‌مبحث دوم – در احکام «‌داده پیام» – نوشته، امضاء اصل ‌ماده 6 – هرگاه وجود یک نوشته از نظر قانون لازم باشد، «‌داده پیام» در حکم نوشته‌است مگر در موارد زیر: ‌ الف – اسناد مالکیت اموال غیرمنقول. ب – فروش مواد داروئی به مصرف کنندگان نهایی. ج – اعلام، اخطار، هشدار و یا عبارات مشابهی که دستور خاصی برای استفاده کالا‌صادر می‌کند و یا از بکارگیری روش های خاصی به صورت فعل یا ترک فعل منع می‌کند. ‌ماده 7 – هرگاه قانون، وجود امضاء را لازم بداند امضای الکترونیکی مکفی است. ‌ماده 8 – هرگاه قانون لازم بداند که اطلاعات به صورت اصل ارائه یا نگهداری شود،‌این امر با نگهداری و ارائه اطلاعات به صورت داده پیام نیز درصورت وجود شرایط زیر‌امکان‌پذیر می‌باشد: ‌ الف – اطلاعات مورد نظر قابل دسترسی بوده و امکان استفاده درصورت رجوع‌بعدی فراهم باشد. ب – داده پیام به همان قالبی (‌فرمتی) که تولید، ارسال و یا دریافت شده و یابه‌قالبی که دقیقاً نمایشگر اطلاعاتی باشد که تولید، ارسال و یا دریافت شده، نگهداری شود. ج – اطلاعاتی که مشخص کننده مبداء، مقصد، زمان ارسال و زمان دریافت داده‌پیام می‌باشند نیز درصورت وجود نگهداری شوند. ‌ د – شرایط دیگری که هر نهاد، سازمان، دستگاه دولتی و یا وزارتخانه درخصوص‌نگهداری داده پیام مرتبط با حوزه مسؤولیت خود مقرر نموده فراهم شده باشد. ‌ماده 9 – هرگاه شرایطی به وجود آید که از مقطعی معین ارسال «‌داده پیام» خاتمه‌یافته و استفاده از اسناد کاغذی جایگزین آن شود سند کاغذی که تحت این شرایط صادر‌می‌شود باید به طور صریح ختم تبادل «‌داده پیام» را اعلام کند. جایگزینی اسناد کاغذی به‌جای «‌داده پیام» اثری بر حقوق و تعهدات قبلی طرفین نخواهد داشت. ‌مبحث سوم – «‌داده پیام» مطمئن ‌فصل اول – امضاء و سابقه الکترونیکی مطمئن ‌ماده 10 – امضای الکترونیکی مطمئن باید دارای شرایط زیر باشد: ‌     الف – نسبت به امضاء کننده منحصر به فرد باشد. ب – هویت امضاء کننده «‌داده پیام» را معلوم نماید.