فصل دوم : ( نظریه حاکم بر حقوق تجارت فرنسه به عنوان سابقه تاریخی حقوق تجارت ایران و موقعیت حقوق تجارت ایران) مبحث اول : نظریه حاکم بر حقوق تجارت فرنسه به عنوان سابقه تاریخی حقوق تجارت ایران تائید پذیری حقوق ایران از حقوق فرانسه ، در قلمرو اندیشه حقوقی ، اختلاف یا لاقل تمایز بین فلسفه و جامعه شناسی تقریبا همیشه با تفکیک بین واقعیت و ارزش ارتباط داشته است . با این برداشت فلسفه عبارت خواهد بود از رشته ای که به مطالعه اعتبار یا درستی هنجارهای حقوقی می پردازد و بالنتیجه یک رشته هنجاری است ، و بر عکس ، موضوع جامعه شناسی عبارت خواهد بود از مطالعه تجربی ، علمی و عینی واقعیت عملی . بنابراین تمام فاصله کاهش ناپذیری که در نظریه حقوق ، واقعیت را از ارزش جدا می کند یکباره انتقال یافته و بین فلسفه حقوق و جامعه شناسی حقوق قرار می گیرد . به علاوه ، تنها فلسفه حقوق نیستند که با مهارت زیاد جامعه شناسی را در قلمرو علوم مربوط به واقعیت ها قرار می دهند ، بلکه خود جامعه شناسان حقوق نیز که ناپایداری ساختمان های اندیشه فلسفی دور از واقعیتها را افشا می کند با شتاب زدگی نقشی را که به آنان اختصاص یافته است می پذیرندو تفسیرهایی ککه از آن به عمل آمده است خواهیم داشت . گفتار اول : چگونگی تصویب کد تجارت فرانسه در سال 1807 تصویب قانون تجارت سال 1807 ، سرآغاز تحولات مهمی در حقوق فرانسه است . قبل از این تاریخ ، حقوق تجارت از هم اکنون خطر هر نوع خلط مبحثی را که ممکن است پیش آید دور کنیم . جز در موارد فوق العاده و استثنایی ، دشمنی خاصی بین این دو رشته وجود ندارد . هر دو رشته همکاری متقابل را می پذیرند اما این همکاری از این جهت است که همیشه شکاف مشخصی بین آنها وجود دارد . فلاسفه حقوق قبول می کنند که از اطلاعات جامعه شناسی که مربوط به واقعیت عملی است استفاده کنند و حتی گاهی این اطلاعات را لازم می دانند به نظر میرسد ککه اصل ” تساوی حقوق مدنی ” با این حال ، این حق نهایی را برای خود محفوظ نگاه می دارند که درباره ارزش این داده ها قضاوت کنند و ارزش یابی قاطع در مورد وقایعی که از جامعه شناسی ، به عنوان رشته ای که از لحاظ هنجاری بیطرف است ، گرفته شده است ، به عمل آورند و به نظر آنها تنها این ارزش یابی است که می تواند تحقق سیستم وحدت حقوق خصوصی نخواهد بود . تدوین کنندگان کد 1807 ، از سوی دیگر ، جامعه شناسان گاه پاره ای از تعاریف فلسفه حقوق را که برای تعیین حدود قلمرو تحقوق و تنظیم موضوع خاص خودشان ( که بایستی مانند هنجار حقوقی ، تقلب ، بیع و غیره ملاحظه گردند ) مورد استفاده قرار می گیرد ، می پذیرند . ولی معتقدند که تنها خودشان می توانند پدیده اجتماعی حقوق را از لحاظ علمی و عینی مورد مطالعه و بررسی قرار دهند ، آنگاه با کم التفاقی حق صدور داوریهای ارزشی را با ناراحتی به فرانسه باز گذارده است . [14]برای ما که براساس همکاری که تا کنون در دکترین حقوقی بین فلسفه و جامعه شناسی پذیرفته شده ، تفکیک عمیق میان این دو رشته را ، باعتبار این که به ترتیب رشته هنجاری و علم واقعیتها هستند ، از پیش فرض می کند . و این تفکیک بدون واسطه مبتنی بر دوگانگی به آسانی قابل درک است . تدوین کنندگان کد 1807 ، با این حال تفکیک میان واقعیت و ارزش فقط در تصویر ذهنی بعضی از بینش های فلسفی وجود دارد. بنابراین ، آن نظریه فلسفی و آن نظریه جامعه شناسی که قائل به این تفکیک هستند از لحاظ هستی شناسی و شناخت شناسی لزوما مقدمات مشترکی دارند . هر نظام جامع شناختی به عنوان مطالعه واقعیت انسانی ، نسبت به پاره ای از مسائل که نه با قلمرو اجتماعی خاصی بلکه با تمامی واقعیت انسانی ارتباط دارند ، یک نوع موضع از این کد به تعریف تاجر اختصاص یابد . به علاوه ، ماده 601 همان کد ، که در اینجا گفتگو در باب بعضی پیش فرضهای هستی شناسی هر نظام جامعه شناسی است که به این اعتبار از حدود خود فراتر رفته و در قلمرو فلسفی نفوذ می کنند ، هرچند که خود را در زمینه تفکیک دو رشته قرار دهد .پس نتیجه بدین ترتیب خواه قائل به تمایز میان واقعیت و ارزش ، و تفکیک ذاتی بین جامعه شناسی و فلسفه ، باشیم یا نه در این دو رشته لزوما واجد بنیادی مشترک و نوعی بینش هستی شناسی موقعیت انسانی می باشند که در عین حال موضوع در برابر دادگاههای عمومی اقامه شود از اینها مهمتر ، یک نظام جامعه شناسی که به عنوان علم واقعیات تلقی گردد و یک نظام فلسفی که خود را رشته هنجاری بداند ، هر دو ( نظام ) تمایز میان واقعیت و ارزش را از پیش فرض می کند و بالنتیجه از دیدگاه هستی شناسی مسبوق به بینش واحدی از واقعیت انسانی هستند . بر عکس ، آن نظام فلسفی حقوق که واقعیت ارزش را عبارت از یک کل محدانی می داند و آن جامعه شناسی حقوقی که از دیدگاه معرفت شناسی دخالت ارزشها را در پژوهشهای اجتماعی می پذیرد ، هر دو ، از دیدگاه هستی شناسی بینش مشابهی از واقعیت انسانی از پیش فرض می کنند ، بینشی که از حد تفکیک مذکور فراتر می رود .

  آلگوریتم 1 ـ نمایش مدل تحلیلی بررسی عوامل موثر بر بزهکاری اطفال

2-5-پیشگیری از بزهکاری پیچیدگی ماهیت بزهکاری پیشگیری را نیز مشکل می‌کند و رهیافت های چندگانه ای را که­می‌طلبد­که کلیه عوامل خطرزا را در نظر بگیرد. از دیدگاه بهداشت عمومی در پیشگیری بزه، استراتژی ها و مداخله ها در سه سطح کلی همانند سایر مسائل بهداشتی و اجتماعی طبقه بندی می‌شود. این سه سطح شامل پیشگیری نوع اول یا اوّلیه پیشگیری نوع دوم یا ثانویه و پیشگیری نوع سوم یا ثالثیه است که بر اساس سطوح مختلف برای هر جامعه ای متغیر است. 2-5-1-پیشگیری اوّلیه (سطح اول) : ایجاد یک محیط سالم در پیشگیری اوّلیه به ریشه مسئله و عوامل خطرزای محیطی توجه می‌شود. این نوع پیشگیری سعی بر آن دارد که امکان درگیر شدن با مسئله طوری پیش برود که هرگز محلی برای رشد مسئله وجود نداشته باشد. به همین علت استراتژی های برنامه ضرورتاً طوری انتخاب می‌شوند که بتوانند عوامل مخاطره آمیز را کاهش دهند، وضع قوانین که بعضی از محدودیت­ها را ایجاب می‌کنند از آن جمله اند. برای مثال در جامعه ای که حمل اسلحه آزاد است،  این آزادی خود یک عامل خطرزای امکان درگیر شدن با مسئله بزه است . بنابراین منع حمل اسلحه یکی از استراتژی ها در آن جامعه خواهد بود.­در جدول شماره 1 نمونه ای از استراتژی های پیشگیری نوع اول معرفی شده اند. اگر چه تناقضاتی در بعضی از یافته های پژوهش در مورد کنترل بزه وجود دارد لیکن اکثر یافته ها بیانگر آنند که برنامه های پیشگیری مستقیماً تأثیر زیادی در کاهش رفتار های بزهکارانه نداشته اند در مقابل به پژوهش هایی نیز بر می‌خوریم که نشان داده اند مداخله اوّلیه جامعه و خانواده متفقاً در کنترل بزهکاری تأثیر دارند. عمده برنامه ریزی های این مداخلات بر اساس یافته هایی است که نشان می‌دهند عوامل خانوادگی مانند : طلاق، مرگ والدین، کثرت اولاد، فقدان حمایت های روانی و بی توجهی به نیاز های عاطفی فرزندان بی انضباطی در خانواده، وجود فرد بزهکار یا ناسازگار اجتماعی، خیانت زن یا شوهر، اختلافات خانوادگی، طرد از خانواده، فقدان زمینه های تربیتی مناسب در خانواده، مسکن نامناسب از نظر فضای فیزیکی و فقر در تقویت و یا کنترل بزهکاری نقش دارند. عوامل اجتماعی مانند، بی سوادی، رشد بی رویه جمعیت، صنعتی شدن، اختلافات طبقاتی، قوانین تحمیلی، بی عدالتی اجتماعی، بیکاری، جنگ، محیط اجتماعی نامناسب (زندگی در جوار بزهکاران)، فقدان امکانات تفریحی سالم و قابل دسترس همه طبقات جامعه، زاغه نشینی، زورمداری سیاسی، در کنترل و رشد بزه مؤثرند. به همین جهت استراتژی های مداخله ای خانواده گرا  و جامعه گرا در پیشگیری نوع اول اهمیت پیدا می‌کنند. خلاصه اینکه در سطح اول پیشگیری عمده مسئولیت به عهده خانواده و جامعه است. بسیاری از دیدگاه های روانشناختی، سن مناسب برای سطح پیشگیری نوع اول را قبل از 8 سالگی می‌دانند. 2-5-2-پیشگیری ثانویه (سطح دوم) : کاهش عوامل خطرزا در پیشگیری ثانویه هدف کلی دور نگهداشتن فرد از فعالیت هایی است که خطر بر چسب بزه را در فرد تقویت می‌کند. مثل کنترل خشم و خشونت، کنترل های خانواده بر رفتار های ضد اجتماعی و دوری از دوستان بزهکار. پیشگیری نوع دوم نیز مانند پیشگیری نوع اول استراتژی های برنامه ریزی خود را بر اساس یافته های پژوهش ها طرح می‌کند و تأکید زیادی بر فرد و یا ارتباطات فرد دارد. به همین جهت استراتژی های پیشگیری نوع دوم از طریق یادگیری­مهارت های زندگی­اجتماعی­از یک طرف­و محیط اجتماعی و ارتباطات فردی از طرف دیگر تأکید می‌کند. اهمیت این سطح به عنوان سطح پیشگیری کمک به افراد در معرض خطر است. 2-5-3-پیشگیری ثالثیه (سطح سوم) : کنترل موقعیت خطر پیشگیری سطح سوم سعی می‌کند موقعیت مسئله را اصلاح و یا در آن مداخله کند و هدف آن پیشگیری از تکرار فعالیت هایی است که جرم شناخته می‌شود.  برای این نوع پیشگیری لازم است درگیر مسائلی مانند تنبیه، جریمه و بازتوانی از طریق نظام حقوقی و قضا­شود.­پیشگیری­نوع­سوم­برنامه ­ریزی­مداخله­ای­و­اداره موقعیت های خطرناک (Management Crisis

داده‌های عددی

شکل 2-9-نقش حسابداری منابع انسانی

منبع( Brumment، 1969 :12 ) همان‌گونه که در نمودار فوق  مشاهده می‌شود حسابداری منابع انسانی سه وظیفه اصلی برای متخصصان و حسابداران منابع انسانی تعیین می‌کند. چارچوبی را برای تسهیل تصمیم گیری درست درباره نیروی انسانی فراهم می‌کند؛ اطلاعات مورد نیاز برای بهای تمام شده و ارزش انسان‌ها را به عنوان دارایی سازمان‌ها به دست می‌دهد ؛ و موجب انگیزش مدیریت صف با در نظر گرفتن دیدگاه منابع انسانی در تصمیم گیری‌های مربوط به افراد سازمان می‌گردد .

2-2-7 – مدل‌های اندازه گیری  حسابداری منابع انسانی :

با توجه به مدل فلامهولتز برای اندازه گیری منابع انسانی، هزینه‌های منابع انسانی را می‌توان به دو گروه اصلی هزینه‌های مالکیت (خرید خدمت) و هزینه‌های یادگیری طبقه بندی نمود. هزینه‌های مالکیت شامل هزینه‌های مستقیم مانند گزینش، استخدام، به کارگیری و جایگزینی و هزینه‌های غیر مستقیم مانند استخدام و ارتقاء در داخل سازمان است. هزینه‌های یادگیری شامل هزینه‌های آموزش رسمی، آشناسازی با شغل و آموزش حین خدمت می‌باشد. در یک سیستم حسابداری منابع انسانی، این هزینه‌ها در حساب دارایی‌های با منافع اقتصادی آتی گزارش می‌شوند نه به عنوان هزینه‌های مصرفی  (Flamholtz, 1999,p. 59) روش‌های زیادی برای حسابداری منابع انسانی وجود دارد. روش‌های مختلف باید متناسب با هدف اطلاعات و کسی که از اطلاعات استفاده می کند به کار گرفته شود. (Yakhou & Lilly, 2005) چالش اصلی حسابداری منابع انسانی، انتخاب بهترین راه برای ارزش‌گذاری سرمایه‌های انسانی است. روش‌های مختلفی که برای حسابداری منابع انسانی پدید آمده‌اند برای اندازه گیری، توسعه و مدیریت سرمایه‌های انسانی یک تشکل اقتصادی مورد استفاده قرار می‌گیرند. هیچ کدام از این روش‌ها به صورت کلی پذیرفته شده نیستند. نگرش‌های مختلفی به عنوان مبنا برای تعیین ارزش پولی منابع انسانی وجود دارد، هر نگرش مدل متفاوتی را برای تعیین ارزش کارمند یک شرکت استفاده می‌کند. (Dawson, 1994). الف) مدل ارزش فعلی : فلامهولتز در روش ارزش فعلی خود، پیشنهاد می‌دهد که افراد باید به ارزش فعلی خدماتی که در آینده ارائه خواهند داد ارزش‌گذاری گردند. بنابراین فلامهولتز ارزش یک فرد برای سازمان را معادل ارزش فعلی مجموع خدماتی که انتظار می‌رود در آینده و در صورت باقی ماندن فرد در سازمان توسط او ارائه گردد، تعریف می کند.  (Dawson, 1994). – مدل هزینه واقعی :  برامنت پیشنهاد می‌دهد هزینه‌های آموزش و توسعه که بخشی از هزینه‌های واقعی می‌باشند باید به عنوان مخارج سرمایه‌ای شناسایی گردند. استدلال او این است که از آموزش و توسعه انتظار می‌رود طی سال‌های آتی منافعی را برای کارمند و سازمان به همراه داشته باشد . از سوی دیگر او معتقد است سایر هزینه‌های استخدام باید به عنوان هزینه‌های همان دوره منظور گردد. روش هزینه واقعی توسط چند شرکت مانند R.G.Barry به کار گرفته شده است. – مدل هزینه تاریخی :  مدل هزینه تاریخی به دلیل شباهتی که به روش حسابداری طبیعی دارد یکی از محبوب‌ترین روش‌هاست. لازمه این روش اطلاع از هزینه‌های سرمایه گذاری برای کارمند است. یکی از مشکلات این روش آن است که چه هزینه‌ای به عنوان هزینه‌های مصرفی و چه هزینه‌ای به عنوان سرمایه گذاری منظور گردد. یکی از روش‌های تصمیم گیری در مورد این مسأله، طبقه بندی هزینه‌های منابع انسانی به آموزشی یا پرورشی است. از این دیدگاه هزینه‌های آموزشی شامل هر چیزی است که در ارتباط با شغل فعلی باشد و باید هزینه شود . هزینه‌های پرورشی شامل هر چیزی است که برای آماده سازی جهت پیشرفت می‌باشد و باید به عنوان سرمایه گذاری منظور شود. دیدگاه دیگری که می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد آن است که تمام هزینه‌های استخدام، آزمایش، آموزش و توسعه باید شامل شود. تصمیم درباره اینکه کدام یک هزینه شوند و کدام یک به عنوان سرمایه گذاری لحاظ شوند مبتنی بر این است که آن هزینه تا چه مدت برای شرکت منفعت خواهد داشت. اگر منفعت آن هزینه بیش از 12 ماه باشد باید به عنوان سرمایه گذاری لحاظ گردد. ابرس برگر اشاره می‌کند چیزی که در این روش مهم است این است که استفاده کنندگان از اطلاعات، دیدگاه نادرستی نداشته باشند. هزینه‌های تاریخی نمی‌توانند نمایانگر ارزش یک کارمند باشند، آن‌ها صرفاً یک ارزیابی از هزینه‌های گذشته‌اند. در عوض سود حاصل از هزینه‌های تاریخی به ما اجازه می‌دهد نرخ بازگشت سرمایه گذاری و هزینه‌های گردش مالی را محاسبه نماییم. مشکلات دیگری هم با این روش وجود دارد. یک مشکل این است که چیزهایی که کارمند خارج از شغل خود می‌آموزد هزینه نمی‌گردد. محدودیت دیگر آن است که کارمندان ممکن است در سطوح مختلف آموزش ببینند. با توجه به ناتوانی مدل هزینه تاریخی در تصمیم گیری در مورد حال و آینده، برخی ترجیح می‌دهند از مدل هزینه جایگزینی استفاده نمایند. (Dawson, 1994). – مدل هزینه جایگزینی :  این روش توسط لیکرت پیشنهاد داد که هزینه کارکنان باید بر اساس آنچه در صورت ترک سازمان از سوی نیروی کار با ارزش به سازمان تحمیل می‌گردد، ارزش‌گذاری گردد .در واقع این شامل هزینه‌های بازگشت سرمایه گذاری کارمند فعلی و همچنین هزینه‌های مالکیت، آموزش و توسعه برای یک جایگزین می‌باشد. ارزش یک کارمند با هزینه‌ی جایگزینی کارمندی مشابه به جای او تعیین می‌گردد. هزینه‌های جایگزینی می‌توانند به عنوان هزینه‌هایی تعریف گردند که امروز برای جایگزینی یک کارمند به وجود می‌آید. هزینه‌های جایگزینی سه نوع می‌باشند. ابرس برگر اضافه کرد آن‌ها شامل هزینه استخدام کارمندان جدید برای مشاغل موجود، هزینه آموزش کارمندان جدید برای رسیدن به سطح مناسب و هزینه انتقال کارکنان به موقعیت جدید یا به خارج از سازمان می‌باشد. یکی از مزایای این روش آن است که مبتنی بر حقیقت محض است : هزینه‌های استخدام و آموزش. یکی از مشکلات این روش آن است که اخلاق حرفه‌ای کارکنان را در نظر نمی‌گیرد. هزینه جایگزینی مبتنی بر ارزش فعلی کارکنان یک سازمان است. این ارزش، ارزش فعلی خدماتی است که در آینده از کارکنان انتظار می‌رود. (Dawson, 1994). – مدل تجمیع سازمانی :  داوسون در این مورد نظر می‌دهد که باید ارزش یک شرکت به صورت کلی در نظر گرفته شود و سپس بین ورودی‌های مختلف شرکت تقسیم گردد و سپس متناسب با فعالیت هر گروه از کارکنان بین آنان تقسیم گردد. (Dawson, 1994). – مدل مناقصه  :  در این مدل مدیران ارزش‌ها را از طریق مناقصه برای منابع انسانی آن سازمان تعیین می‌کنند. این نگرش مناقصه رقابتی برای کارکنان نادر در یک سازمان را پیشنهاد می‌دهد. برای مثال هزینه دست‌یابی به کارکنانی که با این کمبودها مرتبط هستند. این نگرش بر این باور است که سرمایه گذاری باید از محل پتانسیل مازاد منابع انسانی درون سازمانی صورت پذیرد. (Dawson, 1994). – مدل ارزش اقتصادی  : این مدل از تئوری‌های سرمایه انسانی به وجود آمد. ارزش اقتصادی اشاره دارد به مقدار بهره (نزول) مناسب جریان نقدی خالص تولید شده توسط منابع انسانی یک شرکت در طول حیات اقتصادی آن‌ها. برخی محققان روش ارزش اقتصادی را معادل  تکنیک اندازه گیری ارزش فعلی می‌دانند و یا آن را متصل به نگرش هزینه فرصت استفاده می‌کنند. (Dawson, 1994). –  مدل تصادفی  : آخرین مدل از همه پیچیده‌تر است. این نگرش به جای هزینه HRA روی ارزش HRA تمرکز می‌کند. ارزش یک کارمند را بر اساس مجموع تنزیل ارزش خدماتی که فرد در طول دوران تصدی شغلش در یک سازمان استفاده می‌کند، محاسبه می کند. (Tang , 2005). این مدل نیازمند 5 دسته مختلف از اطلاعات می‌باشد .

• خدمات متقابل و منحصر به فردی که کارمند از سیستم درونی سازمان دریافت می کند .
• ارزش هر یک از این خدمات برای سازمان .

3ـ2ـ3ـ4. تحقیق مطلب بر اساس قول مشهور، برای تمسک به اطلاق لفظ یا کلام متکلم باید احراز شود که متکلم در مقام بیان است و در مواقع شک نیز، احراز آن را به وسیله اصاله الاطلاق دانسته ­اند. ولی به نظر می­رسد کلام مشهور تام نیست؛ زیرا در مورد این مقدمه، همین مقدار که احتمال دهیم متکلم در مقام بیان است، کفایت می­ کند و دیگر احراز لازم نیست؛ چرا که در مقام اجمال بودن، قرینه می­خواهد و همین­که قرینه­ای وجود نداشته باشد که متکلم در مقام اجمال یا اهمال است، کفایت می­ کند. همچنین آنچه که مانعیت دارد، در مقام اجمال و اهمال بودن است، نه عدم احراز. بنابراین اگر بدانیم که قرینه­ای بر این مانع وجود ندارد، کفایت می­ کند و دیگر نیازی نداریم که احراز کنیم متکلم به طور حتمی در مقام بیان است. نیز مقصود از بیان مراد، اعم از مراد جدی و استعمالی می­باشد؛ زیرا اگر قائل شویم، «منظور از بیان مراد، مراد جدی است»، این فرض مستلزم آن است که، اگر قیدی اعم از متصل یا منفصل پیدا شود، کشف می­شود که از اول امر اطلاقی وجود نداشته و متکلم در مقام بیان نبوده است و در این صورت نمی­توانیم به اطلاقات تمسک کنیم؛ درحالی­که اگر منظور از بیان مراد، مراد استعمالی باشد، – چنان­که در مقدمه دوم ثابت شد – ورود قید منفصل مانع از تحقق اطلاق از اول امر    نمی­ شود؛ بلکه فقط حجیت آن رفع می­شود و این خطاب از همان ابتدا تا کنون اطلاق داشته و دارد و تنها در خصوص همان قید، تقیید خورده است نه از سایر جهات. همچنین اگر مقصود از آن، مراد جدی باشد، مستلزم آن است که حمل مطلق بر مقید ممکن نباشد؛ زیرا معنای حمل مطلق بر مقید این است که یک مطلق واقعی و ثابت الاطلاق بر دلیل مقید حمل شود نه مطلق تخیلی. و در این فرض اصلاً مطلقی وجود نخواهد داشت که حمل بر مقید شود. بنابراین دلیل مقید، کاشف از این نیست که مطلق از اول امر اطلاق نداشته است. از این رو منظور از بیان مراد، اعم از مراد جدی و استعمالی متکلم می­باشد نه مراد واقعی و جدی او. در نهایت می­توان گفت، یکی از اصلی­ترین مقدمات حکمتی که نمی­توان مقدمیت آن را انکار کرد، وجود این مقدمه است. هر چند دیدگاه مخالفی نیز ذکر شده است، اما به نظر می­رسد قابل اعتناء نمی­باشد؛ زیرا اشکالات اساسی بر آن وارد است از جمله اینکه التزام به این قول مستلزم آن است که عملاً فرقی بین مقام بیان با مقام اجمال و اهمال وجود نداشته باشد. 3ـ2ـ4. عدم قدر متیقّن در مقام تخاطب این مقدمه توسط آخوند[161] مطرح شده و پس از ایشان، برخی اصولیان[162] از جمله، مرحوم مظفر در اصول الفقه به آن پرداخته­اند. طبق این مقدمه برای تحقق اطلاق، می­بایست قدر متیقن در مقام تخاطب وجود نداشته باشد؛ یعنی اگر متکلم مورد خاصی را در نظر داشته و مخاطب بداند که آن مورد خاص، موضوع حکم است، جایی برای اطلاق باقی نمی­ماند. در مورد این مقدمه که آیا وجود قدر متیقن در مقام تخاطب مانع از استناد به اطلاق لفظ است یا نه، ابتدا لازم است معنای قدر متیقن و دو قسم آن را بیان کنیم. در بسیاری موارد هنگامی که گوینده لفظ مطلقی را به کار می­برد، شنونده در مورد شمول آن لفظ نسبت به برخی از مصادیقش، یقین دارد؛ یعنی می­داند که یقیناً برخی مصادیق، داخل در لفظ مطلق است و گوینده آن را اراده کرده است. یقین شنونده به برخی از مصادیق ممکن است، ناشی از قرائن و دلایل خارج از لفظ، یا ناشی از ظهور لفظ و دلالت کلام گوینده باشد. بنابراین قدر متیقن، با توجه به منشأ آن بر دو نوع است: قدر متیقن خارجی و قدر متیقن در مقام تخاطب. 3ـ2ـ4ـ1. انواع قدر متیقن 3ـ2ـ4ـ1ـ1. قدر متیقن خارجی هر مطلقی دارای افرادی ظاهر و بارز است که آن افراد به عنوان قدر متیقن آن طبیعت و ماهیت است؛ به تعبیر دیگر گاهی شونده به دلیل عقلی، یا دلیل دیگری خارج از لفظ، یقین پیدا می­ کند که برخی از مصادیق مطلق، یقیناً مشمول حکم مورد نظر هستند.[163] مثال اصولی: وقتی مولا می­گوید: «جئنی برجل»، اگر چه «رجل» نکره است و نکره برای ماهیت مطلقه مقیده به قید وحدت وضع شده است، ولی در همین «رجل»، افرادی هستند که بدون اشکال مصداق برای این طبیعت هستند. مثل رجل عالم عادل کامل از جمیع جهات که هیچ نقصی در هیچ بعدی از ابعاد وجودی او ملاحظه نمی­ شود. مثال قرآنی: در آیه شریفه: «احلَ اللهُ البیعَ و حرّم الرّبا»،[164] قدر متیقن خارجی در بیع، بیع لفظی و در ربا، ربای معاوضی است. نیز آیه نفر: «فَلو لا نَفرَ مِن کُلِّ فِرقهٍ مِنهُم طائفهٌ لِیتفَقَّهوا فِی الدّینِ وَ لیُنذِروا قَومَهُم اِذا رَجَعوا اِلیهم لَعلَّهُم یَحذَرون؛[165] چرا از هر فرقه، طائفه­ای کوچ نمی­کنند تا در غربت، تفقّه در دین کنند، در نتیجه وقتی به سوی قوم خود بر می­گردند، ایشان را بیم دهند، باشد که قومش بر حذر شوند». در این آیه، «لعلّهم یحذرون» قدر متیقن دارد و آن، حذر کردن در صورت علم به این کار است. مثال حقوقی: ماده 1180 ق. م. مقرر می­دارد: «طفل صغیر تحت ولایت قهری پدر و جد پدری خود می­باشد…». در این ماده، اطلاق لفظ طفل صغیر، شامل، صغیر ممیّز و غیر­ ممیز می­شود. ولی از آنجا که فلسفه ولایت قهری، حمایت و سرپرستی از صغار است و اطفال غیر ممیز نیاز بیشتری به این حمایت و سرپرستی دارند، لذا یقیناً صغیر غیر ممیز داخل در شمول لفظ است. پس می­توان گفت، قدر متیقن از طفل صغیر در ماده فوق، صغیر غیر ممیز می­باشد. 3ـ2ـ4ـ1ـ2. قدر متیقن در مقام تخاطب گاهی کلام متکلم به گونه­ای بیان می­شود که شنونده دلالت لفظ مطلق بر بعضی مصادیق را به طور قطع در می­یابد؛ یعنی قرائن و شواهد همراه با کلام متکلم باعث می­شود، دلالت و ظهور لفظ در برخی از مصادیق قطعی شود. به بیان دیگر، قدر متیقن در مقام تخاطب عبارت است از اینکه، بین آمر و مأمور در مجلس تخاطب راجع به مصداق معینی گفت­وگو باشد، سپس آمر با لفظ مطلق، به مخاطب مأموریت دهد که آن را اتیان کند. مثلاً در مجلسی در حضور مخاطب راجع به فواید و منافع گوشت گوسفند سخن بگوید و در آخر مجلس به او مأموریت دهد و بگوید برو بازار گوشت بخر. در این عبارت لفظ «گوشت» مطلق است و شامل گوشت گوسفند، گاو، شتر و… می­شود؛ ولی با توجه به این قرینه، یعنی مقام تخاطب، یقیناً شامل گوشت گوسفند می­شود. نیز مانند اینکه از گوینده سؤال می­شود: «آیا فروش خانه توسط محجورین صحیح است؟» و او در پاسخ می­گوید: «معامله محجورین نافذ نیست». لفظ «معامله» در این گزاره هر چند مطلق است و شامل خرید و فروش، اجاره و سایر معاملات محجورین می­شود، اما به قرینه اینکه در پاسخ به سؤال مطرح شده (در خصوص بیع) صادر شده است، یقیناً شامل بیع می­شود؛ زیرا اگر شامل بیع که مورد سؤال واقع گشته، نشود، خلاف حکم عقل و قبیح است. آنچه در اینجا به عنوان مقدمه حکمت مطرح شده است، قدر متیقن خارجی نیست و نمی­توان آن را مانع از جریان اطلاق دانست؛ زیرا اگر ملتزم به این معنا شویم که وجود قدر متیقن خارجی مانع از جریان اطلاق است، چنین چیزی مستلزم آن است که هیچ مطلقی وجود نداشته باشد؛ چون هر مطلقی دارای افرادی ظاهر و بارز است که به عنوان قدر متیقن از آن مطلق مطرح می­باشند. بنابراین آنچه به عنوان مقدمه حکمت ذکر شده، این است که قدر متیقن در مقام تخاطب وجود نداشته باشد.[166] و بازگشت این کلام به این است که وجود قدر متیقن در مقام محاوره به منزله قرینه لفظیه بر تقیید است. لذا با فرض وجود آن، ظهوری در اطلاق برای لفظ منعقد نمی­ شود، از این رو متکلم می ­تواند در مقام بیان مرادش به این قدر متیقن، اعتماد کرده و قرینه­ای در لفظ نیاورد؛ چون مخاطب مسبوق به این مطلب است. لذا، وجود چنین قدر متیقنی مانع از تحقق اطلاق کلام است.[167] بنابراین فرض، اگر بین مولا و عبد در رابطه با خصوص رقبه مؤمنه گفت ­وگوهایی وجود داشته باشد و سپس مولا بگوید: «اعتق رقبه» در چنین جایی اگر مراد مولا خصوص رقبه مؤمنه باشد، ضربه­ای به مقدمه سوم یعنی – اینکه مولا در مقام بیان تمام مراد خود بوده – وارد نشده است. لذا چنانچه کسی به مولا بگوید شما که عتق رقبه مؤمنه را اراده کرده بودید، چرا در کلام خودتان «اعتق رقبه»، آوردید؟ مولا در پاسخ می­گوید: بین ما و عبد، در رابطه با خصوص رقبه مؤمنه گفت­وگوهایی وجود داشت و نیازی نبود که در کلام خود به قید ایمان تصریح کنیم. پس می­توان بین این دو مطلب جمع کرد که مولا از طرفی در مقام بیان باشد، از طرفی مطلق را بگوید و خصوص مقید را اراده کرده باشد.[168] بر این اساس، مرحوم آخوند و برخی از اصولیان عقیده دارند که مقدمه چهارم از مقدمات حکمت این است که چنین قدر متیقنی در کار نباشد و وجود این قدر متیقن مانع از جریان اطلاق می­شود.

سه دیدگاه متفاوت برای مطالعه و بررسی ارزش ویژه برند وجود دارد: 1. دیدگاه مبتنی بر مشتری2. دیدگاه مالی3. دیدگاه ترکیبی (بورن و گانکیم به نقل از شخم کاری بناب، 1391، ص73) ارزش ویژه برند بر مبنای مشتری یک مفهوم دو بعدی قدرت برند و ارزش برند را شامل می‎‎شود . قدرت برند که ترکیبی از رهبری، ثبات، محیط تجاری، عرصه بین المللی، هدایت مستمر، حمایت ارتباطی و قانون است، بر اساس ادراکات و رفتارهای مشتریان، اجازه برخورداری از مزیت رقابتی متفاوت و پایدار را به برند می‎‎دهد. ارزش برند منافع آتی و حال است که مدیریت توانمند با استفاده بهتر از قدرت برند، به واسطه های عملکرد های استراتژیک به آن میرسد. (لاسر و همکاران به نقل از شخم کاری بناب، 1391، ص74) در بازاریابی نظری، عملیات سازی ارزش ویژه برند بر مبنای مشتری اغلب در دو گروه دسته بندی می‎‎شود :1. ادراک مصرف کننده(آگاهی برند، تداعی برند، کیفیت)2. رفتار مصرف کننده( وفاداری برند، تمایل به پرداخت قیمت‎های بالا) به عبارتی ارزش برند بر مبنای مشتری فقط ابعاد ادراکی مشتری را نشان می‎‎دهد( بورن و گانکیم به نقل از شخم کاری بناب، 1391، ص74)دیدگاه مالی بر مبنای گردش اضافی وجوه نقد است که بواسطه ی ارزش ویژه برند نصیب شرکت می‎‎گردد. و دیدگاه ترکیبی، ترکیبی از دو دیدگاه فوق است.اساساً ارزش ویژه برند از اعتمادی ناشی می‎‎شود که مصرف کنندگان در مقایسه با برند های دیگر نسبت به یک برند دارند که این اعتماد به عنوان وفاداری مصرف کنندگان و تمایل آنها به پرداخت قیمتهای بالا برای برند ترجمه می‎‎شود. بعنوان مثال در یک مطالعه توسط مشاوران مک کنیزی نشان داد که مصرف کنندگان در مقایسه با برند های قوی تنها در قیمت های با تخفیف ویژه از برند های ضعیف استفاده می‎‎کنند.ارزش ویژه برند بخاطر وفاداری برند و توسعه آن برای مدیران حائز اهمیت است و یک رابطه مثبت با وفاداری برند را دارد. برند های جاری در توسعه نسبت به برند های جدید هزینه تبلیغات کمتر و فروش بیشتر بخاطر آگاهی مصرف کنندگان از برند دارا هستند. همچنین اگر دامنه تغییرات کیفیت در خط تولید کمتر باشد، مصرف کنندگان برند را بیشتر می‎‎پذیرند تا اینکه بیشتر باشد. و این بدین معنی است که مصرف کنندگان به برندهای با کیفیت متنوع اعتمادی ندارند و این هشداری است به مدیران برند که با تولید محصولات با استاندارد پایین، ارزش ویژه برند را از دست ندهند.( لاسر و همکاران به نقل ازسید جوادین وشمس، 1386، ص75)

2-2-10-1-2 ابعاد ارزش ویژه ی برند در مدل آکر

ارزش برند به چگونگی استفاده شرکت از ارزش بالقوه ی کالا و خدماتش بستگی دارد که به طور ذاتی به جایگاه یابی و تصویر ذهنی برند بستگی دارد . جایگاه یابی محصول در ذهن مشتریان در ارتباط با موفقیت نهایی محصول حیاتی است و ایجاد یک تصویر ذهنی خوب می‎‎تواند یک دارایی غیر مشهود برای شرکت تلقی گردد، همانگونه که تصویر ذهنی ضعیف می‎‎تواند یک بدهی بشمار بیاید. آکر دارائیها و بدهیهای مبتنی بر ارزش ویژه برند را خلاصه کرده است:1. آگاهی از برند 2. کیفیت ادراک شده3. وفاداری برند 4. تداعی برند 5. سایر دارایی های وابسته به برند مانند حق بهره برداری، علایم تجاری و کانالهای ارتباطی(گراهام و همکاران به نقل از  شخم کاری بناب، 1391، 79)

2-2-10-2 آگاهی از برند

آگاهی از نام تجاری عنصر مشترک مدلهای ارزش ویژه نام تجاری آکر و کلر می‎‎باشد و به سهولت به خاطر آوردن یک نام تجاری توسط مصرف کنندگان اشاره دارد . (آکر، 1991) آگاهی از برند، توانایی بالقوه خریداران در شناسایی و یاد آوری این که یک برند به طبقه خاصی از محصولات تعلق دارد، می‎‎باشد . میزان یادآوری نام، نماد و شعار تبلیغاتی و ویژگی های برند، شناسایی برند و … در این متغیر سنجیده می‎‎شوند. (گیلانی نیا و همکاران، 1389، 110) برند ها در میزان قدرت و ارزشی که در بازار دارند، متفاوت اند. در یک طرف برند هایی هستند که توسط اکثر مصرف کنندگان شناخته شده نیستند، در طرف دیگر برند هایی وجود دارند که خریداران آگاهی نسبتاً بالایی به آن ها دارند (آکر، 1991، ص61) آکر، آگاهی از برند را به عنوان «توانایی خریدار بالقوه برای تشخیص و به خاطر آوردن این که یک برند عضوی از یک طبقه کالایی خاص است» تعریف کرده است.طبق تعریف کلر (2003) آگاهی از برند از سه مزیت نقش مهمی در تصمیم گیری مشتری ایفا می‎‎کند: مزیت یادگیری، مزیت توجه و بررسی و مزیت های انتخابی . ارزش ویژه برند مبتنی بر مشتری هنگامی رخ می‎‎دهد که مشتری آگاهی و آشنایی زیادی نسبت به برند داشته باشد و برخی از نشانه ها و تداعی های منحصر به فرد، قوی و مطلوب برند را به خاطر آورند. (سید جوادین و دیگران، 1386، ص 81)

2-2-10-3  کیفیت ادراک شده

کیفیت ادراک شده به عنوان « ادراک مشتری از کیفیت یا برتری کلی یک محصول با توجه به هدفی که آن محصول داشته و نسبت به سایر محصولات موجود در بازار»تعریف شده است.(زیدامل، 1988، ص8) کیفیت درک شده اغلب به عنوان قضاوت مصرف کننده از ارزش کلی یک محصول یا خدمت، مطابق اهداف مورد نظرش تعریف شده است. همچنین می‎‎توان آن را یک ارزیابی کلی از مطلوبیت یا برتری نام تجاری دانست ( آکر 1996)کیفیت ادراک شده، کیفیت واقعی محصول نیست بلکه ارزیابی ذهنی مشتریان از محصول است و به عنوان ادراک مشتری از کیفیت کلی یک کالا و یا خدمت تعریف می‎‎شود . شاخص هایی از قبیل عملکرد برند و رفتار کارکنان، میزان مطلوبیت نرم افزارهای کاربردی، کیفیت خدمات رسانی و … در این متغیر مورد سنجش قرار می‎‎گیرند. ( گیلانی نیا و همکاران، 1389، ص110)

2-2-10-4 وفاداری به برند

وفاداری، واژه قدیمی است مه به طور معمول برای توصیف پایبندی، دلبستگی شدید، پرشور و حرارت به یک کشور، آرمان یا فرد به کار می‎‎رود . در 5 سال گذشته به طور فزاینده ای به وفاداری مشتری توجه شده و امروزه وفاداری به عنوان دستورالعملی برای افزایش درآمد مطرح است . وفاداری به برند مفهومی اساسی در بازاریابی و مدیریت راهبردی  است.(حسینی و دیگران، 1390، ص92)  وفاداری به برند نقش مهمی در ایجاد منافع بلند مدت برای سازمان دارد زیرا مشتریان وفادار نیازی به تلاش های ترفیعی گسترده ندارند. آن‎ها با کمال میل حاضر هستند مبلغ بیشتری را برای کسب مزایا و کیفیت برند مورد علاقه خود بپردازند (کلوتی و همکاران، 2008، ص40 ). سازمانها می‎‎توانند سهم بیشتری از بازار را با کمک وفاداری به برند، به دست آورند زیرا مشتریان وفادار به طور مکرر برند را خریداری نموده و در برابر عوامل موقعیتی و تلاش‎های بازاریابی رقبا مقاومت می‎‎کنند. (یوو، 2008، ص48) وفاداری علاوه بر افزایش سهم بازار، موجب تقاضای سازمان برای در یافت قیمت بالاتر نسبت به رقبا می‎‎شود و همچنین تبلیغات دهان به دهان مثبت را در بین مشتریان افزایش می‎‎دهد.(لی و هسیهبه نقل از گیلانی نیا و همکاران، 1389، ص110) وضعیتی که نشان دهنده میزان احتمال پیوستن یک مشتری به برند تجاری رقیب است، مخصوصا زمانی که قیمت آن برند و یا ویژگی های محصول تغییر کند . این متغیر به وسیله شاخص هایی از قبیل تمایل به تکرار خرید برند، توصیه برند به دیگران، تعهد به برند و … مورد سنجش قرار می‎‎گیرد .(گیلانی نیا و همکاران، 1389، ص110) وفاداری به برند نقش بسزایی در ایجاد منافع بلند مدت برای شرکت ایفاد می‎‎کند، زیرا مشتریان وفادار به برند شرکت نیاز به فعالیت های ترفیعی کمتری نسبت به دیگر مشتریان دارند . آن ها با کمال میل حاضرند مبلغ بیشتری را برای کسب مزایا و کیفیت برند مورد علاقه خود بپردازند. (یوو، 2008، ص49)

2-2-10-5 تداعی برند  یا برداشت از برند با همخوانی با برند

تداعی برند هر چیز مرتبط با برند در حافظه است. (آکر، 1991، ص109) آکر معتقد است ارتباط تداعی برند با ارزش ویژه برند بسیار قوی می‎‎باشد چونکه تداعی برند مرتبط به حافظه می‎‎باشد.همخوانی و تداعی برند ممکن است به صورت همه ی فرم ها و ویژگی های مرتبط به یک کالا و یا جنبه های مستقل از خود کالا مشاهده شود. ارزش ویژه برند به میزان زیادی از طریق تداعی های ذهنی که مصرف کنندگان در ذهن خود از برند می‎‎سازند  شکل می‎‎گیرد.( سوری و لینگ، 2013، ص128). طبق طبقه بندی های مرتبط به تداعی، همخوانی برند، تداعی های محصول و تداعی های سازمانی دو دسته از پر ارجاع ترین طبقات تداعی برند محسوب می‎‎شوند. (چن به نقل از حسینی و همکاران، 1390، ص99) تداعی ها و همخوانی ها معرف مبنایی برای تصمیمات خرید برای وفاداری به برند هستند و همچنین آفریننده ی ارزش برای شرکت و مشتریانش می‎‎باشد . آکر(1991) این منافع را به این صورت لیست می‎‎کند: کمک به پردازش و بازیابی اطلاعات، تمایز قائل شدن برای برند، ایجاد دلیل و منطق برای خرید، آفرینش احساسات و نگرش مثبت و حمایت از ترویج و توسعه . تداعی برند به عنوان عنصر کلیدی در تشکیل و مدیریت ارزش ویژه برند می‎‎باشد. (ریو به نقل از حسینی و همکاران، 1390، ص90) به عقیده آکر تداعی برند رابطه نزدیکی با آگاهی برند دارد . او تداعی برند را ارتباطی در حافظه با یک برند تعریف کرده است. یا به عبارتی هرچیزی که در حافظه با برند در ارتباط است تداعی برند تعریف می‎‎شود . (پاپیوبه نقل از ابراهیمی و همکاران، 1388، ص167) تداعی برند می‎‎تواند قصد خرید مصرف کنندگان را براساس یادآوری اطلاعات برند تحت تاثیر قرار دهد. (کلر، 1993، ص11)به عقیده گیل (2007) تداعی برند برای برند ها ارزش منحصر به فرد ایجاد می‎‎کند که آنها را از سایر برند ها متمایز می‎‎نماید. تداعی برند باید قدرت و مطلوبیت و تمایز کافی در نزد مشتری برخوردار باشد تا مزایای برخورداری از امتیاز تداعی برند قوی که عبارت است از بهبود تصویر ذهنی مشتری از برند ( ارتقای سطح دانسته های مشتری از برند) افزایش تکرار و حجم خرید به جهت ایجاد نزدیکی میان مشتری و برند برخوردار شوند. (پاپیو به نقل از ابراهیمی و همکاران، 1388، ص167) به عقیده اکر تداعی برند می‎‎تواند از 5 راه بر ارزش ویژه برند موثر باشد. 1. کمک به پردازش اطلاعات 2. جایگاه یابی برند 3. دلیلی برای خرید نام تجاری 4. ایجاد انگیزش و احساسات مثبت 5. توسعه برند .(اکر، 1991، ص85) ارزش برند زمانی بالاست که مصرف کننده با نام تجاری آشناست و در ذهن او برند قوی و منحصر به فردی وجود دارد. و به صورت سلسله مراتب اثرات، این تداعی منجر به یک پاسخ رفتاری یا ارزشی می‎‎شود. یکی از جنبه های کلیدی تداعی برند تاثیر پاسخ برند بر اساس تجربه های گذشته مصرف کننده از برند در طول زمان می‎‎باشد.(کل و ون والپچ، 2014، ص1502) دیان برداشت از یک برند را به عنوان « هرچیزی از یک برند که با حافظه در ارتباط است » معرفی می‎‎کند . به نظر او برداشت هایی که سه هدف زیر را تامین کنند ارزشمندند: