البته امام خمینی ـ رحمه الله علیه ـ در خصوص نشوز زن می فرمایند: «خروج زن از اطاعت شوهر به طوری که او را تمکین نکند و نپیراستن خود از چیزهایی که تنفرآمیز است که با تمتع از او ضدیت دارد و نیز نظافت نکردن و آرایش نکردن در صورتی که شوهر خواستار آن باشد و همین طور خروج از خانه بدون اجازه شوهر و مانند اینها… پس از این عبارت به دست می آید که انجام ندادن کارهای خانه و یا اموری که به بهره گیری جنسی مرد ارتباطی ندارد نشوز صدق نمی کند.»34 از میان اقوال فقها درباره نشوز به دست می آید که مرد بر زن دارای حقوق واجبی است که باید رعایت گردد. باتوجه به متون فقهی و غیر فقهی این حقوق در سه عنوان خلاصه می شود:35 1- استمتاع و بهره وری جنسی 2- پیراسته بودن زن از کارها و چیزهایی که موجب تنفر مرد می شود. 3- سکونت زن در منزل و بیرون نرفتن بدون اجازه شوهر. حال در صورت تحقق نشوز و رعایت سلسله مراتب امر به معروف و نهی از منکر که در آیه به آن اشاره شده است این سئوال مطرح است که: مراد از ضرب و زدن زنان چیست؟ صاحب جواهر در مورد واژه «واضربوهن» چنین می فرماید:36 «اگر نشوز محقق شد و زن از حقوق واجب مرد امتناع کرد جایز است که مرد او را بزند زدنی که نباشد مدمی (باعث خون مردگی شود) و مبرح. یعنی آسیب و آزار جسمی نرساند.» زیرا در فقه اسلام زدنی که موجب آزار جسمی شود منجر به دادن دیه می گردد . به طور مثال در توضیح المسایل مراجع عظام آمده است که اگر به صورت کسی سیلی زده شود در صورت سرخ شدن5/1 مثقال شرعی طلا و اگر کبود شود3 مثقال و اگر سیاه شود6 مثقال شرعی طلا باید داد و اگر جای دیگر بدن کسی را که به واسطه زدن سرخ یا کبود یا سیاه کند، نصف آنچه گفته شد باید بدهد. شهید ثانی در مورد زدن می فرماید: « زدن زن به قصد اشباع حس انتقام جویی ، خودخواهی و دل خنک کردن که هیچ نقش اصلاحی برای دو طرف ندارد ، حرام است.»37 و بعضی دیگر معتقدند: زدن بدون شک باید غیر مبرح باشد و مبرح آن زدنی است که باعث مشقت و سختی باشد و ظاهراً همه مسلمانان بر این شرط اتفاق نظر دارند.38 پس با توجه به روایات فراوان همه مفسران و فقیهان بر این مطلب توافق و تأکید دارند که زدن باید غیر مبرح باشد یعنی آسیب و آزار جسمی به زن نرسد . لذا گفته اند که در هنگام زدن باید از مواضع حساس مثل صورت، چشم، … پرهیز شود و همین طور زدن در یک موضع نباشد بلکه باید پخش شود.39 درمورد تنبیه بدنی بعضی از جنبه روان شناسی به مسأله می نگرند ومعتقدند که جمعی از زنان دارای حالتی به نام مازوشیسم (آزارطلبی) هستند که این حالت در آنها تشدید می شود و تنها راه آرامش آنان تنبیه مختصر بدنی است. بنابراین ممکن است تنبیه در آیه ناظر به چنین افرادی باشد که جنبه آرام بخشی دارد و یک نوع درمان روانی در حوزه روابط خانوادگی است.40