دوم- از نظر قابلیت اشتعال: تمام اسباب‌بازی‌ها از نظر قابلیت اشتعال در مواجهه با حرارت و دیگر منابع آتش‌زا مورد آزمایش و بررسی قرار می‌گیرند. سوم- از نظر برقی و الکترونیکی: اسباب‌بازی‌ها در صورت امکان با برخی از مقررات موجود و علاوه بر مقررات ایالتی و فدرالی از نظر برق‌رسانی و سیستم‌های الکترونیکی مورد بررسی قرار می‌گیرند. چهارم- از نظر فیزیکی و مکانیکی: اسباب‌بازی‌ها را در معرض آزمایشاتی مانند سقوط، گرانش، انبساط و انقباض قرار می‌دهند. آنها همچنین از نظر لبه‌های برنده و نوک‌های تیز و اجزای کوچک و قابل بلع مورد ارزیابی قرار می‌گیرند. پرسنل آزمایشگاه هم چنین اسباب‌بازی‌هایی را از نظر به تله انداختن انگشتان و رساندن آسیب به آنها، اختناق، خفگی و دیگر خطرات مشابه مورد بررسی و آزمایش قرار می‌دهند. البته برخی نهادها و جنبش‌ها در آمریکا نیز اعتقاد دارند که حمایت از کودکان در برابر مخاطرات باید همه‌جانبه باشد؛ یعنی ترکیبی از اقدامات قانونی، آموزشی (برای والدین و کودکان)، محیطی و فنی و مهندسی باید دست به دست هم دهند که خطرات پیرامون کودکان را به حداقل برسانند. اما بد نیست به بررسی برخی از قوانین دیگر ایالات متحده آمریکا در زمینه حمایت از حقوق کودکان در برابر محصولات مضر برای سلامتی آنها بپردازیم. قانون دیگری که در زمینه حمایت از کودکان در برابر کالاهای خطرناکی که برای آنها ساخته می‌شود به تصویب رسیده است، قانون ایمنی مصرف‌کنندگان کالاها است. این قانون در تاریخ 27 اکتبر 1972 توسط کنگره آمریکا تصویب شد و به موجب آن کمیسیون ایمنی مصرف‌کنندگان کالاها در آمریکا (CPSC) به‌عنوان نمایندگی مستقل دولت فدرال آمریکا  تأسیس گردید. در این قانون به کودکان و ایمنی آنها در برابر محصولاتی که برای بازی، نگهداری یا استفاده آنها تولید می‌شود، توجه ویژه‌ای شده است. قانون ایمنی مصرف‌کنندگان به کمیسیون مزبور این اختیار را داده است که استانداردهای ایمنی را گسترش دهد. یکی از استانداردهای تعریف‌شده توسط کمیسیون به شرح ذیل است: هر محصولی که به‌عنوان وسیله بازی، وسیله نگهداری یا وسیله استفاده برای کودکان و خردسالان تولید شده (به‌جز صندلی‌های خودرو کودکان) که مواد افزودنی قابل اشتعال به آن اضافه شده باشد، ماده خطرناک ممنوعه محسوب می‌شود. بند (2) بخش سوم این قانون در تعریف «محصولات کودکان» بیان می‌کند: «محصولات کودکان، محصولاتی هستند که اصولاً برای استفاده کودکان 12 ساله و کمتر طراحی و تولید شده‌اند.» در ادامه این بند آمده است «در تعیین اینکه آیا یک محصول به قصد بهره‌برداری کودکان 12ساله و کمتر طراحی شده است، عوامل ذیل می‌تواند مد نظر قرار گیرد: الف- بیان تولیدکننده در مورد قصد استفاده از چنین محصولی که می‌تواند با نصب برچسب بر روی محصولات انجام شود؛ البته اگر چنین بیانی معقول باشد؛ ب) اینکه آیا محصول در بسته‌بندی خود نشانه یا تبلیغاتی مبنی بر اینکه محصول برای کودکان زیر 12 سال تولید شده است، دارد یا خیر؛ پ) اینکه آیا محصول به‌طور معمول بین مصرف‌کنندگان به‌عنوان محصولی که برای استفاده کودکان طراحی و تولید شده، شناخته می‌شود یا خیر.» قانون دیگری که می‌توان در زمینه حمایت از سلامتی کودکان در آمریکا مورد بررسی قرار داد، قانون حمایت از وضعیت کودکان (CSPA) (که از آن به قانون حمایت از ایمنی کودکان نیز نام برده‌اند) مصوب 6 آگوست 2002 است. سرفصل نخست این قانون با عنوان الزامات برچسب زدن به برخی اسباب‌بازی‌ها و وسایل بازی، مقرراتی را در باب لزوم طبقه‌بندی و لزوم اعلام آن در توزیع ابزار بازی کودکان وضع نموده است. بخش (101) از این قانون، قانون فدرال مواد خطرناک(FHSA)(مصوب 12 جولای 1960) را که مواد خطرناک ممنوعه برای کودکان را به «هر اسباب‌بازی یا وسیله دیگری که به‌منظور استفاده کودکان طراحی و تولید شده که حاوی مواد خطرناک است» تعریف می‌کند، اصلاح می کند. این اصلاح توسط ماده (101) قانون و بر ماده (24) قانون فدرال مواد خطرناک به شرح زیر اعمال می‌گردد: «1- بسته‌بندی هر نوع اسباب‌بازی و تمام ضمائم توصیفی آنها که به منظور استفاده کودکان بین سه تا شش سال به وسیله فروش عمده، خرده‌فروشی و یا فروش به وسیله دستگاه‌های خودکار، باید در صورت وجود شرایط ذیل، حاوی علائم هشداردهنده باشد: الف) اسباب‌بازی برای فروش و توزیع در داخل ایالات متحده آمریکا ساخته شده باشد؛ ب) اسباب‌بازی از قطعات کوچک جداشدنی به نحوی که توسط کمیسیون تعریف می‌شود تشکیل شده باشد.» قانون مقررات دیگری در باب سایر اسباب‌بازی‌ها از جمله توپ‌های کوچک و تیله‌ها دارد که بررسی آنها از حوصله این بحث خارج است. دیگر قانون جاری آمریکا در زمینه حمایت از حقوق کودکان در برابر مخاطرات، قانون افزایش اختیارات کمیسیون حمایت از ایمنی مصرف‌کنندگان کالاها برای اجرای قوانین حمایت از ایمنی مصرف‌کنندگان و اهداف دیگر (مصوب هشتم دسامبر 2011) است. بخش اول این قانون به بیان لزوم محدودسازی استفاده از سرب در محصولات و طرح‌های مرتبط با کودکان تعلق دارد. در بخش نخست از قسمت (b) بخش اول آمده است: «محصول، طبقه محصول، مواد تشکیل‌دهنده یا قطعات محصول، حداقلی از سرب را درون خود دارند؛ از نظر فنی، عملی نیست که مطابق بند (a) سرب را به طور کامل از تمام بخش‌های محصول، مواد و قطعات آن حذف کرد.» اما دلیل این حکم در بخش دوم به وضوح بیان شده است: «محصول، مواد و قطعات آن به احتمال زیاد در دهان گذاشته نشده و بلعیده نمی‌شوند، اما احتمال این خطر باید با پیش‌بینی چنین سوءاستفاده‌ای توسط کودکان در نظر گرفته شود.» بخش پنجم قانون به بیان مقررات مربوط به محصولاتی است که اجزای پلاستیکی در آنها به کار رفته است. این بخش در واقع به اصلاح بخش (108) قانون ارتقاء ایمنی مصرف‌کنندگان می‌‌پردازد. بند (2) قسمت (a)، بند © را به این شرح به بند (b) بخش (108) قانون ارتقاء ایمنی اضافه می‌کند: «از تاریخ تصویب این قانون، بندهای (a) و (b)(1) بخش (108) (قانون ارتقاء ایمنی) بر تمام قطعات پلاستیکی و قالبی وسایل بازی کودکان یا هر وسیله دیگر مراقبت و نگهداری از کودک که حاوی ترکیبات شیمیایی مضر و خطرناک (پتاسیم هیدروژن فتالات) باشد، اعمال خواهد شد.» اما لازم است مقرراتی که احکام فوق به آنها افزوده شده است را نیز بدانیم. بخش‌ (108) قانون ارتقاء ایمنی در بند (a) تحت عنوان «ممنوعیت فروش محصولات معین حاوی فتالات» حکم می‌کند: «از 180 روز پس از تصویب این قانون، تولید برای فروش، ارائه، توزیع در بازار یا وارد کردن به داخل آمریکا برای هر نوع وسیله بازی یا نگهداری از کودکان  که دارای غلظت بیش از 1/0 درصد دی (2- اتیل هگزیل) فتالات یا فتالات بوتیل بنزین باشد ممنوع است.» این بند به وضوح حقوق مادی ناشی از تولید محصولات فکری نظیر اختراعات و طرح‌های صنعتی را محدود می‌کند؛ دارنده حق اختراع یا حق بر طرح صنعتی که محصول او حاوی مقدار غیرمجازی از مواد خطرناک باشد، برای اعمال حقوق مادی خود با موانع قانونی فوق مواجه خواهد شد. بند (1) قسمت (b) این بخش هم اشعار می‌دارد: «از 180 روز پس از اجرای این قانون، تولید برای فروش، ارائه، توزیع در بازار یا وارد کردن به داخل آمریکا برای هر نوع وسیله بازی کودکان که در دهان کودک جا می‌شود یا هر نوع وسیله نگهداری از کودکان که غلظت بیش‌از 1/0 درصد برخی فتالات را داشته باشد ممنوع است.»