ریشۀ این اختلافات به عقاید مختلفی باز می گردد که در خصوص فلسفۀ حمایت از آثار فکری وجود دارد: دیدگاه نخست که در حقوق کامن لا رایج می باشد، بر آن است که حمایت از آفرینش های فکری به واسطۀ زمان، سرمایه و مهارتی است که برای یک اثر صَرف شده است، به عبارت دیگر حمایت از حقوق فکری با هدف حمایت از سرمایه صورت می پذیرد. در مقابل این دیدگاه، عقیدۀ دیگری قرار دارد که در حقوق رومی ژرمنی رایج بوده و براساس آن، شناسایی حقوق مادی و عدم توجه به حقوق معنوی، پاسخگویی کامل فلسفۀ حمایت از دارندگان حق نیست، چرا که حمایت از این اشخاص با هدف احترام به شخصیت آنها صورت پذیرفته است. از میان این دو نظر، نظر اخیر با موازین و اصول حقوقی ایران سازگارتر است.[297] در انگلستان در قانون کپی رایت 1988 و موادی از قانون مالکیت ادبی و هنری ایتالیا و اسپانیا برای پدیدآورنده حقوق معنوی قایلند، با این تفاوت که برخلاف ایتالیا و اسپانیا که دائمی بودن حقوق معنوی را پذیرفته اند، قانون انگلستان حمایت از این حقوق را تا زمان حمایت از حقوق مادی ضروری می داند و چنانکه انگلستان به میزان حمایت از حقوق مادی ( هفتاد سال )، حقوق معنوی را نیز شناسایی کرده است. لایحۀ پیش نویس قانون حمایت از مالکیت ادبی و هنری ایران از مادۀ 7 متن سازمان جهانی مالکیت فکری[298] تبعیت کرده است، با این حال طبق اصول حقوق مالکیت فکری ایران، این حق را برای پدیدآورنده دائمی دانسته است؛ اگر چه در متن سازمان مالکیت فکری دیده نمی شود. متن لایحه در این خصوص با قوانین فرانسه و الجزایر منطبق بوده که برای اجراکننده نیز قایل به حقوق معنوی دائمی شده اند و با کنوانسیون برن و قانون کپی رایت انگلستان 1988 و ماده 6 مکرر کنوانسیون برن حمایت از حقوق معنوی را لااقل تا پایان مدت حقوق مادی ضروری شناخته است، تفاوت دارد. [299] 3-2-4-2-  آفرینۀ صنعتی مشترک هرگاه بیش از یک شخص بطور چشمگیر در ایجاد و تحقق یک ابداع نقش داشته باشند، باید با آنها بعنوان مخترعین مشترک رفتار شود، اگر مخترعین مشترک همان متقاضیان باشند، اختراع بطور مشترک بنام همۀ آنها به ثبت خواهد رسید. همانطور که در بند ب مادۀ 5 ق.ث.ا.ط.ع.ت حقوق ناشی از اختراع مشترکاً به آنان تعلق می گیرد و مدت حمایت شامل حقوق مادی و معنوی تمام پدیدآورندگان می شود. کنوانسیون پاریس و موافقتنامۀ تریپس و همچنین قوانین داخلی اعم از قانون ثبت اختراعات حاوی هیچ مقررات و نص صریحی دربارۀ مدت حمایت از آفرینۀ صنعتی مشترک نمی باشند و اما مدت عادی حمایت از حقوق مادی در آفرینه های صنعتی در انواع آن متفاوت می باشد. در کنوانسیون پاریس برای حمایت مالکیت صنعتی هیچ مقرراتی در رابطه با مدت حمایت از اختراع به چشم نمی خورد. براساس ماده 33 موافقتنامۀ تریپس، مدت حمایت از حق اختراع قبل از انقضای بیست سال از تاریخ تسلیم اظهارنامه پایان نخواهد یافت. در قانون اختراعات ژاپن و آمریکا مدت حمایت از اختراع بیست سال است. قوانین و مقررات مالکیت صنعتی کشورها در رابطه با ابتدای این مهلت اختلاف دارند. در بعضی از کشورها ابتدای مهلت از تاریخ تسلیم اظهارنامه است و در بعضی از کشورهای دیگر ابتدا مهلت از تاریخ درخواست و تقاضا است نه تسلیم اظهارنامه. همچنین برخی از کشورها، ابتدای مهلت بیست ساله را، تاریخ صدور ورقۀ اختراع تعیین کرده اند.[300] در ایران با توجه به ماده 33 ق.ث.ا.ط.ص.ع.ت، مدت اعتبار ورقۀ اختراع به تقاضای مخترع، یا 10 یا 15 و یا منتهی 20 سال خواهد بود در مدت مزبور که باید صراحتاً در ورقۀ اختراع قید شود مخترع یا قائم مقام قانونی او حق انحصاری ساخت یا فروش یا اعمال و یا استفاده از اختراع خود را خواهد داشت. بر طبق مادۀ 16 قانون جدیدالتصویب 1386 ، اعتبار گواهینامۀ اختراع با رعایت این ماده پس از انقضاء بیست سال از تاریخ تسلیم اظهارنامۀ اختراع منقضی می شود و اختراع بعد از مدت حمایت در حوزۀ عمومی قرار می گیرد. طبق موافقتنامۀ تریپس، مدت حمایت از طرح های صنعتی باید حداقل 10 سال باشد (بند 3 ماده 26). در کنوانسیون پاریس هیچ مفادی در مورد مدت حمایت از طرح های صنعتی وجود ندارد. آن دسته از کشورهای عضو کنوانسیون پاریس که به موافقتنامۀ لاهه دربارۀ سپرده گذاری بین المللی طرح های صنعتی نسخۀ 1934 و 1960 پیوسته اند مدت حمایت طرح های صنعتی را 15 سال و 10 سال قرار داده اند. اما ایران که به این کنوانسیون ملحق نشده است مدت اعتبار طرح صنعتی 5 سال است و 2 تا 5 سال دیگر هم می تواند تمدید شود یعنی 15 سال ( بند د ماده 28). بطور کل با توجه به تحقیقاتی که توسط نگارنده بر روی فرم های گواهی ثبت آفرینه های صنعتی اعم از اختراع، طرح صنعتی و علائم تجاری انجام شد، می توان نتیجه گرفت که مدت حمایت از حقوق مادی در آفرینه های صنعتی مشترک همان مدت عادی حمایت از حقوق مادی می باشد. اختراع کننده یا طراح نسبت به اختراع خود علاوه بر حقوق مادی که شرح آن گذشت دارای حق دیگری به نام حق معنوی است. اگر چه حقوق معنوی اختراع با وجود تفاوت هایی که با حقوق معنوی آثار فکری ادبی و هنری دارد اما از بعضی جهات بین آنها شباهت هایی وجود دارد که عبارتند از: غیرقابل انتقال بودن و محدود به مکان و زمان نبودن و مدت حمایت ازحقوق معنوی در مالکیت صنعتی همانند مالکیت ادبی هنری نامحدود می باشد.