1- رویکرد ویژگی­های فردی   عدم موفقیت رویکردهای رهبری سنتی، رفتار رهبری و اقتضایی جستجوی جانشین برای رهبری و برداشت یادگیری اجتماعی در ارائه راه حلی کامل در اثربخشی رهبری یا به عبارت دیگر، رهبری اثربخش، توجه اندیشمندان را بار دیگر به رویکرد ویژگی­های فردی رهبری جلب کرد (باس، 1999). مجموعه نظریه­ های ویژگی فردی شامل نظریه­ های رهبری خدمت گزار، کاریزماتیک، معنوی و تحولی می­شود. پژوهش­گر بر این اعتقاد است که نوع رهبری تبادلی نیز به دلیل اعمال برخی رفتارهای فردی خاص مدیران در سازمان­ها و بنا به مدنظر قرار دادن نظریه بس و اوولیو (2000) که رهبری تبادلی را نیز در مقایسه با رهبری تحولی مطرح کرده­اند، جزء رویکرد ویژگی های فردی محسوب نمود. هر چند که این نوع رهبری در محیط­های سازمانی چندان خوشایند نیست و به نسبت دیگر رویکردهای رهبری در ویژگی­های فردی بیشتر گرایش به نوعی شرطی سازی امور سازمانی دارد. پس این رویکرد نیز در حیطه ویژگی­های فردی مورد بررسی قرار گرفته و مهم­تر اینکه جزء متغیرهای پژوهش می­باشد. 2-  نظریه رهبری خدمت­گزار نظریات سازمان و مدیریت پیوستاری را از پیش نوگرایی[92]، نوگرایی[93] و فرانوگرایی[94] طی نموده اند. مهم­ترین ویژگی­های این سه دوره را به ترتیب سکون، ثبات و تلاطم دانسته ­اند. در شرایط متلاطم، مدیران باید در جستجوی روش­های خلاق و انعطاف­پذیر باشند که محصور در روش­های از پیش تعیین شده نباشد. فرانوگرایی در سازمان و مدیریت، رویکردی است برای مشاهده وضعیت موجود سازمان، انتقادکردن از آن و ارتقاء آن. سازمان­های فرانوگرا بر خصوصیاتی هم­چون پویایی، بهبود مستمر، کار تیمی، خلاقیت و در رهبری بر خدمت­گزاری، یاددهی و یادگیری تاکید دارند (رجایی پور، طاهرپور و جمشیدیان، 1388). رهبری در فرانوگرایی، رهبری خدمت­گزار است. در جدول شماره(1) تفاوت­های رهبر پیش نوگرا، نوگرا و فرانوگرا با هم مقایسه می­شوند. جدول شماره 2-3. مقایسه رهبری پیش نوگرا، نوگرا و فرانوگرا (بوج و دنهی، 1999)[95].