یکی از اقدامات فائو در زمینه حق بر غذای کافی، تشکیل اجلاس جهانی امنیت غذایی[169] یا به اختصار اجلاس جهانی غذا [170] است. تاکنون سه اجلاس جهانی غذا با تلاش فائو تشکیل شده است. نخستین اجلاس را فائو در 1996 تشکیل داد . این اجلاس با حضور 112 نفر از رهبران حکومت ها و دولت های جهان تشکیل شد و به امضای اعلامیه رم انجامید که آرمان به نیم رساندن تعداد افرادی که از گرسنگی رنج می برند تا سال 2015 را تبیین نمود. در آن اجلاس، دولت ها یک برنامه عمل که در آن تعهداتی را برای دولت ها مقرر کرده است، تدوین نمودند.[171] برنامه عمل مشتمل بود بر اصول کلی عملکردی از قبیل: تعقیب سیاست ها و رویه های مشارکتی پایدار در زمینه های غذایی، کشاورزی، شیلات، جنگل داری و توسعه روستایی، سیاست هایی که با توجه به ویژگی چند کارکردی کشاورزی برای تحقق منابع غذایی مطمئن و کافی در سطح خانوار، ملی، منطقه ای و جهانی و مقابله با قحطی و بیابان زایی و آفات ضروری اند . همچنین تشویق تخصیص بهینه و استفاده از سرمایه گذاری عمومی و خصوصی برای تشویق منابع انسانی، غذای پایدار، کشاورزی، سیستم های شیلات، جنگل داری و توسعه روستایی در دستور کار قرار گرفت.[172] علاوه بر این در دستورالعمل های فائو در زمینه حق بر غذا، رهنمودهایی کلی برای اطمینان از دسترسی پایدار، بدون تبعیض و ایمن به منابع و سرمایه هایی نظیر شغل، زمین، آب و منابع ژنتیک برای غذا و کشاورزی ارائه شده است[173] ‌ فائو برای اجرای هرچه بهتر دستورالعمل های خود در زمینه تحقق حق بر غذا در سطح داخلی، تعدادی راه کارهای عملی بدین شرح تدوین نموده است : 1- قانون گذاری در زمینه حق بر غذا؛ 2- روش های نظارتی بر اجرای حق بر غذای کافی؛ 3- روش های برآورد میزان تحقق حق بر غذا؛ 4- آموزش در مورد حق بر غذا؛ 5- سرمایه گذاری و اختصاص بودجه برای ارتقای حق بر غذا[174] آرمان به نیمه رساندن تعداد گرسنگان جهان تا پایان سال 2015 میلادی، یکی از اهداف مندرج در اعلامیه توسعه هزاره ملل متحد است. در این راستا، برنامه ویژه امنیت غذایی فائو [175]، مهم ترین ابتکار فائو برای دستیابی به این هدف متعالی است. با توجه به گستره برنامه (در بیش از صد کشور در سراسر جهان)، به نظر می رسد این برنامه از پیشرفت قابل توجهی به عنوان راه حلی ملموس و دست یافتنی برای رفع گرسنگی، سوء تغذیه و فقر برخوردار شده است. تا پایان سال 2011 میلادی، 102  کشور در این برنامه مشارکت نموده اند که از میان آنها تاکنون در حدود سی کشور از مرحله مشاوره‌گیری و هدایت به سمت برنامه ریزی ملی گام برداشته اند . برای ارتقا و افزایش تأثیر این برنامه، فائو تلاش می‌کند تا مشارکت های ملی، منطقه ای و  محلی را در کشور های مجری برنامه ترویج کند. کمیته امنیت غذایی جهانی فائو مسئول نظارت، ارزیابی و مشورت درباره موقعیت امنیت غذایی بین المللی است. به علاوه فائو، شبکه هشدار جهانی طراحی نموده که مشتمل بر یک شبکه گسترده نظارتی با کمک نظارت ماهواره‌ای می شود. این شبکه نظارت و اطلاع رسانی، بر شرایط تأثیرگذار در تولید مواد غذایی نظارت می کند و به دولت ها درباره هر خطر بالقوه برای ذخایر مواد غذایی آنها، مانند طوفان های موسمی، حمله گسترده حشرات و امثال آن، هشدار می دهد.[177] در دومین اجلاس جهانی غذا در 2002 میلادی، سران دولت ها تصمیم به تأسیس کارگروه بین دولتی حق بر غذا[178] به منظور تنظیم دقیق راهبردهایی اختیاری برای تحقق مرحله به مرحله تحقق حق بر غذای کافی گرفتند[179] کارگروه بین دولتی راهبردی حق بر غذا از جمله پیشرفت های مهم در زمینه حقوق اقتصادی  اجتماعی به شمار می رود. این نخستین بار است که حق بر غذا در ماهیت و جزئیات در یک نهاد زیر مجموعه فائو مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. با این حال، رعایت رهنمون های کارگروه کاملا اختیاری است و کارگروه نمی تواند تعهد حقوقی بنیان گذارد. رهنمون های کارگروه مبتنی بر تحقق تدریجی است و نه « کافی » حق بر غذاست و نه اعمال فوری. هدف دستیابی به حق بر غذای صرف غذا. به این معنا که در کنار خود غذا باید به کیفیت و کمیت آن نیز توجه نمود. در مباحثات صورت گرفته در کارگروه، سازمان های مردم نهاد بین المللی حضور فعالی دارند. با این وجود تنها دولت های عضو حق رای دارند و مخالفت سازمان های غیردولتی تأثیری در نرسیدن به وفاق عام ندارد.[180] از دیگر اقداماتی که در چارچوب فائو انجام شده است، اتخاذ « راهبردهای داوطلبانه برای حمایت از تحقق تدریجی حق بر غذای کافی»[181] در سال 2004 میلادی است. هدف از این راهبردها، ارائه رهنمودهای عملی به دولت ها در تحقق  تدریجی حق بر غذای کافی در چارچوب امنیت غذایی ملی است . این راهبردها مشتمل بر طیف وسیعی از اقدامات در سطح ملی است تا افراد بتوانند در عین حفظ کرامت و شأن انسانی، غذای کافی به دست آورند و آنهایی نیز که قادر به این کار نیستند، بتوانند از این حق بهره مند شوند.[182] در دسامبر 2007، فائو ابتکارات خود را بر روی مقابله با افزایش سریع قیمت مواد غذایی و بحران رو به گسترش گرسنگی متمرکز کرد و تلاش کرد تا به کشاورزان خرده پا یاری رساند تا تولید و درآمد بیشتری داشته باشند . تحت این ابتکارات، فائو در کارگروه رده بالای ملل متحد در زمینه مبارزه با بحران جهانی غذا[183] که چارچوب های کاملی برای عمل در این راه تهیه می نمود، مشارکت کرد. در این زمینه فائو بیش از بیست وپنج پروژه به انجام رسانده است و نزدیک به شصت عملیات درون سازمانی آغاز نموده است که مربوط به کنترل و نظارت بر مسائل مربوط به کشاورزی و غذاست. فائو در زمینه غذا و کشاورزی، به دولت ها در زمینه اتخاذ سیاست های مناسب کمک و راهنمایی می رساند و از تلاش های آنها برای تولید بیشتر غذا حمایت می کند بخش دیگر فعالیت های فائو، به مباحث مرتبط با توسعه پایدار، به ویژه در بخش کشاورزی و تبیین توسعه اصول توسعه پایدار کشاورزی اختصاص دارد. به طور عمده، تمرکز این فعالیت ها بر مواردی از قبیل حقوق کشاورزان، اهمیت جوامع بومی و دانش سنتی آنان، نقش زنان در توسعه پایدار کشاورزی و تأثیر این موارد بر حق بر غذا، به ویژه در جوامع روستایی، کشاورزان خرده پا و مردمان بومی و محلی قرار دارد. از جمله برنامه های عملی فائو در زمینه توسعه کشاورزی پایدار، برنامه ابتکار مشارکت جهانی برای ایجاد ظرفیت به نژادگری گیاهان[184] است . هدف از این برنامه، ارتقای توانمندی کشورها در زمینه به نژادگری گیاهان، به ویژه در کشور های در حال توسعه است. این امر با ارتقای کیفیت و مرغوبیت محصولات کشاورزی به وسیله بهبود در سیستم های به نژادگری گیاهی کشورها صورت می گیرد[185] علاوه بر این، از سال 1983 میلادی، فائو کمیسیون منابع ژنتیکی گیاهی برای غذا و کشاورزی[186] را به عنوان یک هیئت دایمی بین حکومتی برای بررسی مسائلی که در مورد منابع ژنتیکی گیاهی وجود داشت، تأسیس کرد. فائو در کنار این کمیسیون طرح تعهد بین المللی در مورد منابع ژنتیک گیاهی[187] را به عنوان یک چارچوب رسمی بین المللی غیر الزام آور تصویب نمود . از آن زمان تاکنون کمیسیون، توسعه سیستم جهانی فائو درخصوص حفاظت و استفاده پایدار از منابع ژنتیکی گیاهی برای غذا و کشاورزی را هماهنگ، نظارت و ارزیابی کرده و اختیارات خودش را برای پوشش دادن همه عناصر  تنوع زیستی مربوط به غذا و کشاورزی گسترش داده است طرح تعهد بین المللی در مورد منابع ژنتیکی گیاهی، نخستین توافقنامه بین المللی جامع است که حاکم بر حفاظت و استفاده غیر زیان بار از تنوع زیستی کشاورزی است. کنفرانس فائو در قطعنامه های گوناگون«  بر سهم بالای کشاورزان در حفاظت و توسعه منابع ژنتیک گیاهی که شکل دهنده مبنای تولید گیاهی در سرتاسر جهان و نیز تشکیل دهنده پایه ای برای مفهوم حقوق کشاورزان است، تأکید کرده است» و حقوق کشاورزان را به عنوان « حقوقی که ناشی از سهم گذشته، حال و آینده کشاورزان در حفاظت، بهبود و در اختیار قرار دادن منابع ژنتیکی، به ویژه آنهایی که در مراکز اصلی تنوع هستند » تعریف می کند.[188] درواقع هدف توسعه مفهوم حقوق کشاورزان تضمین این امر بود که کشاورزان، جوامع کشاورزی و کشورهای آنها سهم عادلانه ای از منافعی که ناشی از منابع ژنتیکی گیاهی، که آنها توسعه داده، نگهداری کرده و در دسترس قرار داده اند، دریافت کنند.[189] تلاش‌های فائو در راستای تحقق حقوق کشاورزان، حفاظت پایدار از تنوع زیستی کشاورزی و همچنین تسهیم عادلانه منافع حاصل از استفاده از این منابع بود که به تدوین و تصویب