ماده 6 – رعایت شرط امضاء 1- در مواردی که قانون امضای شخصی را لازم می داند، این شخص در ارتباط با یک داده پیام هنگامی محقق خواهد شد، که امضای الکترونیکی بکار رفته با توجه به اوضاع و احوال برای هدفی که داده پیام به خاطر آن ایجاد یا ارسال شده است به اندازه کافی قابل اعتماد باشد. 2- بند 1 اعمال می شود، خواه آن شرط مورد اشاره در قالب یک تعهد (قانونی) باشد یا اینکه قانون صرفا آثاری را بر عدم امضا پیش بینی کرده باشد. 3- زمان امضای الکترونیکی برای تحقق شرط مورد اشاره در بند 1 قابل اعمال خواهد بود که : الف – داده تولید امضا تحت شرایط بکارگیری آنها به امضا کننده مرتبط باشد. ب – داده تولید امضاء، در زمان امضا کردن (صرفا) تحت کنترل امضاکننده باشد نه شخص دیگر. ج – هرگونه تغییر در خصوص امضای الکترونیکی که پس از امضا کردن ایجاد شده است قابل کشف باشد؛ و د – در مواردی که هدف از شرط قانونی ]وجود[ امضای الکترونیکی تضمین تمامیت اطلاعاتی است که امضا است، با آن مرتبط هرگونه تغییر ایجاد شده در اطلاعات مذکور پس از امضا کردن قابل کشف باشد. 4- بند (3) توانایی هیچ شخصی را محدود نمی کند نسبت به : الف – اثبات قابلیت اعتماد بر یک امضای الکترونیکی به هر روش دیگر به منظور تحقق شرط مندرج در بند 1 ؛ یا ب – ارائه مدارک دال بر غیراعتماد بودن یک امضای الکترونیکی. 5-  مفاد این ماده در موارد ذیل اعمال نمی شود : […] ماده 7 – رعایت احکام ماده 6 1- هر شخص، سازمان یا مرجع اعم از عمومی یا خصوصی که دولت قانونگذار، آن را صالح اعلام کرده است، می تواند مشخص کند کدام یک از امضاهای الکترونیکی شرایط ماده 6 را دارد. 2- هرگونه تصمیم اتخاذ شده بر مبنای پاراگراف (1) باید با معیارهای شناخته شده بین المللی مطابق باشد 3- هیچ بخشی از این ماده مانع از اعمال قواعد بین الملل خصوصی نیست. ماده 8 – عملکرد امضاء کننده 1- در صورتی که بتوان داده تولید امضا را برای ایجاد امضایی با آثار قانونی بکار برد، هر امضاکننده باید: الف – مراقبت معقولی را برای اجتناب از کاربرد غیرمجاز داده تولید امضای خود صورت دهد