3-8-1-4- مقامى ویژه در قیامت رسول خدا ص فرمود: «آیا با شما سخن نگویم از کسانى که از پیامبران و شهدا نیستند ولى پیامبران و شهیدان از مشاهده مقام آنان غبطه می خورند( مسرور مى شوند)که چه جایگاه والاى نزد خدا دارند و برچه جایگاههاى نورانى تکیه زده اند. یکى از اصحاب عرض کرد: اى رسول خدا آنان کیانند؟ فرمود: کسانى هستند که بندگان خدا را نزد خدا و رسول خدا محبوب مى سازند. بندگان خدا را به معروف و آنچه خدا دوست دارد فرمان مى دهند واز آنچه خدا نمى پسندد، باز مى دارند و چون بندگان خدا به امر ونهى آنان عمل کنند، خداوند آنها را دوست خواهد داشت» . ( بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج 2، ص 24) در پاورقى بحارالانوار آمده است: منظور از غبطه، سرور است نه تمناى منزلت آنها.( همان، ج 2، ص25) 3-9-دیدگاهای متفاوت  امر به معروف و نهی از منکر 3-9-1- دیدگاه امر به معروف و نهی از منکر از منظر و لتکن منکم امه یدعون الی الخیر و یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر و اولئک هم المفلحون؛ و باید از میان شما گروهی مردم را به نیکی دعوت کنند و به کار شایسته وا دارند و از زشتی باز دارند و آنان همان رستگارانند.(سوره آل عمران آیه ۱۰۴) کنتم خیر امه اخرجت للناس تأمرون بالمعروف و تنهون عن المنکر و تؤمنون باللَّه؛ شما بهترین امتی هستید که برای مردم پایدار شده‌اید به کار پسندیده فرمان می‏دهید و از کار ناپسند باز می‏دارید و به خدا ایمان دارید.( سوره آل عمران، آیه ۱۱۰) « والمؤمنون و المؤمنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر؛ و مردان و زنان با ایمان، دوستان یکدیگرند که به کارهای پسندیده وا می‏دارند و از کارهای ناپسند باز می‏دارند». (قرآن کریم،سوره توبه ،آیه ۷۱) 3-9-1-1- بررسی تعارض برخی از آیات با آیات پیرامون امر به معروف در مواردى از قرآن کریم خداوند به پیامبرش خطاب فرموده که تو مسئول ایمان مردم نیستى در اینجا این سؤال پدید می آید که آیا این موارد با امر به معروف و نهى از منکر یا جهاد ابتدایى منافات ندارند؟ پاسخ گویى به چنین سؤالى در پرتو شناخت و تصور صحیح از مسأله ایمان، امر به معروف و نهى از منکر و جهاد ابتدایى میسر مى‏باشد. ایمان از دو رکن ترکیب یافته است. از طرفى باید فکر و عقل آن را بپذیرد و از طرف دیگر، دل بدان گرایش پیدا کند و هیچ یک از این دو در قلمرو زور و اجبار نمى‏باشند. نه مى‏شود با اجبار به چیزى دل بست و بدان محبت ورزید و نه مى‏شود با اجبار فکر و عقیده‏اى را پذیرفت. قرآن در این باره مى‏فرماید: «لااکراه فى الدین…» (سوره بقره ،آیه 256) خداوند به پیامبرش این گونه خطاب مى‏کند: «قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْیؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیکْفُرْ ».( سوره کهف ،آیه 29) و یا این که آن وجود مبارک باید مردم را در انتخاب ایمان آزاد بگذارد و از ایمان نیاوردن مردم، بیش از حد غصه نخورد و بر خود سخت نگیرد. قرآن در این باره مى‏فرماید: «اى پیغمبر گویى مى‏خواهى جان خود را از شدت اندوه از دست دهى به خاطر این که آنها ایمان نمى‏آورند.» (سوره کهف ،آیه 6)