا ریشه ملی یا قومی است که در شناسایی،برخورداری یا اجرای مساوی حقوق بشر و آزادی های اساسی در زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سایر زمینه های مربوط به زندگی عمومی لطمه وارد می سازد. باید توجه داشت که سند بین المللی مورد بحث، یک اعلامیه یا بیانیه الزام آور نیست و بنابراین تعهداتی را بر عهده دولت ها قرار داده شده کدام است؟ در مواد 2،3 و 4 کنوانسیون منع تبعیض نژادی برای دولت هایی که عضو کنوانسیون می باشند «تعهداتی» تعیین شده است. [72] ماده 2 دولت های عضو را متعهد می کند که تبعیض نژادی را محکوم نموده و بدون تاخیر از طریق مقتضی، سیاست محو انواع تبعیض نژادی و برقراری تفاهم ملی را به مرحله اجرا گذارند، از هیچ نوع قانون یا رویه عملی تبعیض نژادی علیه افراد یا گروه ها، حمایت نکنند، اقدامات موثر در تجدید نظر در سیاست های دولتی، ملی و محلی و نیز اصلاح یا نسخ قوانین مربوط به تبعیض نژادی، به عمل آورند.دولت های عضو متعهدند؛ نه تنها خود به تبعیض نژادی دست نزنند؛ بلکه باید آن را ممنوع کنند و با اقدامات مناسب و از جمله وضع قوانین، مانع تبعیض نژادی از سوی هر فرد یا گروهی شوند[73] طبق ماده 3 ، دولت های عضو متعهد می شوند که به خصوص جدایی نژادی و آپارتاید را محکوم نمایند و هر نوع اقدام را که از چنین طبیعتی برخوردار باشد، ممنوع کرده و آن را در قلمرو حکومت خود محو نمایند. ماده 24 ،دولت های عضو را متعهد می سازد هرگونه تبلیغات یا سازمان های مبتنی بر تفکر و تئوری برتری یک نژاد یا گروهی از انسان های متعلق به یک رنگ یا قومی خاص را محکوم نموده و اقدامات فوری و مثبت برای از بین بردن این تئوری ها و اعمال را انجام دهند و بدین منظور، باید هرگونه تبعیض نژادی یا تبلیغ برای آن را طبق قانون، جرم قابل مجازات اعلام نمایند و سازمان ها و تبلیغات سازمان یافته مربوط به تبعیض نژادی را غیر قانونی اعلام کنند و بر اساس ماده 16 این کنوانسیون دولت های عضو متعهد می شوند از افراد تحت قلمرو حکومتی خود که با تبعیض مواجه شده اند و آزادی های اساسی و حقوق بشر آن ها نقض شده است حمایت کنند. که این حمایت از طریق دادگاه های صلاحیت دار صورت می گیرد و هم چنین به علت خساراتی که به علت تبعیض به این افراد وارد شده است می توانند حق غرامت مناسبی را از دادگاه صالح درخواست نمایند؛بنابراین تکلیف دولت های عضو کنوانسیون با تعهد به محکوم کردن تبعیض نژادی در قلمرو حکومتی خود و جلوگیری از عوامل به وجود آورنده آن مشخص شده است. برای نظارت بر اجرای مقررات کنوانسیون، طبق ماده 8 ، کمیته ای به نام کمیته رفع تبعیض نژادی مرکب از کارشناسان عالی رتبه و برخوردار از صلاحیت بالای اخلاقی تشکیل می شود. این افراد از بین کسانی که به وسیله دولت های عضو پیشنهاد می گردند، با رای مخفی آنها برای مدت 4 سال انتخاب می شوند و با صلاحیت شخصی خود کار می کنند.[74] وظیفه مهم کمیته رفع تبعیض نژادی، رسیدگی به گزارش های تقدیمی از سوی دولت های عضو است[75] رسیدگی به اعلام شکایت دول عضو علیه یکدیگر (ماده 11) و رسیدگی به شکایات اشخاص از وظایف دیگر کمیته محسوب می شوند. گزارش دولت های عضو باید حتی الامکان متضمن هر یک از محور های سه گانه در ماده 7 باشد. این محورها عبارتند از: الف-آموزش ب-فرهنگ ج-اطلاع رسانی. بنابراین دولت های عضو باید اقداماتی را که در قالب تحقق سه محور فوق ترتیب داده اند به شرح ذیل در گزارش های خویش منعکس نمایند: -اقداماتی که در راستای رفع تعصبات منتهی به تبعیض نژادی صورت پذیرفته است. -اقداماتی که در راستای ایجاد تفاهم، رواداری و مودت میان گروه های نژادی, قومی و ملی ترتیب داده اند.[76] 4-1-کنوانسیون حذف تمام اشکال تبعیض نژادی (مصوبه 21 دسامبر 1965) در پایان‌ دهه‌ ۸۰ و اوایل‌ دهه‌ ۹۰ مساله‌ حقوق‌ اقلیت‌ها به‌ یکی‌ از مهمترین‌ دغدغه‌های‌ جهانی‌ بدل‌ شده‌ بود‌. در این‌ سالها در واقع‌ شاهد ستیزه‌های‌ درونی‌ بسیار خشونت‌آمیزی‌ بوده‌ایم‌ که‌ گسترش‌ آنها با درد و رنج‌های‌ انسان دانلود یک نمونه فایل پایان نامه ارشد رشته مدیریت دانلود رایگان متن کامل یک نمونه فایل پایان نامه ارشد رشته حقوق دانلود رایگان یک نمونه فایل متن کامل پایان نامه ارشد رشته روانشناسی ی‌ بسیاری‌، آوارگی‌ انبوه‌ انسان‌ها و اختلال‌ وخیم‌ در حیات‌ اقتصادی‌ و اجتماعی‌ همراه‌ بوده‌ است‌، به‌ این‌ درگیری‌ها و ستیزه‌های‌ درونی‌ به‌ ظاهر حل‌ناپذیری‌ که‌ آفریقا، آسیا و امریکای‌ لاتین‌ را به‌ آشوب‌ کشانیده‌ است‌، درگیری‌های‌ جدیدی‌ افزوده‌ شده‌ که‌ زاده‌ فروپاشی‌ اتحاد شوروی‌ سابق‌ و تجزیه‌ یوگسلاوی‌ سابق‌ هستند. در مورد یوگسلاوی‌ حتی‌ شاهد گسترش‌ اقدام‌ نفرت‌انگیز و جنایتکارانه‌ در پاکسازی‌ قومی‌، بوده‌ایم‌.” از جمله اهداف و وظائف دولتها، به ویژه دولتهای چندقومیتی، رعایت و حفظ حقوق اقلیتها و کوشش در رفع ظلم و تبعیض و ایجاد امکانات مساوی با دیگران برای آنان است. در سطح بین المللی، نظام حاکم بر حقوق اقلیتهای نژادی، مجموع اسناد حقوق بشری است که در آن اقلیتهای نژادی مورد حمایت قرار گرفته اند. مهمترین این سندها، (در رابطه با موضوع تبعیض نژادی)، همانا کنوانسیون حذف تمام اشکال تبعیض نژادی است. کنوانسیون بین المللی حذف تمام اشکال تبعیض نژادی در 21 دسامبر 1965 میلادی توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصویب شده است. این کنوانسیون دارای یک مقدمه و 25 ماده می باشد که در دو قسمت تهیه شده است. در قسمت اول تعریف تبعیض نژادی و تعهدات دول عضو بیان شده است و قسمت دوم در ارتباط با نهاد نظارتی کنوانسیون یعنی کمیته حذف تبعیض نژادی و چگونگی پیگیری اجرای مقررات کنوانسیون توسط کمیته آن می باشد و بدین ترتیب، مقررات کنوانسیون از ضمانت اجرای کافی برخوردار می گردند. این کنوانسیون در واقع در زمینه حمایت از یکی از 3 گروه اقلیتی شناخته شده در نظام بین المللی حقوق بشر (اقلیت نژادی، اقلیت زبانی و مذهبی) یعنی اقلیت نژادی می باشد. شاید امروز کشور و نظام حکومتی ای وجود نداشته باشد که همه افراد و اتباع آن از یک نژاد و قومیت بوده ، به یک زبان تکلم کنند و پیرو یک آیین و مذهب باشند. چرا که در بیشتر کشورها، اکثریتی وجود دارد که دارای تاریخ و فرهنگ و زبان و مذهب و ملیت مشترک میباشد و گروه های کوچکتر و یا اقلیت ها نیز وجود دارند که ویژگیهای قومی ، زبانی ، و مذهبی خود را دارند و اقلیت نامیده می شوند. بدون حقوق (مجموعه قواعد بین المللی) که حاکم بر وضعیت و حقوق (جمع حق) این عده باشد، اکثریت حاکم، ممکن است دست به اقداماتی بزند که حمایت موثر از این عده، بر اساس برابری همه افراد از حقوق، میسر نباشد. بنابراین وجود چنین کنوانسیونی بسیار سودمند و راهگشا میتواند تلقی گردد. مسئله رعایت حقوق اقلیت ها و تبعیض قائل نشدن نسبت به آنها ، از جمله اموری است که بخصوص امروزه سخت مورد توجه و بحث نهادهای بین المللی حقوق بشری است که تمهیداتی برای رعایت حقوق اقلیت ها و تامین همزیستی مسالمت آمیز اقوام مختلف اندیشیده شده است. ارائه یک تعریف جامع و مانع برای اقلیت دشوار است، ولی امروزه در بحث های سازمان ملل مشخصه هایی برای اقلیت ذکر می شود و با آن مشخصه ها ، گروهی به عنوان اقلیت نامیده می شوند. این مشخصه ها عبارتند از: ویژگیهای نژادی، قومی، مذهبی یا زبانی یک گروه که با گروه های داخل در حاکمیت متفاوتند. در حقیقت برای اینکه جمعیتی به عنوان اقلیت شناخته شود، باید این مشخصه ها را داشته باشد: 1- از لحاظ تعداد کم باشند، اقلیتها قاعدتاً باید ار لحاظ تعداد کمتر از سایر اقشار جمعیت که حکومت را در دست دارند، باشند. 2- حاکمیت را در دست نداشته باشند، گروه اقلیت، گروهی است که قدرت حکومت را در دست ندارند. اقلیت یعنی گروهی که از لحاظ تعداد کمتر از گروه های دیگر است و حاکمیت را در دست دارد، طبعاً مصداق اقلیتی که باید موردحمایت قرار گیرد محسوب نخواهد شد. 3- تفاوت نژادی، ملی، فرهنگی، زبانی و یا تفاوت مذهبی داشته باشند، اقلیتها گروههایی هستند از لحاظ نژادی، زبانی یا مذهبی با دیگران تفاوت دارند، و البته اقلیت به کسانی گفته می شود ک