نتیجه گیری و پیشنهاد: در حال حاضر در جامعه ای که زندگی می کنیم افراد از نظر پوشش بیمه ای به سه دسته تقسیم می شوند: گروه 1: افراد مشمول صندوق بیمه تامین اجتماعی ( آوردن این گروه بعنوان یک گروه مجزا از آن جهت است که حدوداً  نیمی از جمعیت کشور تحت پوشش این صندوق قرار دارند ). این افراد که عمدتاً از اقشار پایین جامعه و طبقه کارگر می باشند همه ماهه با پرداخت مبلغی بعنوان حق بیمه از خدمات و تعهدات قانونی سازمان تامین اجتماعی استفاده می نمایند و صندوق تامین اجتماعی بعنوان یک صندوق بین النسلی با وصول حق بیمه از افراد تحت پوشش و کارفرمایان کارگاهها، قسمتی از وصولی حق بیمه را صرف هزینه های درمانی و قسمتی را به پرداخت تعهدات کوتاه مدت و بلند مدت فرد از قبیل، غرامت دستمزد، بازنشستگی و …اختصاص می دهد و قسمتی از درآمدهای صندوق مذکور جهت تامین هزینه های آینده صندوق، صرف سرمایه گذاری خواهد شد. گروه 2: این افراد قشر حقوق بگیر و وظیفه بگیر جامعه را تشکیل می دهند و بسته به نوع صندوق بیمه ای، ماهیانه مبالغی را بعنوان حق بیمه به صندوق مربوطه می پردازند و تعهدات قانونی و درمانی خود را مطابق با قوانین مربوطه از صندوق بیمه ای خود دریافت می نمایند. گروه 3: این افراد فاقد پوشش بیمه ای هستند و عده ای از آنان بدلیل داشتن تمکن مالی نیازی به بیمه شدن و تحت پوشش قرار گرفتن یکی از صندوق های بیمه گر را ندارند و عده ای از آنان نیز بدلیل فقر مالی و نداشتن شغل و درآمد کافی تحت پوشش بیمه قرار نگرفته اند. بمنظور اجرای ماده 113 قانون مدیریت خدمات کشوری و تجمیع صندوق های بیمه ای و یکسان سازی انواع بیمه در راستای برابری حقوق شهروندان ابتدا باید فوائد و معایب این تجمیع را مورد توجه قرار داد. فوائد اجرای این طرح: الف: برقراری عدالت و برخورداری کلیه آحاد جامعه از خدمات بیمه ای یکسان ب: یکسان سازی نرخ حق بیمه و همچنین مساوات در نحوه ارائه خدمات و تعهدات قانونی صندوق های بیمه ای ج: جلوگیری از برخورداری و استفاده همزمان از چند صندوق بیمه ای توسط افراد تحت پوشش ( یک فرد گاهی چند دفترچه خدمات درمانی از صندوق های مختلف دارد )