تعاریف ارائه شده ، دارای اشکالاتی است که مهمترین آن ها عبارت است از:

1. این تعاریف شامل همه انواع بیمه نمی شود.
2. بیمه تنها شامل قراردادهای بین دو نفر نیست، بلکه دارای جنبه های فنی نیز می باشد.

معامله بیمه یا احتیاج به تشکیلاتی معینی دارد، به عبارت دیگر ، تشکیلاتی لازم است تا از لحاظ فنی و محاسبات دقیق متکی به آمار و احتمالات ، خطر مورد نظر را به عهده گرفته و قادر به تحمل آثار آن باشد. با توجه به آنچه گفته شد بیمه عبارت است از: عملی که به موجب آن یک طرف (بیمه گر) با متشکل کردن گروهی (بیمه گذاران) در یک سازمان منظم ، به نام شرکت بیمه ، تعهد می کند در ازای وجه یا وجوهی (حق بیمه) که هر یک از آنان خسارت وارده را جبران نموده با وجه معینی بپردازد.(کریمی ، 1392،ص16-17) 2-2-3 سیر تحول بیمه در جهان اصولا تاریخ بیمه با شرکت انسان در خطرات وارده بر دیگران و یاری به آسیب­دیدگان و نیازمندان درصحنه حیات اجتماعی بشر آغاز می گردد و با پیشرفتهای اجتماعی که طبعا با پیچیدگی های ناشی از ترقی تکنولوژی و پیشرفت دانش توام است تغییر و تکامل می یابد، اولین نوع بیمه که در قرون اخیر مورد عمل قرار گرفته است ، بیمه باربری دریایی است ، و چنانچه از نقطه نظر تاریخی بخواهیم قضاوت کنیم ،شاید بتوان گفت که چینی ها اولین ملتی بوده اند که در باربری دریایی اصل تقسیم خطر را در سه هزار سال قبل از میلاد مسیح رعایت کرده اند.در زمان سلطنت هامورابی ، در دو هزار سال قبل از میلاد مسیح ،نیز قوانینی برای حمایت کاروانها وضع شده بود،بدین معنی که مال التجاره بازرگانان که به «کلده» حمل می شد چنانچه در اثرغارت و دزدی و سایرحوادث دچار خسارت می گردید، خسارت وارده بطور جمعی و بوسیله اهالی شهر «بابل» جبران می شد.درمصر قدیم به موجب اطلاعاتی که از اهرام بدست آمده ثابت شده است که صندوق­ های تعاون برای پرداخت هزینه­ های کفن و دفن وجود نداشته است. در مدیترانه شرقی نیزفکرمقابله باخطرات دریا ازچندقرن قبل ازمیلاد مسیح بوجود آمده است.( کریمی،1392،ص18) در قرون پنجم و ششم قبل از میلاد مسیح ، مرکز تجارت اروپا ،مدیترانه شرقی بود،تجّار یونانی و سامی که تجارت خود را بین جزایر دریایی ازه و قاره های اروپا ، آسیا و افریقا ادامه می دادند، نوع خاصی از بیمه باربری را مرسوم نموده بودند، و می توان گفت که بیمه باربری تنها بیمه بوده است که در قرون وسطی وجود داشته است و به نظر بسیاری از مولفان ، بیمه به مفهوم واقعی و امروزی آنان در صده چهاردهم بوجود آمده است. در سال 1393 در زنو ، در یک دفتر رسمی طی یک ماه هشتاد قرارداد بیمه منعقد شد و حرفه اصلی برخی از بازرگانان صرفا بیمه بود. از اواخر نیمه دوم سده چهاردهم ، بعلت نیازهای بین المللی قواعد و اصول گوناگونی به شکل معاده هایی در قرارداد بیمه گنجانده شد به نحوی که امروزه بیش از چندین قرن هنوز بعضی از قواعد در حقوق بیمه باقی مانده است. از سده پانزدهم بیمه گری اهمیت خاصی یافت و در سال 1552 بود که در شهر «فلورانس» کانونی از بیمه گران با سازمانی مجهز تشکیل یافت. به تدریج بیمه گران این روش را پیش گرفتند که گهگاه در بندرهای بزرگ و مراکز بازرگانی دریایی ،در قهوه خانه ها دور یکدیگر جمع شوند و متفقا با واسطه های بیمه در مورد خطرهای دریایی و خصوصیات فنی کشتیها و سایر موارد مورد علاقه تبادل نظر و معلومات و اطلاعات خود را کامل کنند ، مهمترین اجتماع بیمه گران در قهوه خانه شخصی بنام «ادوارد لوید» در لندن تشکیل می شد. این قهوه خانه موقعیت مناسبی از نظر نزدیکی به اداره نیروی دریایی داشت در نزدیکی این محل ، سایر قهوه خانه های معروف آن زمان در لندن قرار داشتند از سال 1696 تا اوایل 1697 لوید به انتشار روزنامه ای پرداخت بنام «اخبار موسسه لویدز» که در آن اخباری ازنقاط مختلف جهان که موردتوجه عموم بود و اخباری که موردتوجه خاص مشتریان وی قرارداشت درج می شد و تا سال 1760 قهوه خانه «لوید» مهمترین مرکز برای بیمه کردن خطرهای دریایی بود ، و امروزه از سه قسمت: اطلاعات ، نمایندگان لویدز و بیمه­گران تشکیل یافته است.درخصوص سایررشته های بیمه ای شایان توجه است که آتش سوزی بزرگ لندن درسال 1666همواره عامل شتاب دهنده توسعه بیمه آتش سوزی تلقی شده است، در سال 1667 نیکلاس بارون اداره بیمه ای تاسیس کرد که در سال 1680 به «اداره آتش نشانی» تبدیل شد. در سال 1696 شرکت A.C.I.L.F[59] فعالیت خود را آغاز کرد که پس از مدتی به اداره “Hand – in – Hand”تغییر نام داد. آرم این شرکت دو دست درهم قلاب شده بود که برروی برچسب آن به چشم می خوردو فعالیت اصلی آن توسعه بیمه های آتش سوزی بود. (اوترویل ، 1383،ص41) 2-2-4 پیدایش و تحول بیمه در ایران در قرن های 18 و 19 میلادی که بیمه های باربری ،آتش سوزی و عمر در اروپا و آمریکا و حتی هندوستان توسعه پیدا کرد،در ایران اثری از بیمه گری مشاهده نمی شد.سال 1310 شمسی را می­توان آغازفعالیت جدی بیمه در ایران دانست.دراین سال قانون و نظام نامه ثبت شرکت­ها درایران به تصویب رسیدو به دنبال آن شرکت­های بیمه خارجی از جمله: اینگستراخ، آلیانس، بورکشایرف رویال، ویکتوریا و … به تاسیس شعبه و یا نمایندگی در ایران پرداختند.گسترش فعالیت­های شرکت­های بیمه خارجی،ضرورت تاسیس یک شرکت بیمه ایرانی را به­وجود آورد و سرانجام در دوازدهم شهریور سال 1314 شرکت سهامی بیمه ایران با سرمایه 200 میلیون ریال تاسیس شد و فعالیت رسمی خود را از آبان ماه همان سال آغاز نمود.پس ازتاسیس این شرکت ، دولت نیز با در اختیار داشتن تشکیلات اجرایی مناسب ، قادر به کنترل بازار و نظارت بر فعالیت موسسات بیمه خارجی شد. دو سال بعد از تاسیس شرکت سهامی بیمه ایران، « قانون بیمه»تدوین و به مجلس شورای ملی رسید درچنین شرایطی الزام به بیمه کردن کالاهای وارداتی ، صادراتی ، اموال موجود در ایران و ایرانیان مقیم خارج از کشور و نزدیکی از موسسات بیمه که در ایران به ثبت رسیده نیز به استحکام شرکت های بیمه افزود. ادامه فعالیت شرکت سهامی بیمه ایران و حمایت دولت ، منجر به تقویت نقش ای شرکت در بازار بیمه کشور و توفق تدریجی فعالیت شعب و نمایندگی های شرکت بیمه خارجی شد، تا آنکه در سال 1331 بر اساس مصوبه هیات دولت ، کلیه شرکت های بیمه خارجی موظف شدند برای ادامه فعالیت خود در ایران 250 هزار دلار ودیعه نزد بانک ملی ایران تودیع نمایند و پس از آن نیز منافع سالیانه خود را تا زمانی که این مبلغ به 500 هزار دلار برسد بر آن بیفزایند. در نتیجه این تصمیم کلیه نمایندگی ها و شعب شرکت های بیمه خارجی درایران ،به استثنای دوشرکت بیمه «بورکشایر»و«اینگستراخ» تعطیل گردیدو شرایط برای گسترش فعالیت شرکت های خصوصی بیمه در ایران فراهم شد. نخستین شرکت بیمه خصوصی ایران ، به نام «بیمه شرق» در سال 1329 تاسیس شد. بعد از آن تا سال 1343 به تدریج هفت شرکت بیمه خصوصی دیگر به نام های آریا، پارس، ملی ،آسیا،البرز،امید و ساختمان و کار به ترتیب تاسیس و به فعالیت بیمه ای پرداختند. با افزایش تعداد شرکت­های بیمه،ضرورت اعمال نظارت بیشتردولت دراین صنعت و تدوین اصول و ضوابط استاندارد برای فعالیت های بیمه ای ، به منظور حفظ حقوق بیمه گذاران و بیمه شدگان ، منجر به تاسیس «بیمه مرکزی ایران» در سال 1350 شد.(کریمی ،1392،ص20) در ماده یک قانون تاسیس بیمه مرکزی ایران و بیمه گری آمده است: «به منظور تنظیم و تعمیم و هدایت امر بیمه در ایران و حمایت بیمه گذاران ، بیمه شدگان و صاحبان حقوق آن ها و همچنین به منظور اعمال نظارت دولت بر این فعالیت ، موسسه ای به نام بیمه مرکزی  ایران ، طبق این قانون، به صورت شرکت سهامی تاسیس می گردد». به موجب این قانون ، بیمه مرکزی ایران سازمانی است مستقل که هیچ گونه وابستگی تشکیلاتی و ارگانیک با هیچ یک از وزارتخانه و سازمان های دیگر دولتی ندارد و تنها ارتباط آن با وزارت امور اقتصاد و دارایی است که وزیر امور اقتصادی و دارایی ، رئیس مجمع عمومی بیمه مرکزی ایران است.(کریمی ، 1392،ص24) ماده پنج قانون تاسیس بیمه مرکزی ایران، وظایف و اختیارات آن را به شرح زیر تعیین کرده است:

1. تهیه آیین نامه ها و مقرراتی که با توجه به مفاد این قانون برای حسن اجرای بیمه در ایران لازم باشد.
2. تهیه اطلاعات لازم از فعالیت های کلیه موسسات بیمه که در ایران کار می کنند.
3. فعالیت در زمینه بیمه های اتکایی اجباری