3.تعریف سازمان­های غیردولتی بین ­المللی در اسناد شورای اروپا: کنوانسیون 24 آوریل 1986 میلادی استراسبورگ، مهم­ترین سند الزام­آور در خصوص سازمان­های غیردولتی بین ­المللی است که از اول ژانویه1991 میلادی لازم­الاجرا شده است. این کنوانسیون 11 ماده­ای، در صورت تصویب تمامی اعضا فقط برای کشورهای عضو شورای اروپا الزام­آور بوده و جنبه­ی جهانی ندارد. ماده­ی 1 این کنوانسیون، سازمان­های غیردولتی را چنین تعریف می­ کند: کنوانسیون حاضر بر انجمن­ها، بنیادها و سایر موسسات خصوصی  چنانچه بدون هدف سودبری بوده و دارای منفعت بین ­المللی باشند، به وسیله حقوق داخلی یکی از متعاهدین ایجاد شده باشند، حداقل در دو کشور فعالیت موثر داشته باشند و در سرزمین یکی از متعاهدین ثبت و اقامتگاه آن در همان کشور و یا در سرزمین یک دولت متعاهد دیگر قرار داشته باشد اعمال می­شود. با توجه به تعاریف فوق و مقایسه­ آن با تعاریف سازمان­های غیردولتی داخلی باید گفت که در اینجا فقط نقش بین ­المللی موثر سازمان­های غیردولتی به عنوان یکی از عناصر تشکیل دهنده­ی این سازمان­ها به تعریف سازمان­های غیردولتی داخلی اضافه شده است. مبحث دوم- سیر تحول مفاهیم کلیدی گفتار اول-حقوق محیط زیست 1-1-در جامعه­ی بین­الملل حقوق محیط زیست در بین شاخه­های مختلف حقوق از قدمت چندانی برخوردار نمی­باشد و این به جهت عمر کوتاه و سابقه­ی کم درک بشر از مقوله­ی محیط زیست به عنوان یک دانش مستقل و ضرورت حفظ و حمایت از آن است.با شدت یافتن روند تخریب بی­رویه و آلودگی محیط زیست به تدریج از دهه­ی 1960 میلادی و تحت فشار افکار عمومی جهانی ناشی ازهشدارها و اخطارهای اندیشمندان و دانشمندان به ویژه اکولوژیست­ها، زمینه­ تعامل و همگرایی بین ­المللی برای حفظ محیط زیست در چشم­اندازی گسترده چه از لحاظ جغرافیایی و چه از لحاظ موضوعی، فراهم و به ثمر نشست و نهایتاً در ژوئن سال 1972 اولین کنفرانس مهم جهانی درباره­ی انسان و حفاظت محیط زیست توسط سازمان ملل متحد در استکهلم سوئد تشکیل شد. کنفرانس استکهلم نهایتا منجر به تدوین اعلامیه­ی استکهلم تحت عنوان «اعلامیه­ی محیط زیست بشر» شد. در این اعلامیه حق بر محیط زیست سالم برای اولین­بار مطرح می­شود. در ادامه­ی این تجربه­ی جهانی، دومین کنفرانس جهانی ویژه­ی حقوق محیط زیست تحت عنوان کنفرانس سران زمین در سال 1992 در ریودوژانیروی برزیل تشکیل شد. روند شکل­ گیری کنفرانس ریو به این نحو بود که مجمع عمومی سازمان ملل از خانم برونتلند خواست گزارشی درباره­ی وضعیت محیط زیست جهانی تهیه و تقدیم مجمع کند. گزارش وی که نام آن «آینده­ی مشترک ما» بود خمیرمایه­ی مباحث کنفرانس مذکور را فراهم نمود. در این گزارش مفهوم توسعه­ی پایدار پدیدار گردید و در نتیجه ویژگی مهم این کنفرانس پیدایش رویکرد جدید توسعه تحت عنوان توسعه­ی پایدار می­باشد.در حقیقت آنجا که ملزومات توسعه با مسائل زیست محیطی گره می­خورد مفهوم توسعه­ی پایدار سر بر می­آورد. چرا که بنابر گزارش خانم برونتلند توسعه­ی پایدار به معنای رفع نیازهای نسل حاضر بدون متاثر ساختن توانایی نسل­های آینده در رفع نیازهایش است. در این گزارش اهداف مختلفی از جمله اقدام در جهت نیازهای مشترک اساسی برای ارائه­ خدماتی همچون غذا، انرژی، آب، بهداشت، نظارت و کنترل رشد جمعیت در یک سطح معمول، جلوگیری از اسراف  و فراهم کردن رشد تولید منابع اساسی، تغییر جهت دادن در فناوری و کنترل نمودن خطر، ادغام محیط زیست و اقتصاد در تصمیم ­گیری را برای محیط زیست و توسعه مشخص می­ کند. کنفرانس 1992 تفاوت­هایی نسبت به کنفرانس 1972 داشت که از جمله تغییر محل کنفرانس از کشوری توسعه یافته به کشوری در حال توسعه بود. کنفرانس ریو 1992 شامل اسناد مختلفی از جمله اعلامیه­ی ریو، دستور کار 21 و اعلامیه­ی مربوط به جنگل­ها بود و دوکنوانسیون تغییرات آب و هوایی و تنوع زیستی نیز در حاشیه­ی این کنفرانس به تصویب رسیدند.دستور کار 21 می ­تواند الگوی بسیار مناسب حقوقی  زیست محیطی برای تحقق اهداف توسعه­ی پایداراز جمله کشور ماباشد. ازسال 1992 علاوه بر دو کنوانسیون مذکور کنوانسیون­های بین ­المللی مهمی در زمینه­ حقوق محیط زیست به وجودآمدکه می­توان به پروتکل 1997 کیوتودرخصوص تغییرات آب و هوایی و کنوانسیون 1997 سازمان ملل متحد درخصوص بهره ­برداری ازآبراه­ها و راه­های بین ­المللی در مقاصد غیرکشتیرانی اشاره کرد . به دنبال کنفرانس 1992 ریو، جامعه­ی بین ­المللی با برگزاری نشست­های متعدد دیگری به جستجوی راه­های تحقق توسعه­ی پایدار ادامه داد که از جمله مهم­ترین­آنها، کنفرانس سران توسعه­ی پایدار موسوم به ریو به علاوه­ی 10 در سال 2002 در ژوهانسبورگ افریقای جنوبی، کنفرانس هزاره­ی سران در سال 2000، و کنفرانس سران 2005 در نیویورک می­باشد که توسط سازمان ملل متحد برگزار شده ­اند. در نهایت باید به کنفرانس جهانی ریو به علاوه­ی20 یا کنفرانس توسعه­ی پایدار ملل متحد اشاره کرد. این کنفرانس نیز توسط سازمان ملل متحد برگزار شد. چون این کنفرانس از سال 1992 تا 2012 را پوشش می­دهد یعنی نگاه 20 ساله دارد که از ابتدا چه کردیم و الان چه کار می­خواهیم بکنیم به کنفرانس ریو بعلاوه­ی20 نامگذاری شده است. شعار این کنفرانس تحت عنوان «آینده­ای که ما می­خواهیم» است که در نهایت موجب تدوین اعلامیه­ای تحت همین عنوان در ژانویه­ی 2012 شد. دو موضوع مهمی که این کنفرانس به دنبال آن است آگاهی اکولوژیک و همگرایی ایدئولوژیک میان کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در مورد محیط زیست می­باشد. در حال حاضر قریب به 300 معاهده و موافقت­نامه­ی بین ­المللی در حوزه­ محیط زیست اعم از جهانی و منطقه­ای منعقد گردیده است و اگرموافقت­نامه­ها و قراردادهای دو جانبه­ی زیست­محیطی را هم به آن اضافه کنیماین تعداد به حدود هزار قرارداد می­رسد. 1-2-در اروپا سیر تحول حقوق محیط زیست در اروپا طی سال­های اخیر از روند نسبتا خوبی برخوردار بوده است. در حقیقت از زمان شکل­ گیری پیمان ماستریخت 1993 و به وجود آمدن اتحادیه­ی اروپا در خصوص عناصر مختلف توسعه، برنامه ­ریزی­های دقیقی در اروپا صورت گرفته است. از جمله­ی این برنامه ­ریزی­ها تدوین برنامه­هایی در زمینه­یمحیطزیست بوده که درشش قالب تدوین و به اجرا در آمده است. برنامه­ی اول و دوم که از سال 1973 تا 1982 ادامه یافتند برنامه­هایی بسیار آرمان­گرایانه بودند و محیط زیست را در راس همه­ی اولویت­ها قرار داده بودند و در آنها سعی شده بود در خصوص سلامت تک­تک اجزای محیط زیست استانداردهایی تعیین گردد.