مهارت و خبرگی فنی این سبک مهارت و کارایی فنی شرکت در تولید محصول را به نمایش می‌گذارد. دقت در تولید، توجه خریدار به شایستگی فنی محصول یا شرکت و تجربه‌ی طولانی شرکت در این سبک مطرح می‌شود.   شوخی و طنز این سبک مخاطبان را سرگرم می‌کند، تصویرهای ناخوشایند و منفی را می‌زداید و شخصیت دوست‌داشتنی و بامزه‌ای از محصولات فاقد وجه تمایز قوی در نزد مصرف‌کنندگان ایجاد می‌کند. تبلیغات به سبک شوخی و طنز جنبه‌ی ذهن گرایانه دارد و می‌تواند حواس مخاطب را از محصول پرت کند. از این سبک باید با احتیاط استفاده کرد و مراقب بود که برداشت‌های تردیدآمیز در ذهن مخاطب ایجاد نشود. انیمیشن (نقاشی متحرک) در این سبک از شخصیت‌های نقاشی شده، عروسکی و خمیری استفاده می‌شود که علاوه بر قدرت سرگرم‌کنندگی، می‌توانند پیام‌های دشوار را به راحتی انتقال دهند و دسترسی به بازارها و مخاطبان خاص را ممکن سازند. (همان منبع،123-122) مقایسه مقایسه‌ی کالاهای شرکت خود با رقبا یکی از شیوه‌های اجرایی ارائه پیام است. در واقع با مقایسه‌ی یک کالا با کالای دیگر سؤال‌های بیننده پاسخ داده می‌شود. اصول مقایسه به طور مستقیم با کالای رقیب و نام بردن از آن در تبلیغات بسیاری از کشورها منع شده است زیرا در بسیاری از موارد موجب جنگ شرکت‌ها و تخریب وجهه‌ی رقبا می‌شود و خصومت بین رقبا را افزایش می‌دهد. البته، امروزه به طور غیرمستقیم از شیوه‌ی مقایسه و تبلیغ استفاده می‌شود.       روش سریالی در این شیوه که به روش “انتظاری” مشهور است، آگهی تبلیغاتی طی چند مرحله ارائه می‌شود و هر مرحله ی تبلیغ دارای پیام خاص خود است که بخشی از کل پیام می‌باشد. این روش بیشتر برای مشتاق و کنجکاو کردن مخاطب نسبت به کالای مورد تبلیغ است.(اکرامی،1389، 210-209) ارائه تائیدیه در این روش از یک منبع دوست داشتنی و قابل اعتماد برای تأیید کالا استفاده می‌شود. در این خصوص هم از افراد شهیر و هم از افراد غیرمشهور می‌توان استفاده کرد. البته بینندگان بیشتر تحت تأثیر افراد مشهور قرار می‌گیرند این نکته را نیز باید مورد توجه قرار داد که ممکن است فرد مشهوری که از او در تبلیغ کالای خود استفاده کرده‌ایم  بنا به عللی در جایی از او کرداری ناشایست نیز سر بزند که وجهه‌اش خراب شود. این موضوع برروی محصول ما بی‌تأثیر نیست. (همان منبع، 213) داستان‌گویی تکنیک داستان‌گویی شبیه ساختن یک فیلم کوتاه است با این تفاوت که داستان باید درعرض زمان کوتاهی مثلاً حدود 30 ثانیه‌ شروع شود، پی‌گیری گردد و به اتمام برسد. در این تکنیک، بخش گفتاری برروی تبلیغ خوانده می‌شود و گوینده مشهود نیست. تبلیغ دو تکه در این شیوه دو تبلیغ به هم مرتبط از یک شرکت که یک خط متصل عقیده‌ای را دنبال می‌کنند ارائه و هنگام پخش از تلویزیون در بین این دو تبلیغ، یک تبلیغ کاملاً جداگانه از محصول

  2-7) مفهوم کارآفرین در مورد فرد کارآفرین و مجموعه ویژگی های چنین فردی، تبیین های متفاوتی ارائه شده است. از یک منظر می توان گفت که ” کارآفرین فردی است که دارای ایده نو و جدید است و از طریق فرآیند تأسیس و ایجاد یک کسب و کار (شرکت) و قبول مخاطره، محصول یا خدمات جدید را به جامعه معرفی می کند” (احمدپور، 1379: 129). تراپ مان و مورنینگ استار (1989، به نقل از خنیفر، 1385) معتقدند که کارآفرین یعنی ترکیب متفکر با مجری. کارآفرین فردی است که فرصت ارائه یک محصول، خدمات، روش و سیاست جدید یا راه تفکری جدید برای یک مشکل قدیمی را می یابد، کارآفرین فردی است که می خواهد تأثیر اندیشه، محصول یا خدمات خود را بر نظام مشاهده کند. اصطلاح کارآفرین توسط کانتیلون (1730) به مفهوم خوداشتغالی به کار برده می شد که تا فرا رسیدن وضعیت خوب اقتصادی محتمل، تحمل و رویایی با ریسک را می پذیرفت (جزنی، 1386). کارآفرین مبتکر و سازمان دهنده چند ساز و کار اجتماعی و اقتصادی است و ریسک ورشکستگی را می پذیرد (آلبرت شاپیرو، 1975، نقل از احمدی، 1387). کارآفرین کسی است که خوداشتغالی و دیگر اشتغالی ایجاد کند، ارزش افزوده ایجاد کند، خلاقیت و نوآوری کاربردی داشته باشد، فرصتها را به دستاوردها تبدیل کند، منابع و امکانات را به سوی هدف هدایت کند و اید های خلاق را به ثروت تبدیل کند( جعفری نژاد، 1388). از دیدگاه» جان باتیست سی« کارآفرین سازمان دهنده بنگاه اقتصادی می باشد و در عملکرد تولید و توزیع آن نقش محوری دارد. در واقع وی تنها بر اهمیت کارآفرینی در کسب وکار تأکید دارد و کارآفرین را در ارتباط با نوآوری یا ایجاد سرمایه مورد بحث قرار نمی دهد. رابرت لمب نیز مهم ترین ویژگی کارآفرین را تصمیم گیری می داند. از نظر او کارآفرینی یک نوع تصمیم گیری اجتماعی است که توسط نوآوران اقتصادی انجام می شود و نقش عمده کارآفرین را اجرای فرایند گسترده ایجاد جوامع محلی، ملی و بین المللی و یا دگرگون ساختن شعار های اجتماعی و اقتصادی می دانست ( پالمر، 1987، به نقل از نیازی و کهتری،1389). “جفری تیمونز کارآفرین را ایجاد کننده یک چیز ارزشمند از هیچ می داند” (سعیدی کیا، 1382: 18). کار و تلاش عنصر اساسی در نقش آفرینی انسان در طول حیات خویش است و این مهم در نظام ارزشی و دینی همواره مورد تأکید بوده است. با یک نگاه کلی به ویژگی های یک فرد کارآفرین و خصوصیاتی که اسلام از یک انسان با تقوا انتظار دارد، می توان فهمید انسان مؤمن به تمام معنا، می تواند یک کارآفرین باشد چرا که ویژگی های یک کارآفرین، مانند مسئولیت پذیری، دستیابی به درجات بالاتر اجتماعی، تحمل شکست و امید و فعالیت، در اسلام نیز برای موفقیت و کامیابی دنیوی و اخروی به انسان ها توصیه شده است (خنیفر، 1385). “از نظر اسلام، کارآفرین تلاشگری است که با اتکا به نفس و توکل به خداوند بتواند از حداکثر توانایی های جسمی، مادی و تخصصی خود از راه حلال برای منافع خود در جامعه ای که در آن زندگی می کند استفاده نماید” (محبی، 1386 :12). بنابراین می توان گفت کارآفرین فردی است که با فکر و ایده ای خلاقانه و با بهره گرفتن از شناخت فرصت ها و پذیرش ریسک به منظور ارائه خدمت و یا محصول جدید به جامعه، به ایجاد کسب و کاری کوچک، یا بزرگ اقدام می کند.   2-8) اهمیت کارآفرینی ” اهمیت و ضرورت کارآفرینی در خلق ثروت و توسعه جامعه به وسیله صاحب نظران مختلفی چون شومپیتر (1934) مک کلند (1953)، کوگ (1965)، ونیتر (1969)، کرایزنر (1973)، کاسون (1982)، لاوومک میلان (1988)، کیرچوف (1989)، سینگ (1989)، شاور و اسکات (1991)، بالدوین (1995) و آکس (1997) مورد تاکید قرار گرفته است” (نیازی و کهتری، 1389: 13). سیاستگذاران در اروپا و ایالات متحده بر این باورند که برای رسیدن به سطوح بالای رشد اقتصادی و نو آوری کار آفرینی بیشتری نیاز است. چرا که تحقیقات تجربی از روابط مثبت بین فعالیت کار آفرینانه و نتایج اقتصادی مانند رشد اقتصادی و نو آوری حمایت می کند. (وان پراگ و ورسلوت ، 2007 ، به نقل از استربیک و همکاران ، 2010). ” کارآفرینی از منابع مهم و پایان ناپذیر همه جوامع بشری است. منبعی که بر توان خلاقیت انسان ها بر می گردد، از یک سو ارزان و از سوی دیگر بسیار ارزشمند و پایان ناپذیر است. امروزه همگان در یافته اند که جوامعی که بر منابع انسانی نسبت به جوامعی که به منابع زیر زمینی متکی بوده، در بلند مدت موفق تر بوده اند، منابع زیر زمینی در کشورهای جهان سوم بر خلاف مزیت های آن از جمله، موانع توسعه یافتگی محسوب شده است، در صورتی که عدم وجود این منابع در بعضی کشورها باعث شده است تا آن ها با بهره گرفتن از نیروی فکر، خلاقیت و ابتکار و یا در یک محله کارآفرینی از جمله کشورهای پیشرو در جهان کنونی شوند ” (اکبری، 1380 : 171). “به دلیل اهمیت کارآفرینی و تآثیراتی که در ساختارهای متفاوت داشته است. عاملی برای کمک به سازمان ها برای ارتقا سازمانی و استعدادهای کارکنان شان شده است” (شاه حسینی و همکاران، 2009 : 100). با کارآفرینی است که نیازها شناخته می شود و با رفع نیازها، پیشرفت حاصل می شود. کشورهای صنعتی به این دلیل پیشرفته اند که در فناوری اطلاعات پیشرفت کرده اند و توسط آن، هم اقتصاد جهان را در اختیار گرفته و هم تبدیل به قدرت نظامی شده اند و حال فرهنگ جهان را به سوی خواسته های خود هدایت می کنند (حسینی و کاظمی، 1390). حقیقی (1385) پیامدها و آثار مثبت جانبی کارآفرینی را چنین بر می شمارد؛ – رشد اقتصادی و تحرک اجتماعی: طبق نظر شومپیتر عامل رونق چرخه اقتصادی، فعالیت کارآفرینان است. – اشتغال: اگر کارآفرینی یک فرایند دائمی و بلند مدت باشد، نمی توان انتظار داشت که کارآفرینان نقش  »شغل آفرینی» را نیز به خوبی ایفا کنند. – پیوند علم و بازار: امروزه ثابت شده است که یکی از بهترین روش ها، استفاده بهینه از علم در بازار، گسترش کارآفرینی فردی و کارآفرینی درون سازمانی است. – گسترش اخلاق در اقتصاد: از آن جا که پایه و اصل اولیه فعالیت کارآفرینی اخلاق است، توسعه کارآفرینی باعث گسترش سرمایه های اجتماعی، صداقت، ازخودگذشتگی و اعتماد خواهد شد. مطالعات انجام شده در آمریکا نشان داده که بیشتر از 95% از ثروت ها از سال 1980به بعد ایجاد شده اند و این در نتیجه کارآفرینی و ایجاد کسب و کار های کوچک بوده است. از نگاه دیگر کارآفرینی موجب اشتغال و توزیع متناسب در آمد می شود، کیفیت زندگی را بهبود و اضطراب های اجتماعی را آرامش می بخشد، هم چنین باعث بهره برداری از منابع و فعال شدن آن ها برای بهره وری عظیم ملی و سود اجتماعی از طریق دولت می شود (سالازار، 1383). اهمیت این مسئله آن­گاه مشخص تر می­شود که به این واقعیت مهم توجه کنیم که در جهان امروز و در ذیل مبحث توسعه، شاخص‌های سخت افزاریو سرمایه های فیزیکی مشهود، جای خود را به قابلیت­ها و توانمندی های نرم افزاری هم ­چون خلاقیت، نوآوری، خلق محصولات جدید و ارائه ایده های جدید داده که عموماً در قالب آن­چه اصطلاحاً اقتصاد دانش محور خوانده می شود، از نقش و جایگاهی برجسته در رشد و توسعه جوامع مختلف برخوردار می باشند. از این منظر در در شرایط کنونی و در مسیر گذر از یک جامعه صنعتی به یک جامعه اطلاعاتی به جای توجه صرف به بازوی نیروی انسانی، به مغز آن ها توجه شده و در چنین فضایی پدیده کارآفرینی نیز بر مبنای دانایی، توانایی و دانشی که فرد بتواند به میزان بیشتری آن را تولید نماید، مورد تأکید قرار می گیرد (احمدپور ،1382). در واقع، ضمن آن­که کارآفرینی به عنوان یکی از ضروریات هزاره جدید مطرح می باشد (حسینی لرگانی و همکاران، 1387) باید از آن به عنوان عامل رشد و توسعه و نیز یکی از شاخص های مهم در رصد کردن چشم انداز مطلوب هر جامعه یاد کرد که این امر بر تأثیرات عمیق آن در به چالش کشیدن انسان عصر پست مدرن دلالت دارد (کلارک، 2004). به علاوه، تحولات سریع و شتابان اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، پیچیدگی­ها و رقابتی شدن اقتصاد جوامع، چالش‌ها و مشکلات ناشی از توزیع ناعادلانه درآمد، کیفیت نامطلوب زندگی برخی گروه های انسانی زمینه ای را فراهم آورده تا امروزه انسان کارآفرین به عنوان راه حل اصلی مشکلات مذکور و منبع نامحدود توسعه مورد توجه قرار گرفته و ایجاد رفتار و روحیه کارآفرینی در میان شهروندان مورد تأکید قرار بگیرد (زمانی و همکاران، 1387). نتیجه و حاصل این رویکرد آن است که افرادی تربیت شوند که با خلاقیت و خطر پذیری خود اقدام به نوآوری کرده و راه­کار های جدید را جایگزین روش های قدیمی و ناکارآمد قبلی نمایند (مرادی و همکاران، 1387). بدیهی است تحت شرایطی که تفکر و اندیشه ارزش است، جوامعی می توانند توسعه یابند که از منبع انسانی که منشأ فکر و ایده و اساسی ترین عنصر ارزش آفرینی است، حداکثر بهره را داشته باشند (قانع بصیری، 1373).

ب) کارآفرین درون سازمانی: فرآیندی که کارآفرین با زحمت بسیار و معمولا بدون حمایت و رضایت سازمان طی می کند تا فعالیت کارآفرینانه ای را در سازمانی که معمولا سنتی و بروکراتیک است، به ثمر برساند. کارآفرینی درون سازمانی به شدت در فعالیت های کارآفرینانه و نیز جهت گیری های مدیریت ارشد سازمان بازتاب می یابد. این تلاش های کارآفرینانه، چهار عنصر کلیدی را شامل می شوند، که عبارتند از اقدام به فعالیت های کارآفرینانه اقتصاد نوپا، ابداع و نوآوری، نوسازی خویشتن و در نهایت تاثیر گذاری ( پیکارجو، علی اصغری، ۱۳۸۷: ۶۹). 2-4-2کارآفرینی سازمانی :   که در آن محصولات یا فرآیندهای نوآوری شده از طریق القا و ایجاد فرهنگ کارآفرینانه در یک سازمان از قبل تاسیس شده به ظهور می رسد. به عبارت دیگر، مجموعه فعالیت هایی است که از منابع و حمایت سازمانی به منظور دستیابی به نتایج نوآورانه می باشد (فرهنگی و صفرزاده، ۱۳۸۶، ۳۵). همچنین کارآفرینی سازمانی فرآیندی که سازمان طی می کند تا همه کارکنان بتوانند در نقش کارآفرینان انجام وظیفه کنند و تمام فعالیت های فردی یا گروهی به طور مستمر، سریع و راحت در سازمان مرکزی به ثمر برسانند. همچنین شامل پرورش رفتار کارآفرینانه در سازمانی است که قبلا تاسیس شده، و فرآیندی است که محصولات (خدمات) یا فرآیندهای نوآورانه و خلق فرهنگ کارآفرینانه در یک سازمان ایجاد می شود. در این نوع کارآفرینی، یک شرکت یا سازمان، محیطی را فراهم می سازد تا اعضا بتوانند در امور کارآفرینی مشارکت نمایند (همان منبع، ۵۱). کارآفرینی سازمانی :فرآیندی است که در آن تولیدات و فرآیندها از طریق ایجاد فرهنگ کارآفرینی در درون یک سازمان در حال فعالیت توسعه داده می شوند (فرهنگی و صفرزاده، ۱۳۸۶، ۴۶). شکل گیری فعالیت های کارآفرینانه بنگاه بارزترین نشانه های کارآفرینی سازمانی است. کارآفرینی سازمانی: فرآیندی که سازمان طی می کند تا همه کارکنان بتوانند در نقش کارآفرینان انجام وظیفه کنند و تمام فعالیت های فردی یا گروهی را به طور مستمر، سریع و راحت در سازمان مرکزی به ثمر برسانند. هنگامی که فعالیت کارآفرینی توسط فرد یا گروه کارآفرین در داخل یک سازمان انجام بگیرد، به آن کارآفرینی سازمانی گویند. در این حالت فرد یا گروه کارآفرین از قابلیت ها و امکانات یک سازمان استفاده کرده و اقدام به فعالیت کارآفرینی به عنوان فعالیتی با وابستگی سازمانی می نماید. نتیجه این نوع کارآفرینی معمولا ایجاد یک واحد سازمانی جدید در داخل سازمان، طراحی و عرضه خدمات جدید و ایجاد ارزش های نوین برای سازمان می باشد (گلستان هاشمی، ۱۳۸۲: ۲۷-۲۸). علاقه فزاینده به کارآفرین نمودن سازمان و تلاش در جهت نهادینه کردن فرهنگ کارآفرینی در آن موجب شده تا استراتژی های گوناگون از سوی صاحب نظران به منظور ایجاد کارآفرینی سازمان طراحی و ارائه شوند. با مطالعه مسیر تکامل دیدگاه های مختلف می توانیم دو نوع استراتژی اصلی را در این رابطه نام ببریم: الف) استراتژی وجود فرد کارآفرین در سازمان یا کارآفرینی درون سازمانی ب) استراتژی ایجاد کارآفرینی در سازمان در استراتژی نوع اول، تأکید بر کارآفرینی فرد یا گروهی است که نهایتاً منجر به تکمیل و اجرای یک تفکر خلاق در درون سازمان می شوند. در حالی که در استراتژی نوع دوم، محور اصلی خود سازمان می باشد و به عبارتی، تغییراتی که در ساختار، فرهنگ و رفتار سازمان ایجاد می گردد، در نهایت یک بینش و فهم مشترک در بین مدیران و کارکنان مبتنی بر خلق تفکر جدید، نگاه جدید، ترکیب جدید و در نهایت محصول یا خدمت جدید را گسترش می دهد. برای هر نوع استراتژی، محققان الگوهایی ارائه نموده اند که در آن ها انواع فعالیت های لازم و عوامل مؤثر بر فرآیندها در نظر گرفته شده اند. از جمله این الگوها می توان به کارآفرینی اداری با تمرکز بر نیروی انسانی؛ کارآفرینی فرصت گرا با محور قرار دادن کشف فرصت ها؛ کارآفرینی تقلیدی با هدف تقلیل مخاطرات شکست و اشتباه؛ کارآفرینی اکتسابی با هدف افزایش توان فناوری و تمرکز بر ترکیب صنایع؛ و کارآفرینی خود جوش با تمرکز بر ایجاد واحدهای مستقل درون سازمانی اشاره نمود. (پیکارجو، علی اصغری، ۱۳۸۷: ۷۰)

2-5فرآیند کارآفرینی سازمانی

ایجاد و تاسیس شرکت های جدید نتیجه ی فرآیندی است که عوامل زیادی بر آن تاثیر می گذارند و کارآفرین بسته بـه فعالیت هایی که در جهت تـاسیس شرکت انجـام می دهد، مـورد مطالعه قرار می گیرد. « کولر می یر » در این دیدگاه، ویژگی های شخصیتی کارآفرین تابع رفتار اوست و به دنبال پاسخ به این سوال می باشد که چگونه یک شرکت به وجود می آید؟ این فرآیند چهار مرحله دارد: (سعیدی کیا، ۱۳۸۸، ۴۷) ۱- شناسایی و ارزیابی فرصت ۲- تدوین طرح تجاری ۳- تامین منابع مورد نیاز ۴- اداره بنگاه تاسیس شده از سوی دیگر مراحل کارآفرینی سازمانی از سازمانی به سازمان دیگر و از ایده ای تا ایده دیگر تفاوت دارد و نمی توان فرمول ثابت و استانداردی برای آن ترسیم نمود، اما مراحل و اصول مشترکی در فرآیند کارآفرینی سازمانی و رفتارهای کارآفرینان دیده شده است از جمله مراحل چهار گانه ذیل که کانتر ارائه داده است. (فرهنگی و صفرزاده، ۱۳۸۶، ۵۴-۵۲) ۱- معین کردن مسئله و شکل گیری ایده جدید اولین مرحله کارآفرینی درون سازمانی، تشخیص و تعیین موضوع، مسئله یا ایده ایست که برای آشکار شدن و جمع آوری اطلاعات آن ممکن است ماه ها و یا حتی سال ها وقت لازم باشد. کارآفرینان سازمانی باید در این مرحله نه فقط به صدای درون خود گوش دهند بلکه با دیگران نیز مشورت کنند و از آنها نیز چیزهای یاد بگیرند مثلا از مشتریان و رقبا و غیره. ۲- تشکیل ائتلاف و اتحاد بعد از معین کردن موضوع یا ایده سازی، کارآفرینان سازمانی وارد ائتلاف با دیگران می شوند. در سازمان های بزرگ، کارآفرینان برای ادامه و اجرای

[126] – مصطفی، محمدی، پیشین، ص 120. [127] – Incubators [128]- http://www.wikipedia.org ( سایت ویکی پدیا ). [129] – ادارۀ کل امور پارک ها و مراکز رشد، قابل دسترس در www. Techno.msrt.ir [130] –  ویکی پدیا، پیشین. [131] – بهمن، فکور و حجت الله حاج حسینی؛ کارآفرینی دانشگاهی و تجاری سازی نتایج تحقیقات در دانشگاه های ایران ( مطالعه موردی 7 دانشگاه مهم کشور )، فصلنامه سیاست علم و فناوری، شماره 2، 1387، ص 67. [132] – www.newwaypatent.com  ( وب سایت مؤسسه داراییهای فکری و فناوری راه نو ) [133] – علیرضا، نوروزی، پیشین، ص109. [134] –  ” collaboratire work , joint work “، تعبیر اثر مشترک در خصوص ” joint work ” با توجه به مادۀ 6 قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان برگرفته شده که اثر مشترک را به گونه ای تعریف نموده که منطبق با تعریف joint work  ( حداقل در برخی نظام های برجستۀ حقوقی ) است. [135]-   Jenkins, Julliet,”database Right’s Subsistance”,Journal Of Intellectual Property Law and Practice, Vol. 1,  no. l, 2006, p.473. [136]- حسن، میرحسینی؛ مقدمه ای بر حقوق مالکیت معنوی، چاپ دوم، نشر میزان، 1385، ص117. [137] – اکرم، سالارپور گل ختمی؛ مطالعه تطبیقی نقض حقوق پدیدآورندگان آثار ادبی و هنری در نظام حقوقی ایران و انگلستان، چاپ اول، انتشارات جاودانه جنگل، 1390، ص 85. [138] – علیرضا، محمد زاده وادقانی، تأملی در آثار مشترک و جمعی در حقوق مالکیت فکری ، مبحثنامه حقوق، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، دوره 38، شماره 2، تابستان 1387، ص331. [139] – کلود، کلمبه؛ اصول بنیادین حقوق مؤلف و حقوق مجاور در جهان، ترجمه علیرضا محمدزاده وادقانی، چاپ اول، نشر میزان، 1385، ص 61. [140] – علیرضا، محمد زاده وادقانی، پیشین، ص 337. [141] – علیرضا، نوروزی، پیشین، صص 104-105. [142]- عبدالرزاق، سنهوری؛ الوسیط فی شرح القانون المدنی الجدید، ج8، قاهره، دارالنهضه العربیه، 1970، ص 339. [143]- کلود، کلمبه، پیشین، همان ص. [144] – ” collective work ” ، این ترجمه از «علیرضا محمدزاده وادقانی، مقالۀ تأملی در آثار مشترک و جمعی در حقوق مالکیت فکری » برگرفته شده است.

در11 فوریه 2000، ژاپن با استناد به مواد 23 گات 1994، ماده‌ی 4 و 6 موافقتنامه‌ی حل اختلاف و ماده‌ی 17 موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ درخواست ایجاد پنل را نمود.  در 13 فوریه‌ی 2000 ژاپن و ایالات‌متحده برای حل این مساله به مذاکره پرداختند امّا موفق به حل آن نشدند. برزیل، شیلی، اتحادیه‌ی‌اروپا و کره به عنوان ثالث وارد در این دعوا شدند. و پنل پس از بررسی اظهارات طرفین دعوا و دولت‌های ثالث، در 22 ژانویه‌ی 2001 گزارش خود را ارائه نمود. در خواست ژاپن مشتمل بر موارد زیر بود: اینکه پنل بررسی و اعلام نماید که اقدام‌های آنتی‌دامپینگ اعمال شده توسط ایالات‌متحده در خصوص فولاد گرم، مغایر با مقررات خاص مقرر در موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ می‌باشد، به این ترتیب که: اقدام‌های دپارتمان حقوق تجارت ایالات‌متحده مغایر با واقعیت‌هایی است که در مورد شرکت‌های موضوع تحقیقات وجود دارد و میزان دامپینگ مشخص شده به روشی مغایر با موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ و ضمیمه‌ی شماره‌ی 2 آن می‌باشد. همچنین استنباط کمیسیون حقوق بین‌الملل ایالات‌متحده در خصوص وجود ارتباط واقعی میان وجود دامپینگ و خسارت‌های ایجاد شده نیز مغایر با ماده‌ی 3.1، 3.4 و 3.5 موافقتنامه می‌باشد. در نتیجه از نهاد حل و فصل اختلافات سازمان در خواست نمود که از ایالات‌متحده بخواهد که اقدام‌های خود را منطبق با مقررات موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ نماید. و اینکه پنل اعلام نماید که اقدام‌های انجام شده توسط ایالات‌متحده مغایر با بند 3 ماده‌ی 3 گات 1994 بوده است، از این جهت که: دپارتمان حقوق تجارت ایالات‌متحده در انجام اقدام‌های مربوطه بسیار تسریع نموده است؛ دپارتمان واقعیت‌های مربوط به موضوع و ادعای درخواست کنندگان و دلایل آنها را به درستی بررسی نکرده است. بررسی‌های خود را محدود به دو سال نموده است و سیاست معمول خود برای انجام تحقیقات سه ساله را ترک نموده است. و در نهایت درخواست می کند که نهاد حل و فصل اختلافات از ایالات‌متحده بخواهد که قوانین و مقررات و رویه‌ی اجرایی خود را منطبق با تعهداتی که بر اساس مقررات سازمان و موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ پذیرفته است نماید. و در صورتی که پنل در بررسی‌های خود نتیجه­گیری ژاپن در خصوص مغایرت اقدام‌های ایالات‌متحده با مقررات بین‌المللی را بپذیرد، از این دولت بخواهد که جریمه‌های اخذ شده یا میزانی از آنها که به ناحق دریافت نموده است را مسترد نماید. در مقابل ایالات‌متحده از پنل درخواست نمود که اعلام نماید که: اطلاعاتی که ژاپن در اختیار پنل قرار داده است، در زمان انجام تحقیقات مربوط به آنتی‌دامپینگ در اختیار مقامات مسئول انجام تحقیقات در ایالات‌متحده قرار نگرفته و بنابراین نمی‌توان آنها را اطلاعات معتبر و قابل اتکایی دانست. ایالات‌متحده برای دفاع از این ادعای خود به بند 2 ماده‌ی 17.5 موافقتنامه‌ی اقدام‌های آنتی‌دامپینگ استناد می‌نمود که مقرر می کند: «رکن حل اختلاف بنا به درخواست هر یک از طرف‌های اختلاف هیاتی را برای بررسی مساله بر اساس مدارک زیر تشکیل خواهد داد….2- اطلاعاتی که طبق رویه‌های داخلی مربوط، در اختیار مقامات داخلی کشور واردکننده‌ی عضو قرار گرفته‌اند را مبنای رسیدگی قرار خواهد داد.» و چنین استدلال می‌کرد که هدف از این رسیدگی این است که ما بر اساس آنچه که در اختیار و دسترس مقامات مسئول انجام تحقیقات بوده است، عملکرد این مقامات را بررسی و ارزیابی نماییم، نه بر اساس واقعیت‌های جدیدی که برای اولین بار نزد پنل مطرح شده‌اند. ادعای اپن در خصوص عملکرد عام ایالات‌متحده و «واقعیت‌های موجود» در درخواست ژاپن برای تشکیل پنل مطرح نشده است و بنابراین نمی‌تواند در بررسی‌های پنل لحاظ شود. اقدام‌های ایالات‌متحده در خصوص اعمال اقدام‌های جریمه‌های آنتی‌دامپینگ نسبت به فولاد وارداتی از ژاپن منطبق با مقررات موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ می‌باشد و مغایرتی نیز با سایر مقررات مربوطه ندارد. ژاپن استدلال ایالات‌متحده در خصوص اینکه پنل حق رسیدگی به این موضوع، به این دلیل که این مسائل برای اولین بار در اینجا مطرح شده‌اند و در اختیار مقامات رسیدگی کننده‌ی آمریکایی قرار نداشته‌است را نمی‌پذیرد. و استنباط ایالات‌متحده از ماده‌ی 17 را نادرست می‌داند. در حقیقت استنباط ژاپن از این ماده این است که این ماده مقرر می‌دارد که بررسی پنل باید مبتنی بر واقعیت‌هایی باشد که بر اساس مقررات داخلی مناسب در اختیار مقامات رسیدگی کننده‌ی دولت عضو قرار گرفته‌اند. و ژاپن دلایل خود را در اختیار مقامات داخلی قرار داده است امّا این مقامات از پذیرش آنها امتناع نموده‌اند. هیچ چیزی در این ماده نشان دهنده‌ی اینکه ژاپن حق ندارد دلایل رد شده‌ی خود را در پنل مطرح نماید نمی‌باشد. بنابراین، این دولت باید حق داشته باشد تا این دلایل را در پنل مطرح نماید تا نشان دهد که تا چه‌اندازه عملکرد مقامات رسیدگی کننده غیرعادلانه، غیرمنطقی و تبعیض‌آمیز بوده است. علاوه بر این ژاپن استدلال می کند که آنچه در ماده‌ی 17 مطرح شده است تنها خط‌مشی است که به عنوان راهنما برای پنل تعیین شده‌اند. پنل در نتیجه­گیری خود چنین استدلال می کند که به موجب ماده‌ی 17.5، پنل نمی‌تواند واقعیت‌ها یا دلایلی که توسط یکی از طرفین اختلاف برای اثبات اشتباه در بررسی و تصمیم‌گیری مربوط به موضوع ، نزد آن مطرح شده است را مورد بررسی قرار دهد، مگر اینکه این دلایل و مدارک در زمان مناسب رسیدگی و به‌طور مناسبی در اختیار مقامات رسیدگی کنننده قرار گرفته باشند. ژاپن می‌گوید که ماده‌ی 17 تنها نقش و اثر تکمیلی و راهنما را در کارکرد پنل دارد و پنل باید پایبند به مقررات موافقتنامه‌ی حل اختلاف باشد که مقرر می کند این پنل است که باید تصمیم بگیرد که چه دلایلی قابل قبول و مناسب هستند و چه دلایلی غیرقابل قبول و نامناسب. پنل می‌گوید که ما با این استدلال که این پنل است که باید بگوید چه دلایلی قابل قبول هستند موافقیم، امّا باید به خاطر داشته باشیم که مقررات موافقتنامه‌ی آنتی‌دامپینگ و موافقتنامه‌ی حل و فصل اختلافات مکمل یکدیگر هستند و نه ناقض یکدیگر. ماده‌ی 17مقررات خاصی را وضع می کند که مستقیماً پنل را در تصمیم‌گیری در خصوص اینکه چه دلایلی در بررسی دعوایی که در ارتباط با موافقتنامه‌ی مربوط به اقدام‌های حمایتی مطرح شده است، خطاب قرار می‌دهد. ضمن اینکه این تفسیر از ماده‌ی 17 موید این اصل نیز می‌باشد که پنل در مقام بررسی و رسیدگی مجدد به موضوعی که توسط مقامات مسئول انجام تحقیقات مورد رسیدگی و نتیجه‌گیری واقع شده است نمی‌باشد. همانطور که پنل در قضیه‌ی چسب گندم ایالات‌متحده نیز اذعان می‌دارد که وظیفه و نقش پنل این نیست که به دنبال جمع کردن دلایل جدیدی باشد که می‌بایست برای رسیدگی به تصمیم گیرندگان ارائه می‌شده‌اند، امّا نشده‌اند. [54] Appelate Body Report on: United States-Imposition of Countervailing Duties on Certain Hot-Rolled Lead and Bismuth Carbon Steel Products Originating in the United Kingdom (US- Hot-Rolled Steel), WT/DS138/AB/R, 10 May 2000, Para. 139. [55] Mavroidis Petros and Messerlin Patrick and Wauters Jasper, op.cit., p.32 [56] Dumping Margin