ماده 4 : بر مبنای پیش بینی های اولیه ، میزان بر آورد نفت خام در جای میدان ، 6 میلیارد بشکه است . متوسط تولید روزانه 75 هزار بشکه نفت خام وگاز تولیدی به میزان نفت خام قابل قبول تولید ، 330 میلیون بشکه در فاز اول در مدت 25 سال خواهد بود . جهت رسیدن به این سطح تولید نفت خام وگاز ، مجموعا ً 58 حلقه چاه جدید ، ( 43 حلقه چاه افقی تولید ، 2 حلقه چاه ارزیابی عمودی ، 3 حلقه چاه آبی – اصلی و 10 حلقه چاه برای افزایش ضریب تولید نفت خام- E O R –   ( حفر خواهد شد . ماده 5 : دوره قرارداد ( دوره توسعه میدان و باز پرداخت ) در صورت اجرای فاز اول 12 سال و اجرای فازهای اول و دوم 17 سال پیش بینی شده است . ضمنا ً باز پرداخت هزینه های حق الزحمه از محل 60 درصد عایدات تولیدی در دوره 4 سال قابل تمدید به 6 سال صورت خواهد پذیرفت . ماده 7 :دوره مفید اجرای عملیات توسعه و راه اندازی فاز اول 48 ماه و برای فاز دوم 42 ماه و مجموع دو فاز با احتساب دوره راه اندازی و مطالعات مهندسی ذیربط 90 ماه ( حدود 8 سال ) دوره توسعه خواهد بود . ماده 8 : بر آورد سقف هزینه های سرمایه ای در فاز اول معادل 760 / 1 میلیارد تعیین ( می شود ) ……… ماده 10 : هزینه مدیریت نظارت پیمانکار که بخشی از سقف هزینه های سرمایه ای را تشکیل می دهد ، مربوط به هزینه های پرسنلی ، مدیریتی ، لجستیک و پشتیبانی ، اداری و غیره و پیمانکار حداکثر معادل 10 درصد هزینه های مستقیم و بر اساس عوامل تشکیل دهنده که از پیش تعیین و مشخص شده خواهد بود . ماده 11 : حداکثر سقف نرخ بازگشت سرمایه پیمانکار در حالت عادی 98 / 14 درصد خواهد بود . ماده 12 : بخش عمده مفاد توافقنامه فروش بلند نفت خام مذاکره و بقیه موارد موکول به انجام مباحث فنی نوع نفت خام است . ماده 13 : در پیش نویس این قرارداد ، علاوه بر شرایط و مفاد قراردادهای بیع متقابل ، دستورالعمل های اجرایی استفاده از توان داخلی کشور ، انتقال تکنولوژی ، آموزش کارکنان شرکت ملی نفت ایران در توسعه به صورت مأمور و همگام با کارکنان پیمانکار ، طرح های طولانی مدت روش های ازدیاد و بهینه سازی برداشت جهت حفظ تولیدی صیانتی میدان ، ارائه خدمات توسط پیمانکار در تبیین و تعیین استراتژی قراردادی ، قراردادهای فرعی و مناقصات مورد توافق واقع شده است . اما همانطور که در تعریف چهارم آمد مفهوم بیع متقابل در سایر صنایع ، به عنوان یکی از شیوه های تجارت متقابل می باشد و هیچ ارتباطی با قراردادهای خدماتی اعم از ریسکی و خالص صنعت نفت ندارد . طبق ماده 2 آیین نامه بیع متقابل غیر نفتی مصوب 79 : (( بیع متقابل یا معاملات دو جانبه به مجموعه ای از روش های معاملاتی اطلاق می شود که به موجب آن سرمایه گذار تعهد می نامید ، تمام یا بخشی از تسهیلات مالی ( نقد و غیر نقدی ) را برای تأمین کننده کالاها و خدمات مورد نیاز ، شامل کالاهای سرمایه ای یا واسطه ای یا مواد اولیه یا خدمات جهت ایجاد ، توسعه ، بازسازی و اصلاح واحد تولیدی و خدماتی در اختیار سرمایه پذیر قرار دهد و باز پرداخت تسهیلات شامل اصل و هزینه های تبعی آن را از محل صدور کالا و خدمات تولیدی سرمایه پذیر دریافت کند . )) بر اساس آن چه در مبحث اول توضیح داده شد ، صاحب این دیدگاه معتقد است ، ماهیت اصلی قراردادهای بیع متقابل صنعت نفت و گاز و اساساً تعهدات اصلی و قصد اساسی طرفین عقد ، ناظر به خرید تجهیزات و وسایل و تکنولوژی از شرکت خارجی توسط کشور ایران بوده که در آن عملیات بازپرداخت به گونه ای پیچیده و بر اساس فروش محصول تولیدی ناشی از استفاده از همان تجهیزات خریداری شده ، در یک محدوده زمانی مشخص به شرکت خارجی و بر اساس قیمت روز فروش ، انجام می شود . حال آن که باید گفت : اولاً قصد اصلی شرکت ملی نفت ایران به عنوان نماینده کشور میزبان اینست که بتواند از میادین و ذخایر نفت و گاز خود حداکثر بهره برداری را داشته باشد و یا آن ها را از طریق عملیات توسعه یا بازسازی به تولید تجاری به میزان مقرر برساند . که قطعاً منافع سر شاری از این راه عائد کشور میزبان و صاحب مخزن خواهد شد . اما چون خود فاقد فن آوری و تکنولوژی رسیدن به این مقصود است به شرکت های خارجی که مدعی دارا بودن چنین فن آوری هایی هستند ، از طریق برگزاری مناقصه ، رجوع کرده و از آن ها تعهد به آن چه مورد نظر است ، حسب مورد کشف میدان ، توسعه میدان و یا بازسازی میدان را خواستار شده . لذا مسئله به خرید ساده تجهیزات و وسایل و نحوۀ بازپرداخت آن محدود نبوده بلکه طبیعتاً برای رسیدن به هدف مقصود ، باید شرکت خارجی یک سلسله خدمات و عملیات هایی را در راستای کشف ، توسعه یا بازسازی میادین نفت و گاز انجام دهد . که البته تحقق این خدمات و تعهدات مستلزم نصب تجهیزات و وسایل مورد نیاز کشف یا استخراج نفت و گاز در میدان خواهد بود. لذا تعهد اصلی در قراردادهای بیع متقابل نفت و گاز غیر از یک خرید ساده تجهیزات از شرکت خارجی است و معاملات و توافقاتی که نسبت به چگونگی عملیات انتقال مالکیت این تجهیزات و وسایل و نحوه بازپرداخت تعهدات و هزینه ها و خدمات انجام شده ، صورت می گیرد ، در زمرۀ تعهدات فرعی و ضمن عقد در قراردادهای بیع متقابل صنعت نفت و گاز محسوب می شود . و همان طور که سایر نویسندگان در این زمینه ابراز داشته اند و حتی خود نویسنده مذکور ، در ادامه بر خلاف آن چه در ابتدا مدعی شده است . [64] تصریح دارند به این که قرارداد های بیع متقابل در صنعت نفت و گاز ، قطعاً از جمله قراردادهای خدماتی محسوب می شود که البته در خصوص این که جه نوع از انواع قراردادهای خدماتی است ، اختلاف نظر وجود دارد . اما در خدماتی بودن ماهیت این نوع از قراردادهای صنعت نفت و گاز تردیدی میان ایشان نیست . و اما در خصوص بی سابقه بودن تعهدات پیچیده ضمن قراردادهای نفت و گاز بیع متقابل ، باید توضیح بیشتری ارائه شود . ولی اجمال مطلب این که ، این تعهدات پیچیده هر یک هر کدام قابل شناسایی و تحلیل بوده و حتی در موارد مشابه هم در حقوق ایران سابقه داشته اند و هم در فقه امامیه سابقه طولانی دارند .