[64]- رجوع شود به: رسالت مطبوعات اعتلای اندیشه، حسینی خامنه‌ای، سیدعلی، مجله‌ی فرهنگ و هنر، زمستان 1374 و بهار 1375، شماره 30، ص 7 تا 10. [65]- بند 4 ماده 9 قانون مطبوعات مصوب 1364 «ماده 9. الف ـ شخص حقیقی متقاضی امتیاز باید دارای شرایط زیر باشد:….  4.  عدم اشتهار به فساد اخلاقی و سابقه محکومیت کیفری براساس موازین اسلامی که موجب محرومیت از حقوق اجتماعی باشد.» [66]- مقدم فر، حمید، اخلاق فردی و قوانین مطبوعاتی، نشریه اطلاع رسانی و کتابداری رسانه، پاییز 1375،شماره 27، صص 88 تا 91. [67]- معتمدنژاد، کاظم، میثاق اخلاق حرفه‌ای روزنامه نگاری، دفتر مطالعات و توسعه رسانه‌ها . [68]- ر.ک  مشروح مذاکرات مجلس خبرگان قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، جلد 3، ص 1728 (سخنان شهید دکتر بهشتی به هنگام تصویب اصل 24 قانون اساسی). [69] – مهوری، محمد حسین، فصلنامه حکومت اسلامی، حفظ نظام، شماره 20 و 21، تابستان و پاییز 1380. [70] – خمینی، روح الله، همان، جلد 20، ص 170. [71]- شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج 11، ص 359، «إن الامر بالمعروف و النهی عن المنکر فریضه عظیمه بهاتقام الفرائض». [72]- اعراف ـ 157 «… یَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنکَرِ …» و آل عمران ـ 110 «…  تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ …». [73] – «بعضی ، از مردم خریدار سخنان بیهوده اند ، تا به نادانی مردم را از راه خدا گمراه کنند و قرآن را به مسخره می گیرند نصیب اینان عذابی است خوارکننده». [74] – «تا بر خدا افترا بندید ، برای هر دروغ که بر زبانتان می آید مگویید که این حلال است و این حرام کسانی که به خداوند دروغ می بندند رستگار نمی شوند». [75] – «… و در نیکوکاری و پرهیز همکاری کنید نه در گناه و تجاوز و از خدای بترسید …». [76]- ر.ک  سلطانی، محمد علی، حکم فقهی کتب ضاله در گذر زمان،  پایگاه اطلاع رسانی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. [77]- قانع، احمد علی، کتب ضاله، رویکردی فقهی، انتشارات دانشگاه امام صادق (ع)، چاپ اول، 1391. [78]- وافی، جمیله، حفظ کتب ضلال و حکم فقهی آن، مجله ندای صادق، شماره 21 و 22. [79]- ر.ک  مبانی و حدود آزادی بیان و مطبوعات از دیدگاه اسلام، نامه فرهنگ، تابستان 1381، شماره 44، از ص 34 تا 45. [80]- در ماده 30 قانون مطبوعات انتشار هر نوع مطلبی که مشتمل بر تهمت، افترا یا فحش یا الفاظ رکیک یا نسبت های توهین آمیز و نظایر آن باشد نسبت به اشخاص ممنوع بوده و مدیر مسئول به مراجع قضایی جهت مجازات معرفی می شود. [81] – صالحیار، غلامحسین، مطبوعات ایران و مشکل مطبوعات در ایران، دنیای سخن، شماره 62، ص 24، آبان و آذر 1373.