گفتار پنجم : آموزش و اطلاع رسانی به زنان، از طریق رسانه‌ها رسانه‌ها به همان میزانی که نقش مهمی در انتشار اطلاعات مربوط به جرم و ناامنی و به دنبال آن گسترش ترس و نگرانی امنیتی در میان عمومی مردم دارند، به همان میزان می‌تواند با معکوس کردن نقش آنها، به افزایش امنیت کمک کند. وار دو روش را برای ارائه اخبار ناامنی پیشنهاد کرده است که با تغییر درک مخاطبان از خطر بزه‌دیدگی و یا تغییر باورهای آنها درباره جدیت جرایم معین، مانع افزایش ترس شوند. روش اول رویکرد خود – تصحیح کنندگی نام دارد و شامل تشویق رسانه‌های همگانی به ارائه اخبار ناامنی در بستری مناسب است؛ به گونه ای که خطر ناامنی به دقت بیان شود. رویکرد دوم شامل اتخاذ اقدامات پیش‌گیرانه برای مقابله با گزارش‌های خبری حساسیت برانگیز رسانه‌های جمعی، به وسیله ارائه اطلاعات دقیق از طریق کانال‌های خبری بدیل همچون پلیس و سازمان‌های غیردولتی است. برای مثال تهران اطلاعات دقیقی را درباره وقوع مکرر جرم‌ها و اقداماتی که بزه‌دیدگان باید انجام دهند. ارائه کرد تا تأثیر اخبار رسانه‌های همگانی کنترل شود. بسیاری از مردم اعتقاد دارند که احتمال تکرار جرایم معینی بسیار است و اغلب از این واقعیت غفلت دارند که می توانند بر نتیجه بزه‌دیدگی تأثیر گذارد. در این گونه موارد آموزش عمومی درباره محتمل ترین روند‌ها و نتایج بزه دیدگی بسیار سودمند است. یکی از بهترین راه‌ها برای یافتن موضوعات خبری، ارتباط با مراجع ذی صلاح مانند پلیس است. پلیس اطلاعات جامعی از نحوه رخ دادن حادثه، ویژگی مجرمین، علت جرم و اشتباهاتی که بزه دیده در مسیر حدوث جرم مرتکب شده است دارد و بی شک می تواند با انتخاب موضوعات مشخص از بار منفی این گونه اخبار بکاهد. بهره گیری از الگوهای مناسب از جمله ممانعت از هرگونه بزرگ نمایی اقدامات مجرم، توجه جدی به اشتباهات بزه دیده و بهره گیری از روان شناسان و جامعه شناسان برای تجزیه و تحلیل موضوع می تواند در این مسیر بسیار موثر باشد. تیترهایی نظیر « علت اساسی قتل زن، سوار شدن به خود روی مشکوک اعلام شد»، «قاتل علت قتل زن را تنهایی در ساعات پایانی شب در خیابان خلوت عنوان کرد» و. . . در کنار بار هیجانی در کاهش احساس ترس موثر خواهد بود. به عبارت دیگر تیتر‌ها و خبری که متناسب با آن درج می‌شود، می تواند جنبه آموزشی برای زنان داشته باشد. علاوه بر این مأموران پلیس درباره این که رسانه‌ها چگونه آنها را به مردم معرفی می‌کنند حساس می‌باشند. اگر زنان پلیس از سوی رسانه‌ها به درستی معرفی شوند و قابلیت‌ها و توانمندی‌های آنان به اطلاع مخاطبان رسانده شود، حتماً در اعتماد افراد جامعه به آن‌ها موثر خواهد بود. نمایش فیلم‌های مستند و نمایشی با موضوع معضلات و مشکلات زنان جامعه که پلیس – به ویژه پلیس زن – در آن نقش محوری دارند، چه بسا کانال ارتباطی مطلوبی بین پلیس و مخاطبان این برنامه‌ها، یعنی زنان، باشد. جای زنان پلیس در میز گردها و سمینارهای مرتبط با زنان بزهکار و بزه دیده که در تلویزیون و رادیو برگزار شده و به سمع و نظر بینندگان و شنوندگان می رسد، بسیار خالی است. به طور کلی، پلیس – به ویژه پلیس زن- با همکاری و مساعدت رسانه چه بسا می تواند در زمینه‌های زیر فعالیت موثری داشته باشد:

• افزایش آگاهی‌های عمومی و بالا بردن رشد فکری زنان و دختران؛
• همکاری در برنامه‌های کنترل و مهار بزهکاران؛
• دادن آموزش همگانی در سطح ملی؛
• ارتقای احساس مسئولیت جامعه درباره وقایعی که در همسایگی و محل کار آنها رخ می دهد.

نیروی انتظامی هر کشور می تواند از قدرت رسانه‌های جمعی در جهت تشویق بزه دیدگان، به گزارش جرم نیز استفاده کند، از آنجا که در جرایمی مانند جرایم جنسی و تجاوزات به عنف نگرش بدبینانه ای نسبت به زنان و به‌طور کلی بزه دیده این جرایم وجود دارد و از سوی دیگر به دلیل بی اعتمادی به پلیس، از بازگویی واقعه به پلیس خودداری کرده و بزه دیدگی خود را گزارش نمی‌دهند. طبیعی است که رسانه‌ها با تفهیم حقوق بزه دیدگان و جلب اعتماد آن‌ها به پلیس می‌توانند در تشویق بزه دیده به گزارش‌دهی موثر باشند. به عنوان مثال از طریق ساخت فیلم‌های کوتاه خطوط تلفن پلیس اضطراری برای کمک و گزارش دهی بزه دیدگان، ارائه شود تا زنان را متقاعد سازند که هرگونه جنسی را به پلیس گزارش دهند.