ب- ارزیابی واکنش‌های اجرایی برای کاهش ترس از جرم

بعد از طی شدن مدت اجرای برنامه، می بایست ارزیابی شود که این راهبردها تا چه میزان در دستیابی به اهداف تعیین شده موفق بودند. آیا تدابیر و راهکارهای اتخاذ شده از سوی پلیس مفید بوده است یا باید تدابیر جایگزین دیگری برای بهبود وضعیت موجود، اتخاذ شود. ارزیابی از طریق تعامل و همفکری با گروه هدف، نظرسنجی و مقایسه گزارش رسانه‌های گروهی در خصوص موضوع، قبل و بعد از اجرای برنامه و. . . صورت می گیرد. در این ارزیابی نباید از آثار جانبی کاهش ترس از جرم غافل شد، چرا که یک برنامه ممکن است باعث کاهش موردی ترس از جرم شود ولی ترس از جرم را به جای دیگری منتقل کند. «استفاده از ارتباطات محیطی، قبل و بعد از اجرای برنامه می‌تواند سودمند باشد. اگر پلیس در اطراف محله با ساکنان قدم بزند تا برخی از علل ترس را دریابد، بعد از هدف قرار دادن آن، باید منطقه ای را که در آن با ساکنان قدم زده بود را دوباره قدم بزند. تا مشخص کند که آیا عملکردش در بهبود شرایطی که باعث ترس ساکنان در مکان اول شده، موفقیت آمیز بوده است یا خیر. ساکنان محله نیز می توانند به افسران در کشف کمک کنند که آیا شرایط جابه جا شده است یا خیر، آیا مشکل دیگری در محل اصلی به وجود آمده است یا خیر. » تعدادی از مطالعات شبه تجربی اواسط دهه 1980 بدون هیچ‌گونه تناقضی نشان می‌دهد که مسئله محوری می‌تواند ترس از جرم، جرائم خشونت آمیز و مربوط به اموال، قتل جوانان با سلاح گرم، اشکال مختلف بی نظمی، فحشا و فروش مواد مخدر را کاهش دهد. وقتی دپارتمان پلیس ایالت بالتیمور رویکرد مسأله محور را جهت کاهش ترس در دهه 1980 به کار گرفت. از تلاش‌های قبلی که بر گشت‌های زیاد و پیشگیری سنتی از جرم متمرکز بود، موفق تر عمل کرد. از رویکرد مسأله محور در جرایم مدرسه و جرایم مربوط به بی نظمی واقع درcharlotte , Nortgh Carolina منجر به کاهش ترس در میان دانش آموزان و معلمان شد. امور پلیسی مسأله محور زمانی که همراه با امور پلیسی مناطق جرم خیز همراه شود، تأثیر بیش تری خواهد داشت. این امر تأکیدی است بر این نکته که فرآیند حل مسأله زمانی که متمرکز باشد، مؤثرتر خواهد بود.

بخش دوم :

راهبردهای پلیس برای کاهش ترس از جرم در میان اشخاص معین