آنچه در معاهدات چهارگانه ژنو 1949(مسبوق به‏ عهدنامه 1929 در همین موضوع و پیش از آن کنوانسیون ژنو 1864 در مورد بهبود سرنوشت نظامیان زخمی در جنگ)آمده و تحت نظارت صلیب‏ سرخ در ژنو تدوین گردیده است و از همین‏رو به نام حقوق ژنو خوانده‏ می‏شود و منبعث از مبانی مذهبی مسیحی،نوع دوستی،ترحم به‏ آسیب‏دیدگان و جمع ‏آوری کشتگان و تدفین و مانند آن است،هنگامی‏ تکمیل می‏شود و نتیجه‏ای بر آن مترتب می‏گردد که با سایر قواعد حقوق‏ مخاصمات مسلحانه از جمله حقوق لاهه یا رفتار در جنگ و استفاده از سلاحها همراه گردد. اصولا از نظر منشأ انسان‏دوستانه میان این دو بخش‏ تمایزی نمی‏توان قائل شد.در هر دو بخش سخن از حقوق انسان و منزلت‏ او در جنگ،و نقض آن به علت کاربرد انواع روش های جنگی و وسایل‏ کشنده گوناگون است.تعدی ممکن است با اعمال خلاف رزمندگان از روش های جنگی نسبت به یکدیگر صورت گیرد(قواعد رفتاری رزمندگان‏ نسبت به هم و نسبت به اموال نظامی)و یا با رعایت حقوق آنان پس از دستگیری و اسارت مرتبط باشد و یا مربوط به رفتار در زمینه حقوق انسانی‏ غیر نظامیان و اموال غیر نظامی باشد(قاعده تمایز میان نظامیان و غیر نظامیان‏ و قاعده جدید حفظ محیط زیست انسان در جنگ،ماده 55 پروتکل اول‏ الحاقی 1977).حقوق مزبور زمانی تکمیل می‏شود که در انتخاب سلاح نیز محدودیت وجود داشته باشد تا اهداف نخست مانند قاعده تمایز تأمین‏ گردد(ممنوعیت یا محدودیت استفاده از سلاحهای متعارف و غیر متعارف‏ که هریک ممکن است به جهت ضوابط عام‏[اصول کلی‏]و یا خاص‏ (معاهده‏)غیر مجاز شناخته شده باشند).به‏ طور کلی حقوق بشردوستانه در همه قسمتهای خود به معنای ایجاد سازش میان خواست‏های انسانی و ضرورتهای نظامی‏گری است گرچه دو مفهوم اخیر به سختی با یکدیگر سازگار هستد و ائتلاف آنها به سادگی میسر نمی‏شود. کار تدوین حقوق بشردوستانه جنگ در قرن بیستم دنبال شد و تا امروز ادامه یافته است که می‏توان‏ به موارد زیر اشاره کرد: کنوانسیونهای مربوط به کنفرانس صلح لاهه(1899)راجع به قوانین و عرفهای جنگ زمینی و ضمیمه‏ آن؛کنوانسیون راجع به تطبیق اصول کنوانسیون ژنو 22 اوت 1864 با جنگ دریایی؛و کنوانسیونهای‏ مربوط به کنفرانس صلح لاهه(1907)که طی آن چهارده سند قراردادی تهیه و به امضا رسید؛پروتکل راجع به منع بکارگیری گازهای خفه‏کننده یا سمی‏ یا وسایل باکتریولوژیک،ژنو،11 ژوئن 1925؛کنوانسیونهای راجع به بهبود سرنوشت مجروحان،بیماران‏ و اسرا مورخ 27 ژوئیه 1929 و چندین سند دیگر راجع به جنگ دریایی.روند تدوین پس از جنگ‏ جهانی دوم با کنوانسیونهای چهارگانه 1949 ژنو و پروتکل‏های 1977 الحاقی به آن و اساسنامه دیوان‏ کیفری بین المللی(ماده 8)و بسیاری توافقات دیگر راجع به سلاحها از جمله مین و سلاحههای شیمیایی و بیولوژیک و سلاحهایی که دارای آثار جسمی بسیار وخیم هستند تکمیل شد.[17] اقدام به جنگ تجاوزکارانه نیز خود جنایت علیه صلح و در برگیرنده‏ تمام جنایات ناشی از درگیری است و تعدی برتر به حقوق بشردوستانه‏ محسوب می‏شود و زمینه هرگونه خشونت و بی‏حرمتی به انسان را فراهم می‏سازد.عدم رعایت قواعد لازم الرعایه در جنگ به نحو گسترده، نیز ممکن است مشروعیت موضع جنگی تدافعی یا عادلانه را زائل‏ کند. به‏ طور کلی باید گفت که مجموعه مقررات مربوط به حقوق‏ در ماده 1 مشترک چهار کنوانسیون ژنو 1949 و ماده 1 پروتکل اول 1977 آمده است که‏ ،طرفهای معظم متعاهد تعهد می‏کنند که این کنوانسیون را در هر وضعیتی رعایت نمایند و اتباع خود را بشردوستانه جنگ،آنگاه در اعتلای شأن انسان به‏ طور نسبی مؤثر خواهد افتاد که اصولا زمینه خشونت از میان برود،در غیر این صورت چون جنگ‏ ذاتا پدیده‏ای خشونت‏بار و غیر قابل کنترل است،زمینه ارتکاب جرم در آن‏ به سادگی امکان‏پذیر است.حقوق مخاصمات جدید از جنگ جهانی دوم به‏ این سو با تشکیل دادگاه نورنبرگ دامنهء کیفری نیز یافته است و در حال‏ حاضر وظیفه هر دولتی است که صلاحیت کیفری خود را نسبت به‏ جنایتکاران به‏ طور انفرادی یا بین المللی اعمال نماید. مبحث دوم- جنایات جنگی ومداخله بشر دوستانه جنایت جنگی، نقض مقررات و قواعد حقوق بشردوستانه بین ­المللی است و بخودی خود دارای آثار سویی می باشد که جامعه جهانی بعنوان تکلیف دولتها، دستگیری و مجازات جنایتکاران جنگی را ملاک عمل قرار داده است . مداخله بشر دوستانه هم در عرصه بین المللی می تواند نقش بسزایی در کاهش ضایعات جنگ داشته باشد لذا در این مبحث به آنها خواهیم پرداخت. گفتار اول-شناسایی مخاصمات مسلحانه ( جنگ) جنگ بعنوان یک پدیده ویرانگر دارای شرایطی بوده و همانگونه که دارای پیامد های منفی می باشد از طرفی محدویت هایی هم در قواعد بین المللی دارد که در این گفتار آنها را بررسی می نماییم. بند اول-محدودیت‌ها ی عملیات جنگی به طور کلی در مقررات مربوط به جنگ یا بهتر است بگوییم مخاصمات مسلحانه، سه نوع محدودیت در نظر گرفته شده است[18]: الف- محدودیت  در میدان عملیات جنگی ب- محدودیت سلا‌‌ح‌های جنگی ج- محدودیت عملیات جنگی به افراد رزمنده. بدین منظور حقوق جنگ : 1- حمله به کسانی که مستقیم در جنگ شرکت ندارند. 2- همچنین افراد مسلحی که سلاح خود را به زمین گذاشته باشند. را منع و توصیه کرده: