ایراد مزبور نیز برای نخستین بار در قانون جدید پیش بینی شده و در قانون قدیم نیامده بود. مدعی باید دست کم در مقام ادعا، نسبت  به ذی حقی خود، قاطع و استوار باشد. بنابراین چنانچه تنها احتمال دهد که حق او تضییع یا انکار شده چنین شرطی وجود ندارد. در اینجا نیز باید گفت : هر گاه خواهان شخصاً دعوا را به صورت جزمی مطرح ننماید، چگونه خواهد توانست از دادگاه درخواست رسیدگی و صدور حکم نسبت به حقی نماید که خود او تحقق آن را تنها احتمال می دهد. نفع باید به وجود آمده باشد بنابراین چنانچه وجود آن از نظر خود مدعی، احتمالی باشد، مدعی دارابودن نفع، در چنین حالتی ذی نفع شمرده نمی شود. 7- ایراد به زمان اقامه دعوا چنانچه دعوا خارج از موعد قانون اقامه شده باشد، به موجب بند 11 ماده 84 ق.آ.د.م، خوانده می تواند ایراد نماید. این ایراد در مواردی قابل طرح و پذیرش است که قانون گذار ، مدعی حق را مکلف نموده باشد که در موعد معینی اقامه دعوا نماید. از آن جمله می توان به ماده 490 ق.آ.د.م و ماده 1162 ق.م اشاره نمود . روشن است که ایراد مزبور متفاوت از ایراد مروز زمان است . در قانون جدید در امور حقوقی بر اساس ق.آ.د.م این دعوا قابل طرح می باشد. بنددوم: زمان طرح ایرادت ماده 87 ق.آ.د.م زمان طرح ایرادات را تا پایان «اولین جلسه دادرسی» قرارداده است مگر اینکه سبب ایراد بعداً حادث شود که در آن صورت باید گفت زمان طرح آن نیز در اولین جلسه یا نخستین اقدام ذی نفع پس از حدوث آن است. اولین جلسه دادرسی اولین جلسه ای است که موجبات رسیدگی فراهم بوده و خوانده فرصت و امکان دفاع در برابر دادخواست خواهان، با لحاظ تغییرات احتمالی آن به تجویز ماده 98 ق.آ.د.م انجام می گیرد داشته باشد. بنابراین در تمام مواردی که پس از تقویم دادخواست و برای رسیدگی به دعوا، اصحاب دعوا برای اولین نوبت دعوت می شوند اما موجبات مقدماتی رسیدگی به هر علت فراهم نباشد چون اصولاً جلسه ایی تشکیل نگردید. اولین جلسه دادرسی منتفی است. کافی است خوانده فرصت و امکان دفاع در برابر دادخواست را داشته باشد تا اولین جلسه دادرسی صورت پذیرد بنابراین چنانچه خوانده دفاعیات خود را در برابر دادخواست مطرح نماید و خواهان فرصت پاسخ پیدا ننماید و یادر همان جلسه خواهان نیز به پاسخ بپردازد اما وقت جلسه برای شنیدن پاسخ خوانده به اظهارات خواهان کافی نباشد . چنین جلسه ایی ، جلسه اول دادرسی شمرده خواهد شد. بندسوم: ایراداتی که خواهان می تواند به آن متوسل شود خواهان تنها در یک مورد است که می تواند ایراد کند و آن مورد مذکور در ماده 85 ق.آ.د.م است : بدین شرح : « خواهان حق دارد نسبت به کسی که به عنوان وکالت یا ولایت یا قیمومیت یا وصایت پاسخ دعوا را داده است که در صورتی که سمت او محرز نباشد اعتراض نماید» در چنین حالتی آنکه به نمایندگی از طرف خوانده در دعوا شرکت کرده است باید مدارک مثبته ایی که حاکی از سمت قانونی وی اعم از وکالت یا ولایت وغیره باشد را به دادگاه ارائه نماید و گرنه دادگاه اجازه دخالت وی در دادرسی و دفاع از خوانده را نخواهد داد. بند چهارم: تکلیف دادگاه در صورت وجود سبب ایراد چنانچه سبب ایراد در پرونده موجود و قابل احراز باشد اما ذی نفع ایراد ننماید، دادگاه در این خصوص چه تصمیمی باید بگیرد؟ در پاسخ به این پرسش باید قائل به تفصیل شده و دو مورد را از هم متمایز نمود : الف) چنانچه سبب ایراد، از موضوعاتی باشد که مربوط به نظم عمومی و از قواعد آمره است و بنابراین وظیفه دادگاه توجه به آن و صدور رأی مقتضی است (مانند ایراد عدم صلاحیت ذاتی دادگاه و عدم اهلیت خواهان) دادگاه مکلف است حتی بدون ایراد ذی نفع ، به سبب مزبور توجه نموده و قرار مقتضی صادر نماید. ب) در صورتی که موضوع موجود حق ایراد، به نظم عمومی مربوط نگردیده و از قواعد مخیره باشد، دادگاه حتی در صورت احراز موضوع، حق عنایت به آن را نداشته و می بایست به رسیدگی ادامه دهد. در این خصوص می توان به ایراد تأمین دعوای واهی و ایراد تأمین اتباع بیگانه اشاره نمود. دادگاه پس از بررسی ایرادات، با توجه به نتیجه حاصله دو تصمیم متفاوت می تواند اتخاذ نماید : ایراد را وارد نداند، در این صورت باید مستدلاً آن را مردود اعلام نماید گفته شد که اعلام رد ایراد باید به نحوی باشد که چنانچه بدون پاسخ به ماهیت دعوا مطرح شده خوانده از حق دفاع محروم نشود. دادگاه ممکن است پس از بررسی ایراد، آن را وارد تشخیص دهد، در این صورت قانون گذار نوع و عنوان رأی صادره را در ماده 89 ق.آ.د.م و سایر مواد مشخص نموده است. بند پنجم: دفاع کتبی دفاع در لغت به معنای «بازداشتن» نیز آمده است.[186] مفهوم اصطلاحی دفاع به معنای لغوی آن بسیار نزدیک است . در حقیقت دفاع تمام راه هایی را در بر می گیرد که در قانون پیش بینی شده و خوانده به منظور بازداشتن موقتی یا دائمی خواهان از رسیدن به هدف که پیروزی در دعوای اقامه شده است به کار می گیرد. دفاع یا پاسخ های خوانده به سه صورت است یعنی ایرادات ، دفاع به معنای اخص و دعوای متقابل که به هر یک از این عناوین در جای خود پرداختیم. الف) انواع حق دفاع حق دفاع در یک تعریف جامع عبارت است از سلطه غیر قابل انفکاک که به وسیله نظام حقوقی می تواند رفتار مجرمانه یا ادعای حقوقی علیه خود را که بر اساس شکایت اشخاص یا مقام تعقیب از سوی مراجع انتظامی یا قضایی به وی منتسب گردیده است با همه امکانات و طرق قانونی رد یا انکار کند.[187] 1-دفاع شفاهی ماده 303 ق.ا.د.م مقرر می دارد «حکم دادگاه حضوری است مگر اینکه خوانده یا وکیل یا قائم مقام قانونی وی در هیچ یک از جلسات حاضر نشده و … » زمانی می توان بیان نمود دفاع شفاهی است که خوانده یا وکیل او یا قائم مقام قانونی او در جلسات دادگاه حضور داشته و نسبت به ادعایی که علیه او در دادگاه مطرح شده شفاهاً دفاع نماید. 2-دفاع کتبی عنوان دفاع کتبی در ماده 303 ق.آ.د.م آمده است که مقرر می دارد « حکم دادگاه حضوری است مگر اینکه خوانده یا وکیل یا قائم مقام یا نماینده قانونی وی در هیچیک از جلسات دادگاه حاضر نشده و به طور کتبی نیز دفاع ننموده باشد و یا اخطاریه ابلاغ واقعی نشده باشد.» حضوری بودن جلسه دادگاه حق طرفین دعوااست بنابراین آنچه بر دادگاه واجب است فراهم نمودن مقدمات حضور می باشد. اما عدم حضور خوانده در هیچ حالتی مانع تشکیل دادگاه نمی باشد. غیابی بودن جلسه دادرسی دو معنا دارد :