– هنگامی که داده پیام توسط اصل ساز و یا بوسیله شخصی ارسال شده باشد که از جانب اصل ساز مجاز به این کار بوده است.(بند الف ماده 18 قانون تجارت الکترونیک) – اگر داده پیام به وسیله سیستم اطلاعاتی برنامه‌ریزی شده یا تصدی خودکار از جانب اصل‌ساز ارسال شود.(بند ب ماده 18 قانون تجارت الکترونیک) بنابراین تمام داده پیام‌هایی که توسط خود اصل‌ساز و شخص مأذون از ناحیه وی یا از طریق سیستم‌های رایانه‌ای تحت کنترل ایشان ارسال شده باشد، منتسب به اصل ساز بوده و او را متعهد می‌سازد. 2- مواردی که داده پیام از سوی اصل ساز، ارسال شده تلقی می‌گردد: در دو صورت مخاطب داده پیام حق دارد، داده پیام‌هایی که دریافت کرده است منسوب به اصل ساز دانسته و آنها را از سوی وی ارسال شده تلقی کند و در نتیجه طبق محتوای آنها عمل کند: – قبلاً به وسیله اصل‌ساز روشی معرفی و یا توافق شده باشد که معلوم کند آیا داده پیام همان است که اصل‌ساز ارسال کرده است.(بند الف ماده  19 قانون تجارت الکترونیک) ممکن است اصل‌ساز و مخاطب در مورد روش خاصی برای انتساب داده پیام‌ها توافق کرده باشند، در این حالت توافق مذکور معتبر و قابل استناد است و به‌طور کلی، هرگونه تغییر در تولید، ارسال، دریافت، ذخیره و یا پردازش داده پیام با توافق و قرارداد خاص طرفین معتبر است» (ماده 5 قانون تجارت الکترونیک) – داده پیام دریافت شده توسط مخاطب از اقدامات شخصی ناشی شده که رابطه‌اش با اصل ساز یا نمایندگان وی باعث شده تا شخص مذکور به روش مورد استفاده اصل ساز دسترسی یافته و داده پیام را به مثابه داده پیام خود بشناسد‌(بند ب ماده 19 قانون تجارت الکترونیک) هنگامی که مخاطب به‌طور معمول و متعارف داده پیام را خطاب به خویش تلقی کند و عرفاً حق با او باشد، یعنی هر کس دیگری نیز جای وی بود چنین برداشتی می‌کرد، آنگاه داده پیام را باید به اصل ساز منسوب بدانیم. 3- ارسال داده پیام از سوی غیر اصل‌ساز: گاهی ممکن است داده پیام‌ها از سوی اصل ساز ارسال نشده باشد و نیز نتوان طبق مقررات فوق‌الذکر آنها را به وی منسوب کرد. در این حالت چنانچه مخاطب نتواند انتساب داده پیام‌ها را به اصل‌ساز ثابت کند، داده پیام‌های دریافتی به اصل ساز منسوب نخواهد شد و وی هیچ مسئولیتی در قبال آنها ندارد. گاهی مواقع نیز ممکن است داده پیام به‌طور اشتباهی ارسال شده باشد. در این حالت نیز مخاطب نمی‌تواند داده پیام‌ها را به منسوب به اصل ساز تلقی کند. طبق اصول کلی حقوقی، مدعی اشتباه باید ارسال نادرست داده پیام را اثبات کند والّا باید به آثار حقوقی احتمالی داده پیام‌ها ملتزم باشد. ماده 20 قانون تجارت الکترونیک در این خصوص مقرر می‌دارد: «ماده 19 این قانون شامل مواردی نیست که داده پیام از اصل ساز صادر نشده و یا به طور اشتباه ارسال شده است» 4- استقلال داده پیام ارسال شده در انتساب به مخاطب: مطابق ماده 21 قانون تجارت الکترونیک «هر داده پیام، یک داده پیام مجزا و مستقل محسوب می‌گردد. مگر آنکه معلوم باشد که آن داده پیام نسخه مجددی از داده پیام اولیه است» هنگامی که مخاطب داده پیامی را از سوی اصل‌ساز دریافت می‌کند، حق دارد آن ‌را مستقل و مجزا فرض کرده و طبق آن عمل نماید مگر اینکه به نحو متعارفی بداند یا باید بداند که آن داده پیام نسخه مجددی(کپی) از داده پیام اصلی و اولیه است. ب) تصدیق دریافت داده پیام با توجه به طبع خاص فضای مجازی مبادلات الکترونیک که بحث امنیت مبادلات را مطرح می‌سازد، لذا برای قطعیت یافتن آگاهی طرفین از اعلام اراده یکدیگر، انتساب داده پیام به اصل ساز کافی تلقی نشده است بلکه مخاطب مورد نظر اصل ساز نیز باید دریافت داده پیام‌ها را تصدیق کند. در این خصوص نیز مواد 22 الی 25 قانون تجارت الکترونیک ایران به تبعیت از ماده 14 قانون نمونه آنسیترال مقرراتی به شرح ذیل وضع کرده است: 1- تصدیق دریافت شرط شده است: هنگامی که اصل ساز به طور صریح هرگونه اثر حقوقی مترتب به داده پیام‌ها را مشروط به تصدیق دریافت داده پیام‌ها از سوی مخاطب کرده باشد آنگاه تا زمانی که مخاطب، دریافت داده پیام‌ها را تصدیق نکند داده پیام‌ها ارسال نشده تلقی می‌گردند و هیچ اثر حقوقی بر آنها مترتب نمی‌شود (مستفاد از ماده 23 قانون تجارت الکترونیک) بنابراین ممکن است اصل ساز قبل یا به هنگام ارسال داده پیام‌ها از مخاطب بخواهد یا با وی توافق کند که دریافت داده پیام‌ها تصدیق شود و (ماده 22 قانون تجارت الکترونیک) بنابراین اگر تصدیق دریافت شرط شده باشد اثر آن مترتب شدن آثار حقوقی بر داده پیام‌ها است و عدم تصدیق از سوی مخاطب به منزله عدم تحقق ارسال از سوی اصل ساز محسوب می‌شود. 2- تصدیق دریافت شرط نشده است: قانون تجارت الکترونیک ایران در خصوص حالتی که تصدیق دریافت شرط نشده باشد ساکت است البته این حالت در بند 4 ماده 15 قانون نمونه آنسیترال پیش‌بینی شده است و به تبع آن در پیش‌نویس قانون تجارت الکترونیک ایران در ماده 32 نیز آمده بود که قبل از تصویب نهایی در شورای محترم نگهبان و بر اساس ایرادات این شورا حذف گردیده است. این ماده مقرر می‌داشت: «اگر اصل‌ساز از مخاطب درخواست و یا با وی توافق کرده باشد که دریافت داده تصدیق شود و اصل ساز به‌طور صریح هرگونه اثر حقوقی داده پیام را مشروط به تصدیق دریافت آن نکرده باشد، اصل ساز باید اقدامات زیر را انجام دهد: 1-32- به مخاطب اعلام کند که تصدیقی دریافت نشده و با دادن یک وقت معقول که بیش از 24 ساعت نباشد از مخاطب بخواهد که دریافت داده را تصدیق کند. 2-32- اگر در مدت زمان فوق تصدیقی نرسد، اصل‌ساز با ارسال یک پیام تکمیلی اعلام کند که داده هرگز دریافت نشده و آثار حقوقی بر آن مترتب نیست». در حال حاضر که ماده فوق حذف شده است تکلیف حالتی که تصدیق دریافت شرط نشده معلوم نیست ولی به نظر می‌رسد زمانی که ارسال محقق می‌گردد باید بتوان اثر حقوقی بر آن بار کرد. و طبق ماده 26 قانون مذکور ارسال داده پیام زمانی تحقق می‌یابد که به یک سیستم اطلاعاتی خارج از کنترل اصل ساز یا قائم مقام وی وارد شود. 3- روش تصدیق: